Æskan - 01.02.1992, Blaðsíða 50

Sögumaður, ungur dreng-
ur á bœnum Selsundi við
rcetur Heklu, stendur vörð
meðan faðir hans og tveir
ungir Þjóðverjar reisa fjár-
hús. Enginn má verða Þjóð-
verjanna var. Þeir eru í fel-
um í Bólhelli skammt frá
bœnum afþví að heims-
styrjöldin síðari geisar...
7. kafli
HERBÍLLINN
Sennilega hefir veriö sunnudag-
ur því að af einhverjum ástæðum
vomm við ekki að vinna í fjárhús-
inu þegar allt í einu birtist skrýt-
inn bíll í þýfinu nokkru eftir há-
degi. Sáum við hann koma upp
ffá vaðinu á Selsundslæknum milli
Salgerðarflatar og Hestatorfunnar.
Þetta var stuttur bíll með húsi og
mikilli blæju yfir afturhlutanum
og myndaði eins konar „boddí"
eins og það var kallað í þá daga.
Silaðist hann heim þýfið eftir kerru-
veginum sem lá þar og farið var
um með hestvagna eða bfla væm
þeir á ferð. Þegar hann kom heim
að túnhliðinu stökk maður út, opn-
aði það og hélt því opnu meðan
bfllinn ók í gegn. Við systkinin opn-
uðum hlið þetta fyrir kúnum þeg-
ar þær vom sóttar til mjalta kvölds
og morgna. Síðan ók bfllinn heim
að bænum og stöðvaðist vestan við
5 4 Æ S K A N
hestaréttina, milli hennar og litla
hesthússins. Tveir menn komu
heim að bæjardyrum, báðir her-
menn í fullum skrúða.
Pabbi fór til dyra. Aðrir í bæn-
um létu ekki á sér kræla. Eftir
skamma stund kom pabbi aftur
inn og bað mig að sækja hestana.
- Alla? spurði ég.
- Já. Mennina langar að fara á
Heklu. Þeir em fjórir. Svo á ég að
fýlgja þeim. Þess vegna verð ég að
taka Brokk líka.
Hann var orðinn aldraður og
ekki besti reiðhesturinn eins og
nafnið benti til.
Ég bjó mig í flýti, heilsaði mönn-
unum, sem stóðu framan við bæ-
inn, með handabandi og skund-
aði síðan vestur á Mosa. Þar hafði
ég séð hestana fýrr um daginn.
Einn mannanna gekk í humátt
á eftir mér en gerði ekkert til að
halda í við mig.
Þegar ég kom með hestana, en
ég hafði lagt við einn þeirra, opn-
aði hann fyrir mig túnhliðið og
hjálpaði mér að koma þeim inn í
réttina. Síðan vom fundin til reið-
tygi og lagt á hestana. Loks hélt
pabbi af stað með Heklufarana.
Áður en þeir fóm ræddu þeir eitt-
hvað við pabba og óku síðan her-
bflnum niður hjá Svíra og yfir Lind-
ina. Létu þeir hann síðan standa
neðan við Lambhúsin, í hvarfi. Þar
gat enginn utan heimilisins séð
hann.
Þegar hersingin var horfin aust-
ur yfir sandana inn milli hrauns
og fjalls fór ég að hugsa margt. Ég
man ekki betur en ég þakkað Guði
fýrir að tilefhi komu hermannanna
var aðeins það að ganga á Heklu.
Svo vaknaði forvitnin. Heima í
bæ sagði enginn eitt einasta orð
um gestakomuna. Þar var ekki
nefnd snara í hengds manns húsi.
Því ákvað ég að fara út og skoða
aðeins þennan merkilega bíl. Ln
nú var eins gott að fara varlega. Ef
til vill hafði einhver orðið eftir í
honum til að gæta hans. Ég stóð
lengi upp á Svíranum og beið,
ÚTILEGUMENN
horfði aðeins á gripinn en sá þar
enga hreyfingu. Það var að
minnsta kosti enginn sjáanlegur
inni í honum. Einhver gat samt
verið aftur í, undir þessum stóra
segldúk. Þaðan höfðu komið tveir
menn.
Eftir dágóða stund gekk ég að
bílnum og gægðist varlega inn í
afturhluta hans. Beið ég þannig
um stund uns augu mín höfðu
vanist rökkrinu sem inni í honum
var. Þar var ekkert að sjá. Að
minnsta kosti var ekki nokkur
maður þar. Það voru aðeins bekk-
ir með hliðunum til að sitja á, föt
og bakpokar, auk skófatnaðar.
Svona litu þá hermenn og her-
bflar út. Þetta var í fýrsta sinn sem