Æskan - 01.06.1992, Síða 33

- úr Æskunni fyrir fjöru- ill að ég þorði ekki að segja þér
tíu árum ... nema hálfan sannleikann!
Jón gamli eignaðist landskika
í ásnum utan við þorpið, grýttan
og gróðurlítinn. Hann eyddi öllum
frístundum sínum í að ryðja blett-
inn og rækta. Með mikilli elju og
dugnaði kom hann þarna upp fal-
legum túnbletti og matjurtagarði.
Einu sinni átti prestur leið þarna
um. Hann varð afar hrifinn af hvað
allt var snyrtilegt hjá Jóni gamla.
„Þarna hefur þér og skaparan-
um tekist að búa til yndislegan reit,
Jón minn,“ sagði prestur.
Jóni gamla fannst hann eiga
meira hrós skilið og svaraði:
„Ojæja, prestur minn. Þér hefð-
uð átt að sjá hann á meðan skap-
arinn hafði hann einn!“
- Mig langar til að líta á eitthvað
sem væri hentugt í afmælisgjöf.
- Gerðu svo vel. Við höfum allt
frá húsgögnum og niður í teikni-
bóiur.
- Gæti ég ekki fengið að sjá
eitthvað mitt á milli?
Sveinn gamli: Þegar ég var
ungur barðist ég einu sinni við tólf
drukkna menn og einungis einn
þeirra slapp ómeiddur.
Helgi litli: En þú sagðir mér í
fyrra að þeir hefðu ekki verið nema
sex.
Sveinn gamii: Þá varstu svo lít-
Gyðingur var að selja fisk.
„Hvers vegna eru allir Gyðing-
ar vitrir menn?“ spurði maður nokk-
ur.
„Það er vegna þess að við
borðum alltaf sérstaka tegund af
fiski. Hér hef ég hann til sölu.“
Maðurinn keypti fiskinn og beit
strax í hann.
„Þetta er bara reykt síld,“ sagði
hann.
„Sjáum til, þú ert strax orðinn
dálítið vitrari!" sagði Gyðingurinn.
Skrifstofustjórinn: Því í ósköp-
unum hlærðu ekki þegar forstjór-
inn segir skrýtlu?
Skrifarinn: Ég þarf þess ekki.
Það er búið að segja mér upp ...
Alfreð: Heldur þú að 13 sé ó-
happatala?
Birgir: Aldrei er mér um þá tölu
og víst er að þeir eru ekki margir lif-
andi nú sem uppi voru á 13. öld.
Sigga litla: Heyrðu, mamma!
Finnst þér ekki að trén í garðinum
séu mestu kjánar?
Móðirin: Hvers vegna ætti mér
að finnast það?
Sigga: Af því að þau fleygja af
sér öllum blöðunum og standa
allsnakin einmitt þegar kuldarnir
byrja!
Kennarinn: Við erum búin að
virða nagdýrin fyrir okkur. Þekkir
þú nokkrar skepnur sem eru alveg
tannlausar, Eiríkur minn?
Eiríkur: Já, kanarífuglinn okkar
- og ánamaðkana - og hana
ömmu mína ...
Kona og sonur hennar voru á
ferð með járnbraut á Jótlandi. Einn
af förunautum hennar sneri sér að
drengnum og sagði:
„Hvað heitir þú, góði minn?“
Móðirin varð fyrir svörum:
„Hann heitir Hans og heitir í höf-
uðið á hans hátign Friðrik konungi."
Kristinn Pétur kom í bankann
og ætlaði að leggja 10.000 krónur
inn á bók.
- Koma nokkrir aðrir en þú til
að taka út af bókinni? spurði gjald-
kerinn.
- Já, konan mín, svaraði Krist-
inn Pétur.
- Einmitt! Koma fleiri?
- Já, ef hún hefur ekki tíma
kemur eitthvert barnanna.
- Hve mörg börn eigið þér?
- Þrjú?
Ég hafði boðið gestum í mat.
Þetta var á sumardegi og svo heitt
var í veðri að enginn minntist ann-
ars eins. Þegar allir voru sestir að
borðum sagði ég við Stínu litlu,
dóttur mína, sem þá var fjögurra
ára:
„Lestu nú borðbænina fyrir okk-
ur, Stína mín.“
„Æ, mamma, ég veit ekki hvað
ég á að segja.“
„Þú mátt bara segja það sem
þú hefur heyrt mig segja.“
Stína spennti greipar, laut höfði
og sagði í mæðulegum bænartón:
„Ó, Guð minn góður, af hverju
fór ég að bjóða þessu fólki í mat í
öðrum eins hita og núna!“
Faðirinn: Lærirðu eitthvað í
skólanum, sonur sæll?
Sonurinn: Já, allt of mikið. Ég
get alls ekki munað það. Þegar ég
er að byrja að muna eitthvað er
mér kennt annað svo að ég gleymi
alveg hvað það var sem ég mundi!
- Koma fleiri?
- Nei, það vona ég að verði
ekki, svaraði Kristinn Pétur. Það
eru fimmtán ár síðan við eignuð-
umst það síðasta.
Móðirin: Hamingjan hjálpi mér!
Hver hefur drukkið allan rjómann
úr bollanum?
Kalli: Ég veit það ekki, mamma
mín. En kötturinn eldroðnaði þeg-
ar ég kom inn áðan ...
Æ S K A N 3 7