Æskan - 01.06.1993, Side 11

við röltum af stað í dtt að
gargandi fuglagerinu.
„Þessir fuglar kallast þrest-
ir," sagði ég við Snata því að
hann er gdfaður hundur og
finnst gaman þegar ég tala
við hann eins og hann sé
maður.
„Þrestir gera sér hreiður í
trjdm."
Þegar við vorum komin að
skóginum veitti ég því at-
hygli að þrestirnir renndu
sér alltaf upp að einu trénu
og görguðu um leið. Og hver
haldið þið að hafi setið hdtt
uppi í tré með blóðugt nef
eftir þrestina nema Mjdsa,
kisan mín. Hún hafði klifrað
svo hdtt upp að nú þorði
hún ekki aftur niður. Þrest-
irnir gerðu hverja drdsina d
fætur annarri og aumingja
Mjdsa sat í kút og reyndi að
fela nefið d sér fyrir þeim en
ekkert dugði; þeim tókst að
bæta viö hverri rispunni d
fætur annarri.
„Vertu kyrr hérna niðri. Ég
ætla að klifra upp til Mjdsu
og nd henni niður úr trénu,"
sagði ég við Snata.
Það var erfitt að klifra upp
í tréð með alla þessa garg-
andi fugla yfir höfði sér en
mér tókst að komast nógu
hdtt til að geta ndð í skottið
d Mjdsu. Ég togaði en hún
vildi ekki hreyfa sig. Þd
kippti ég í og ætlaði að grípa
hana um leið og hún félli en
við það missti ég takið d
trénu og datt sjdlf d hausinn
niður d jörðina og Mjdsa
líka. Við ldgum saman í
grasinu og horfðum hvor d
aðra. Snati dillaði rófunni
og brosti til Mjdsu en hún
tók undir sig stökk og hljóp í
burtu eins og fætur toguðu.
Ég veitti því athygli að
nokkrir þrestir eltu hana dd-
lítinn spöl, en sneru svo við
og settust í trén.
„Mjdsa reynir örugglega
ekki aftur að nd sér í
þrastarunga í þessum
skógi," sagði ég við Snata.
Hann brosti til mín og við
löbbuðum heim d leið. Og
nú görguðu fuglarnir ekki
lengur heldur sungu feg-
urstu söngvana sína. Öðru
hverju sdum við litla, hd-
fætta lóuunga hlaupa um
móana og þegar við
horfðum niður í gras-
svörðinn sdum við köngulær
og önnur smddýr hlaupa
undan fótum okkar.
Jd, það er nóg að gera hjd
mönnum og dýrum d fjöll-
um. Og svo heldur fólk að
það sé leiðinlegt að búa hér.
Það hefur alls ekkert vit d
hlutunum.
Bið að heilsa öllum krökk-
um sem lesa Æskuna.
Bless,
þín Rósin Jónas.
Æ S K A N 7 7