Æskan - 01.01.1988, Blaðsíða 23

ist ekki til að greiða þá skuld að fullu.
Svo eru hin vímuefnin sem nú á tím-
um fylgja fast í spor áfengisneyslunnar.
í*ar stefnir allt að einu marki:
að menga mannlegt líf með eitri nöðr-
unnar, eitri lánleysis, upplausnar, sorgar
°g dauða.
t*að þarf að taka hraustlega á til þess
að sporna við þeirri öfugþróun sem á sér
stað í afstöðunni til neyslu áfengis og
annarra vímuefna hér á okkar landi. Þar
er mikið og brýnt verk að vinna, að snúa
stefnunni til gagnstæðrar áttar og vekja
oytt, öflugt almenningsálit gegn eitrinu
til betra og bjartara h'fs, heilbrigðara sið-
gæðismats og hollari lífshátta.
Komdu með í þá baráttu, ungi les-
andi, hvort sem þú ert piltur eða stúlka.
A þann veg su'gur þú eitt af hinum stóru
gæfusporum Hfs þíns, spor sem bæði þú,
samtíð þín og framtíð munu þakka og
blessa.
Björn Jónsson.
Undrið
Smásaga eftir Sigvalda Ingimundarson
Kirkjan á Nesi var þéttsetin fólki. Það
var verið að jarðsyngja gömlu húsfreyj-
una á Skarði. Hún hafði verið vinsæl af
sveitungum sínum, einkum fyrir kær-
leika og manngæsku við þá er minna
máttu sín. Ófáum fátæklingum hafði
hún rétt skilding eða einhverjar góðgerð-
ir. í þeirra augum var hún drottning og
kölluðu þeir hana sín á milli „frúna með
bh'ðu augun“.
En ekki voru allir þó á sama máh og
hún hvað snerti athafnir gagnvart þess-
um „aumingjum“. Hreppstjórinn vildi
ekki að hún skipti sér af sveitarómögun-
um. En „frúin“ gerði öllum eitthvað gott
og þess vegna tók hún eitt árið að sér
unga konu með reifabarn. Konan var
fársjúk og veslaðist upp og dó. Barn
hennar var stúlka. Er hún óx úr grasi gat
hún ekki gefið frá sér skiljanlegt hljóð.
Var hún því álitin vanviti.
„Frúin“ hafði lofað móður hennar hel-
sjúkri að láta barnið ekki frá sér fara
meðan hún hfði. En nú var hún látin og
htla stúlkan sat aftarlega í kirkjunni hjá
vinnuhjúunum og fylgdist með athöfn-
inni. Hvað hún hugsaði vissi enginn.
Hitt vissu allir að hún saknaði fóstru
sinnar og nú virtust öll sund vera henni
lokuð. Þeim sem næst henni sátu sýndist
hún sofa undir tölu prestsins. En þegar
organistinn hóf undirleik sinn var eins
og hún vaknaði. Gamla „frúin“ hafði
verið mjög söngelsk og oft sungið fyrir
Guðrúnu litlu en það hét stúlkan.
Þegar organistinn hóf að leika lagið við
sálminn, Ég krýp og faðma fótskör þína,
kom fyrir atvik sem viðstaddir gleymdu
aldrei. Um leið og fyrstu tónarnir heyrð-
ust reis Guðrún litla upp úr sæti sínu og
gekk eins og í leiðslu fram í kirkjuna
með útbreiddan faðminn að kistu „frúar-
innar“. Hún hóf um leið að syngja sálm-
inn með þeirri yndislegustu barnsrödd er
viðstaddir höfðu heyrt. Túlkun hennar á
textanum var með þeirri innlifun að kór-
inn og organistinn þögnuðu og allir
hlustuðu hugfangnir á sönginn. Það var
sem fólkið væri bergnumið.
Þegar Guðrún litla kom að kistu vin-
konu sinnar var sálmurinn á enda. Hún
fleygði sér grátandi á kistuna og var þeg-
ar örend.
Sigvaldi Ingimundarson cr íþróttakcnnari í Rcykja-
vrk.
ÆSKAN
23