Æskan - 01.02.1992, Blaðsíða 21

styttuna í stofunni, undir rúm-
in og bak við gluggatjöldin.
Hún kallaði í sífellu:
- Kis, kis, Mjdsa, Mjdsa mín.
En Mjdsa lét ekki sjd sig.
Hvorki sdst tangur né tetur af
kisunni. Hún var þó vön að
koma ef Helga kallaði d hana.
Pabbi var í bílskúrnum og
Helga hljóp til hans.
- Pabbi, Mjdsa er týnd,
sagði hún.
En pabbi leit varla upp.
Hann var að taka til í stóra
verkfæra-kassanum.
- Kallaðu bara d köttinn.
Hann kemur.
- Ég er búin að kalla d
hana. Éq er búin að leita um
allt.
Helga var ddlítið óþolin-
móð. Hún skildi ekkert í því
hvað pabbi og mamma voru
róleg þó að Mjdsa væri týnd.
Helga hélt dfram að leita.
Hún leit bak við allt dótið í bíl-
skúrnum, gdði inn í alla
skdpa og bak við bókahillurn-
ar en hvergi var fallega, svarta
kisan hennar.
Hún fór að kjökra. Mjdsa
hafði hreinlega gufað upp.
Hvernig gat það gerst?
Mamma og pabbi komu og
hjdlpuðu Helgu að leita þegar
þau sdu hvað hún var van-
sæl. En allt kom fyrir ekki.
Svartan kisan, hún Mjdsa, var
hvergi sjdanleg í húsinu.
Helga var afar leið. Hún
skildi þetta alls ekki. Það var
sama hvað hún kallaði.
Stundum blíðlega og stund-
um skipaði hún Mjdsu að
koma en drangurslaust. Það
var eins og Mjdsa væri ekki í
húsinu. Hún hlaut að hafa
sloppið út.
Dagurinn leið og ekkert
gerðist. Kisa var enn þd týnd
um kvöldið og enn var vont
veður úti. Helga litla var mjög
hnuggin þegar hún fór að
sofa. Hún hafði svo miklar d-
hyggjur af kisunni sinni.
Mamma reyndi að hugga
hana og sagði henni að kisa
skilaði sér örugglega heil d
húfi. Pabbi sagði að Mjdsa
væri fullorðinn köttur sem
gæti bjargað sér þó að hún
væri úti.
Helga ætlaði aldrei að geta
sofriað. Hún bað til Guðs, bað
hann um að finna Mjdsu og
ldta hana koma heim. Helga
var með tdrin í augunum.
Hún hafði heyrt hræðilegar
sögur af því sem gat komið
fyrir kisur sem voru að þvæl-
ast úti. Kannski var eitthvað
að Mjdsu. Kannski komst hún
ekki heim. Hvar gat hún ver-
ið?
Loksins sofnaði Helga litla
en henni leið ekki vel. Karfan
hennar Mjdsu stóð auð í horn-
inu.
Næsta dag fór Helga
snemma d fætur. Það fyrsta
sem hún gerði var að gd í
körfuna en hún var enn þd
tóm.
Það var sunnudagur og
Helga var fegin því. Þd þyrfti
hún ekki að fara í skólann og
mamma og pabbi yrðu
heima. Það var gott. Enda gat
hún ekki farið neitt. Ef Mjdsa
kæmi nú heim þd ætlaði hún
að taka d móti henni.
Helga hafði enga lyst d
morgunmatnum sínum. Hún
sat við borðið og studdi hönd
undir kinn. Mamma leit d-
hyggjufull d hana. -Ætlarðu
ekki að borða, Helga mín?
Helga hristi höfuðið. Hún
var alveg rdðþrota. Hvað gat
hún gert? Það voru engir stað-
ir í húsinu þar sem hún var
ekki búin að leita. Og ef Mjdsa
var úti þd gat hún ekkert gert.
Þó að hún vildi leita að kis-
unni þd vissi hún ekkert hvert
hún hefði farið. Hún vissi líka
að mamma og pabbi myndu
aldrei hleypa henni út í þetta
veður. Nei, það eina sem hún
gat gert var að bíða og vona.
Helga fór inn í herbergið sitt
og settist með nýju raðþraut-
ina sína. En hún gat ekki fest
hugann við það. Það var
sama hvað hún reyndi; hún
fann aldrei rétta kubbinn.
Pabbi og mamma voru eitt-
hvað að vinna en Helgu lang-
aði ekkert að vera hjd þeim.
Hún var svo dhyggjufull að
hún gat ekki fest hugann við
neitt.
Allt í einu heyrði hún að
mamma hrópaði hdtt. Hún
spratt d fætur og hljóp af stað.
Æ S K A N 2 1