Æskan - 01.01.1988, Blaðsíða 38

Hundrað
prósent
pottþétt!
Framhaldssaga eftir Guðberg Aðalsteinsson
Fyrsti kafli
Húsið söng í roki
Þetta var undarlegur söngur. Hann
barst gegnum strompinn, rifu á útidyra-
hurðinni og í gegnum kjallarann. En
hann vakti engin ónot, aftur á móti fyllti
hann íbúa hússins notalegri öryggis-
kennd. Rokið hamaðist á veröldinni fyrir
utan veggina án þess að ná til þeirra sem
sátu í notalegri hlýju fyrir innan og hlust-
uðu á þennan söng.
En það var ekki alltaf rok.
- Lárus Ingólfsson Hannessonar.
Viltu gjöra svo vel að koma þér út í góða
veðrið. Þú hefur ekkert gott af því að
hanga svona innandyra allan guðslangan
daginn.
Móðir Lárusar var feitlagin kona með
sítt, dökkt hár og brún síkvik augu. Lár-
us var algjör andstæða hennar í útliti:
grannvaxinn með burstaklippt, rauðleitt
hár og stór, spyrjandi augu.
Hann var ekkert að flýta sér út. Hann
beinlínis dró á eftir sér fæturna og gaut
annað slagið augunum til móður sinnar,
svona eins og hann væri að athuga hversu
langt hann gæti komist með seinagang-
inn. Undir eldavélinni svaf Brandur,
feitur, letilegur köttur, og Lárus ýtti við
honum með tánni um leið og hann gekk
fram hjá. Kötturinn stökk hvæsandi
upp.
- Lárus, sagði móðir hans í ávítunar-
tóni. Láttu veslings Brand í friði og
58~
reyndu að hlýða svona rétt einu sinni.
Á milli handa hennar engdist flatköku-
deig sundur og saman.
Lárus stundi þungan um leið og hann
lokaði dyrunum á eftir sér. Það var ekk-
ert grín að vera orðinn átta og hálfs árs
en vera samt minna metinn en feitur og
ógeðslegur köttur sem gerði ekkert ann-
að en að éta og sofa. Og svo hafði hann
eiginlega engan til að leika sér við.
Þetta síðasta var reyndar ekki alveg
satt. Lárus átti stóran systkinahóp: Allt í
allt voru þau átta talsins, plús þetta sem
var í maganum á mömmu hans. Honum
var það hulin ráðgáta hvernig barn hefði
komist í magann á mömmu hans. Það
var svo stórfurðulegt að best var að hugsa
ekkert um það. Eins var það með útvarp-
ið sem hlaut að vera fullt af litlum körl-
um sem borðuðu rafmagn, ekki var það
neitt smáskrítið.
Lárus tróð höndunum ofan í buxna-
vasana og gekk í áttina að næsta bæ þar
sem Diddi, besti vinur hans, átti heima.
Þeir Diddi voru jafnaldrar. Helsti kostur
Didda var sá að pabbi hans var vörubíl-
stjóri hjá frystihúsinu og þeir fengu
stundum að sitja í.
Einu sinni höfðu þeir farið alla leið til
Hafnarfjarðar. Lárus hafði orðið ringlað-
ur af því að sjá alla bílana, húsin og fólk-
ið. Samt var það lyktin sem fór verst í
hann, lyktin af reyknum sem kom út um
púströrin á bílunum. Hann hafði átt erf-
itt með anda djúpt að sér.
Hérna veitti nú ekkert af smávegis
roki, hafði hann hugsað.
Mikið hafði hann verið feginn þegar
litla sjávarþorpið hans birtist í glugga
vörubílsins. Pabbi Didda hafði sungið
hástöfum „Sagt hefur það verið um Suð-
urnesjamenn“ og þeir höfðu allir hlegið
og skríkt af kátínu.
Diddi var í góðum holdum með þykkt,
liðað hár og mikið af freknum í andlitinu
og allra mest í kringum nefið. Rauð kú-
rekaaxlabönd héldu uppi snjáðum galla-
buxum. Hann beið eftir Lárusi á tröpp-
unum fyrir utan húsið heima hjá sér.
Hann var með veiðistöng.
- Hæ, sagði hann og stökk niður
tröppurnar. Ég ætla út á klappir að
veiða.
Þvílíkt barn, hugsaði Lárus. Allt sner-
ist í kringum þessa veiðistöng sem
frændi hans frá Ameríku hafði gefíð hon-
um í afmælisgjöf.
Hann tróð höndunum dýpra ofan í
buxnavasana, það djúpt að eitthvað
heyrðist rifna. Þeir gengu niður í fjör-
una, fram á klappirnar og Diddi kastaði
línunni út með sveiflu eftir að hafa beitt
öngulinn með slitur úr lifur. Lárus sett-
ist á stein og fylgdist með flotholtinu.
Flotholtið hreyfðist ekki. Lárus geisp-
aði og horfði út á hafíð. Snæfellsjökull
sást greinilega. Pabbi hans var þarna ein-
hvers staðar að veiða. Hann kom ekki að
landi fyrr en rétt undir blánóttina.
- Það er ekkert að hafa, sagði Diddi
og dró ínn línuna. Þessi beita er líka
handónýt, dettur strax af.
- - ÆSKAN