Æskan - 01.03.1992, Blaðsíða 50

Sagan geríst á stríðsárun-
um. Tveir Þjóðverjar hafa
um skeið hafst við í helli
skammt frá bœnum Sel-
sundi við rœturHeklu. Eng-
inn veit af þeim nema
sögumaður, ungur dreng-
ur, og faðir hans, bóndinn
á bœnum. - En nú dregur
til tíðinda...
8. kafli
Reibarslagib
Það varð ekki hjó því komist að
hugsa stundum til þess að svo gat
farið að herinn kæmist að því hvar
Þjóðverjarnir væru. Sú hugsun var
víst aftur ó móti aldrei hugsuð til
enda. Hún hefði einfaldlega boðað
endalok ævintýrisins sem nú var að
verða hluti daglegs lífs. Það var sí-
fellt að verða erfiðara að gæta þess
að missa aldrei út úr sér eitt orð sem
gæfi í skyn neitt það sem ekki mútti
segja.
Ágústmúnuður var að byrja. Bygg-
ingu fjdrhússins var lokið. Nú stóð
heyskapurinn sem hæst. Þaö kom
sér einstaklega vel að pabbi hafði
keypt heyvinnuvélar. Túnið var sí-
fellt að stækka og slétturnar orðar
margar og véltækar. Á þessum úrum
þurftí þó að eiga góða dróttarhesta
til að geta notað vélar í landbúnað-
inum. Það þurfti tvo hesta fyrir
slúttuvélina og líka fyrir snúnings-
vélina. Með þeim var heyið slegið
og þurrkað. Hins vegar nægði einn
hestur fyrir rakstrarvélina. Það voru
oftast nær ég og Brokkur sem súum
um að vinna með henni og taka
heyið saman í garða þegar það var
orðið þurrt.
Það hafði verið mikið að gera um
daginn við að nd saman heyinu af
Austurtúninu. Það var nú allt kom-
ið í galta um kvöldið og beið þess
þannig að verða flutt heim í hlöð-
ur. Galtar eða bólstrar, eins og þeir
voru kallaðir, voru uppborin hey sem
oft voru í margir hestburðir af töðu.
Þeim var svo mokað í hestvagna og
síðan ekið heim í hlöðu.
Við fórum snemma að sofa og svóf-
um fast þreytt eftir verk dagsins.
Eldsnemma morguninn eftir vökn-
uðum við síðan við það að barið var
harkalega í bæjarþilið. Það var ljóst
að einhver vildi hafa samband við
þd sem inni voru. En hver skyldi það
vera svona eldsnemma á morgni?
Brdðlega var kallað d pabba með
nafni. Þd gat ég ekki stillt mig um
að gægjast út um gluggann svona
rétt á bak við lélega gardínuna. Þar
gaf nú heldur betur á að líta.
Fimm hermenn með riffla í hönd-
um stóðu fyrir utan bæinn og hjd
þeim maöur í venjulegum fötum, só
sem kallaði á pabba. Hann vildi
sýnilega fd hann út til að tala við
sig.
Pabbi hafði nú lokið við að klæða
sig og fór rólega út úr bænum til að
reyna að vekja ekki fólkið ef einhver
væri sofandi enn þó. Ég stalst enn til
að gægjast út og þú sú ég þegar
hann kom út á hlaðið að hermenn-
imir gripu hann og mér sýndist þeir
fleygja honum upp aö bæjarþilinu.
Að minnsta kosti beindu þrír þeirra
byssum sínum að honum eins og
þeir ætluðu að skjóta hann. Nú var
mér öllum að verða lokið. Ég greip
fýrir munninn og varð einhvem veg-
inn stífúr.
Maðurinn í venjulegu fötunum sagði
eitthvað við pabba sem ég gat þó
ekki heyrt. Svo gekk öll hersingin af
stað fram túnið, steinþegjandi,
fannst mér. Tveir hermannanna
beindu byssum sínum að pabba sem
fór á undan þeim en hinir lötmðu
á eftir. Nú tók ég fyrst eftir því að
ÚTILEGUMENN
tveir herbílar stóðu framan við tún-
ið. Annar þeirra var eins og sd sem
komið hafði nokkm dður en hinn
var öbmvísi, með yfirbyggingu yfir
allan bílinn.
Þeir gengu nú yfir þýfiö og niður aö
læk, yfir plankann og sandinn fram
hjd Bólhúsunum nýju. Síban héldu
þeir austur með hraunjaðrinum uns
þeir hurfu inn í lautina þar sem
Bólhellirinn var. Þab var engum
blööum um það að fletta. Þeir vom
ab sækja Þjóðverjana. Nú skyldi æv-
intýrið frd mér tekiö. Ég man ekki
lengur hvað ég hugsaði eftir að ég
sd þd hverfa inn í hraunið. Þó minn-
ist ég þess ekki að hafa beinlínis ver-
ið hræddur. Ef til vill var ég svo skelk-
abur að ég gerbi mér enga grein fýr-
ir því.
Mér fannst tíminn óralengi að líða
S 4 Æ S K A N