Æskan - 01.06.1993, Blaðsíða 21

í því vetfangi kom einkasonur
Línu. Hann var 12 ára og hét
Helgi. Ásdísi fannst hann bæði
sætur og skemmtilegur. Þau voru
ágætir vinir, fóru stundum saman
í sund og léku sér oft saman með
kettina sína.
- Hæ, sagði hann glaður í
bragði og kom inn í eldhús. -
Alltaf er gaman að fá gesti. Hann
blikkaði Ásdísi og hún blikkaði
hann á móti.
- Þetta er frábært meö Hosu,
finnst þér það ekki Helgi?
- Jú, þetta verður gaman. Það
verða þá margir kettlingar í göt-
unni.
- Jahá, bætti Ásdís við.
- Eigum við að koma inn í her-
bergi og tala saman, Dísa, sagði
Helgi og sýndi á sér fararsnið.
- Já, ég er alveg að koma. Ég
ætla bara að klára mjólkina, svo
kem ég.
Helgi fór inn í herbergið sitt og
Ásdís kom á eftir.
- Takk fýrir mig, Lína.
- Já, verði þér að góðu.
Þegar þau komu inn í herbergi
Helga sáu þau hvar Brandur og
Hosa lágu í rúminu hans, bæði
steinsofandi. Ásdís settist hjá
Brandi og klappaði honum. Helgi
kom og settist við hliðina á henni
og klappaði um leið Hosu sinni.
Næsta dag var ákveðið að fjöl-
skyldurnar í húsum númer 14 og
16 færu í skógarferð. Þau ætluðu
sér að vera komin heim fyrir
kvöldmat. Brandur og Hosa voru
úti að leika sér. Um sexleytið kom
fjölskyldan heim.
Það fyrsta sem Ásdís sá þegar
hún steig út úr bílnum var
blóðslóð sem lá bak við hús númer
16. Hún byrjaði að gráta áður en
hún vissi hvað hafði gerst. Hún
hljóp bak við hús og sá þá hvar
Hosa var að sleikja blóð Brands.
Hann lá þarna hreyfingarlaus.
Hosa leit á hana og var blóðug í
framan eftir að hafa sleikt Brand. í
augunum sást glitta í lítið tár.
Ásdís lét sig falla í grasið og
öskraði: BRANDUR!!
En þarna lá hann og henni varð
ljóst að hann var dáinn. Hún há-
grét. Helgi var kominn. Ásdís sneri
sér að honum og faðmaði hann að
sér. Hann hafði svo heitar hendur.
Hann strauk tárin burt og sagði
lágt:
- Núna líður honum vel, Ásdís.
Þótt hann sé dáinn lifir hann
innra með okkur alla tíð. Við
gleymum honum aldrei.
Ásdís grét og grét og Helgi grét líka.
í þessu komu mamma og pabbi
Ásdísar og foreldrar Helga.
- Sjáðu, Brandur er dáinn, sagði
Ásdís grátandi.
Hún grét og grét. Hún tók Brand
í fangið og hélt honum fast að sér.
Hún þrýsti honum að sér. Hún
öskraði:
- Af hverju hann? Af hverju þarf
ég endilega að lenda í þessu?
Mamma hennar kom til hennar
og tók hana í fangið.
- Svona, svona, Ásdís mín. Þetta
getur alltaf komið fyrir.
- En mamma, hann var allt of
ungur til ab deyja. Hann átti þetta
ekki skilið. Af hverju tók Guð
Brand en ekki einhvern annan
sem var svo gamall að hann hefði
hvort sem var dáið úr elli? Eba
hvers vegna gat hann ekki bara
sleppt því að taka einhvern kött?
Ég ætla að drepa kallinn eða kell-
inguna sem drap hann.
- Ekki tala svona, Ásdís, sagði
Helgi. - Ég skal finna hann fyrir
þig þegar ég er oröinn lögga og
stinga honum í steininn.
- Takk, Helgi minn, sagði Ásdís
og grét enn meira. - Þessu gleymi
ég aldrei.
Þau jörðuðu Brand í garðinum
eftir tvo daga og voru með alvöru
jarðarför. Ásdís söng lagið Móður-
sorg sem er um læbu sem missti
kettlinginn sinn.
Hosa eignaðist kettlingana
tveim vikum seinna og Helgi gaf
Ásdísi einn. Það var læða. Hún var
alveg eins og pabbinn. Þegar Ásdís
sá hana fór hún að gráta.
Ásdís hugsaði eins vel um kisu
litlu og hún gat. Hún nefndi hana
Mjásu. Mjása stækkaði og dafnaði
vel. En Ásdis fór að leiði Brands á
hverju kvöldi og signdi yfir það.
Og þegar hún fór með bænirnar á
kvöldin bað hún Guð alltaf um að
gæta hans vel og leyfa honum að
lifa góðu lífi.
Ásdís og Helgi voru áfram vinir
og tíminn leið. Dag einn tók Ásdís
eftir því hvað Mjása hafði fitnað
mikið. Mæbgurnar fóru með hana
til dýralæknis og hann sagði að
hún væri kettlingafull.
Mjása eignaðist fjóra kettlinga
nokkru seinna. Þeir komust allir á
góð heimili.
Þegar hér er komið sögu er Ásdís
orðin 13 ára og Mjása eins árs. Við
skulum skilja vib vinina Ásdísi,
Helga, Mjásu og Hosu í bili og
heyra frá þeim seinna.
(Björg hlaut aukaverðlaun í
smásagnakeppninni 1992.)
Æ S K A N 2 1