Æskan - 01.03.1988, Blaðsíða 52

Bóndi lærir
drottinlega bæn
Einu sinni gekk ríkur bóndi til
skrifta. Skriftajaðirinn veitti
honum ekki þyngri skrijtir en
það að lesa sjö sinnum Faðir
vor. Nú sagðist bóndi ekki
kunna það. Hann hejði oft ætl-
að að læra bænina en hún hejði
alltaj dottið úr sér óðara.
Xærðuð þér þá ekki að lesa
og skrija?"
JVeí, síður en svo. Faðir minn
lét mig ekki í skóla. Ég var hajð-
ur til vinnu."
.Jivernig Jarið þér þá að þegar
þér lánið peninga eða korn?“
spurði skriftajaðirinn.
.Fkki er svo sem hætt við að
ég gleymi því.“
„Viljið þér þá taka það í viðbót
við skrijtirnar að lána Játækl-
ingum korn. móti korni ajtur ejt-
ir uppskeruna?"
,Já, það veit hamingjan."
sagði bóndinn. ..það er ég vel
ásáttur með.“
Daginn ejtir sendi skrijtajaðir-
inn til hans Játækan mann sem
hann ekki þekkti. Hann segir
við bónda:
Mann sknjtajaðir minn sagði
mér að Jara til yðar. þér eigið að
lána mér tvær skeppur aj korni
þangað til ejtir uppskeruna."
Mvað heitir maðurinn?"
spurði ríki bóndinn.
Maðir-vor, heiti ég.“
„Og ejtirnajnið?“
,pú-sem-ert-á-himnum.“
Lét þá bóndi hann Já tvær
skeppur aj korni.
Nokkrum dögum síðar kom
annar. Sá kvaðst heita Helgist-
þitt-najn og að seinna najni Til-
komi-þitt-ríki. Honum lánaði
bóndinn einnig tvær skeppur.
Svo kom hinn þriðji og sagðist
heita Verði-þinn-vilji með ejtir-
najninu Svo-á-jörðu-sem-á-
himni. Og svona koll aj kolli
uns komið var amen. EJtir það
heimsækir skrijtajaðirinn bónd-
ann og spyr hann hvort hann sé
nú ekki búinn að læra drottin-
lega bæn.
„0, sussu. nei,“ sagði bóndi,
„hver hejði átt að kenna mér
hana?"
Majið þér þá ekki heldur lán-
að neitt aj korni?“
,pað hej ég reyndar," svaraði
hann.
Mvað hétu lántakendurnir?"
„Sá Jyrsti hét Faðir-vor Þú-
sem-ert-á-himnum, sá annar
Helgist-þitt-najn Til-komi-þitt-
ríki. . . Og víst man ég þá alla
vel.“
Þá mælti skrijtajaðirinn:
Mejnið mér nú skuldunauta
yðar í röð, hvern á ejtir öðrum.“
Þuldi þá bóndi Faðir vor Jrá
upphaji til enda.
Þá Jór skrijtajaðir hans að
hlæja.
Mví hlæið þér?" spurði bóndi.
JVú, aj þvi að þér kunnið
bænina og vitið ekki ajþví sjálj-
ir. Þetta er okkar drottinlega
bæn. Faðir vor."
Þegar ríki bóndinn heyrði
þetta Jurðaði hann sig mjög en
fagnaði öllu meir yfir því að nú
kurmi hann bænina. GaJ hann
svo Játæklingunum upp kornið
sem hann hajði lánað þeim.
(Maí 1904)
Vitri fíllinn
Einu sinni var Jíll i Nepal og var
svo tamur að hann uar látinn
ganga laus á strætum borgar-
innar. Þeir sem voru að vinna í
konungshöllinni notuðu hann
ojt til ýmissa vika. Einkum var
hann hajður til að bera vatn í
eirkatli.
Hann hajði veitt því ejtirtekt
að Jarið var með bilaða katla til
eirsmiðs til viðgerðar. Einn da9
varð hann var við að gat var
komið á eirketilinn hans ogJ°r
með hann til smiðsins. Smiðuf'
inn gerði við ketilinn en ekk1
betur en svo að vatnið hripa^1
niður úr honum. Þá brá Jílhnn
sér að vatnsbólinu, Jyllti keth'
inn og hélt honum síðan jfir
höjði smiðsins þangað til haan
varorðinn holdvotur. SmiðudIin
lagfærði þá það sem ájátt vat o9
hélt svo Jíllinn ájram vatnsburf'
inum.
Þakklæti fílsins
Fíll nokkur i borg á lndlandi var
vanuraðJá handjylli ajkálraeíl
hjá kálsölukonu einni í hver
skipti sem hann gekk yfir torg^\
Einu sinni rann á hann &&
svo mikið að hann sleit sig iflllS
an og Jlýði þá allt Jólkið Jelrad
að aj torginu.
Kálsölukonan stökk líka una
an en i ojboðinu skildi hún ejll(
barn sitt kornungt er hún hdf^1
hjá sér.
Allt í einu bar Jílinn þanQa
sem velgerðakona hans var vö’1
að sitja. En varla hajði hnan
séð barnið Jyrr en æðið vat a-
honum og kom á hann mesta
kyrrð. Hann hój titrandi baá11
vinalega upp og setti Pa°
óskaddað niður á þak sölubn
ar einnar þar hjá.
(Júni 1904)