Æskan - 01.10.1988, Blaðsíða 38

Ommusaga
f^aga eftír
Ra§ahildi Ófei
eiSsdóttui
Einu sinni var góð amma sem átti
heima í litlu þorpi við sjóinn. Húsið
hennar var ómálað og það voru
komnar sprungur í veggina. En garð-
urinn hennar var fallegasti garðurinn
í þorpinu. Hann var fullur af furðu-
legum og litríkum blómum, stórum
og smáum. í honum var líka lítil
tjörn og í honum voru margir skrítn-
ir steinar og svo mosar sem amma
fann á heiðinni.
Inni hjá ömmu var mikið af kopp-
um og kirnum, allt úr rauðum kop-
ar. í þeim voru alls konar marglitir
vökvar og undarlega ilmandi duft og
stundum þurrkuð blóm sem ömmu
þótti ákaflega vænt um. Hún vildi
ekki að Nanna eða Baddi snertu þau.
Nanna og Baddi áttu heima í borg-
inni í grárri götu. Það var allt hreint
og hvítt inni hjá þeim og lítið bragð
að rtiatnum sem mamma þeirra gaf
þeim. Hún var hjúkrunarkona með
ljóst hár í hvítum búningi. Hún var
dóttir ömmu og sendi Nönnu og
Badda til hennar á sumrin.
Nanna og Baddi fengu að sofa í
rúminu hjá góðu ömmu. Hún hafði
skrítna, góða lykt. Blómin hennar,
kopparnir og kirnurnar höfðu líka
góða lykt. Amma læknaði veika fólk-
ið í þorpinu með vatninu, sem hún
bjó til, með blómum í. Hún gaf það
fólkinu sem kom til hennar.
Einn sunnudag fór amma með
Nönnu og Badda upp á heiði. Hún
hafði með sér ýmsa poka. Amma
settist við lækinn með Nönnu og
Badda og sólin skein á þau og læk-
inn. Lækurinn hafði skrítið hljóð
eins og suð. Amma sagði að lækurinn
væri að spinna.
„Hann býr til sögur af blómun-
um,“ sagði amma. „Hlustið þið nú
vel. Hvað er hann að segja ykkur?“
Nanna og Baddi hlustuðu eins og
þau gátu.
„Hann er eins og fluga,“ sagði
Nanna.
„Hann er eins og hrædd, biluð
flugvél,“ sagði Baddi.
Þá sagði amma:
„Einu sinni var falleg álfastúlka
sem átti heima í bláa fjallinu þarna.
Það er fjallið sem lækurinn kemur
frá og hann er blár eins og fjallið. Ef
þið tækjuð vel eftir, börnin mín, þá
sæjuð þið að það eru alls ekki allir
lækir bláir. Sumir eru grænir, sumir
eru brúnir, sumir eru gráir og sumir
eru rauðir. Allt fer eftir því hvaðan
þeir koma og hvert þeir ætla.
Fallega álfastúlkan fæddi þennan
læk. Hann var blár eins og hún og
blíður eins og hún. Hann var barnið
hennar og hún hélt á honum og söng
fyrir hann og gaf honum að drekka
úr bláu brjóstunum sínum.
Síðan fór hún að spinna og spinna
á rokkinn sinn um leið og hún söng
ofurblítt fyrir litla lækinn sinn. Hún
ætlaði nefnilega að svæfa hann og
láta hann sofa hjá sér í fjallinu og
eiga heima hjá sér alltaf. En lækur-
inn hoppaði og skoppaði í kringum
hana og vildi ekki sofa.
Svo hoppaði hann út úr fjallinu og
fór að renna niður fjallshlíðina. Hann
söng svo ofurblítt fyrir blómin og var
blár og tær eins og mamma hans.
Þið
sjáið að þar sem hann er stilltur og
rólegur eins og hér fyrir ofan getuin
við speglað okkur í honum. Það V1
hann að við gerum og hann vill a
við drekkum af sér því að þá getur
hann kysst okkur. Blómin spegla sig
líka í honum og hann kyssir þau líka
og svo syngur hann ofurblítt ef Þl0
hlustið vel.
Hann spinnur líka fallega, bHa
strengi eins og mamma hans gerit a
rokkinn sinn. Sjáið þið hérna fyrir
neðan þar sem hann rennur svona
hratt og spriklandi áfram og snýst
svona mikið í hringi, litli óþekktar
ormurinn. Hérna spinnur hann
spinnur og íléttar meira að seg)a
saman litlu strengina sína í falleg1
blátt álfaefni. Ég vildi bara að ég gæU
farið með það heim og haft það j
spariföt á ykkur,“ sagði amnia
stundi við.
„Litli, blái lækurinn rennur