Skírnir - 01.01.1918, Síða 171

Skírnir]
Ritfregnir.
165
Glínmbók, gefin út af íþróttasambandi Islands. Með 36 mynd-
um. Rvík 1916.
Þetta er sú bókin, sem mór varð einna starsýnast á, er eg fór
að skynja bókaforðann, sem út hafði komið í fimm ára fjarveru
minni. Ekki vegna bókmentagildis vitanlega — hún er í öðru skyni
skráð — heldur af því, að hún var mér, og öðrum er íþróttum
unna, langþráður gestur. Það er að vísu nokkuð seint að fara að
fagna henni nú, er svona langt er umliðið síðan hana bar að garði.
En vonandi er sá tími hverfandi í samanburði við œfina, sem hún
á fyrir höndum að lifa, til gagns og gamans íslenzkum drengjum,
og þjóðinni til atgervisauka.
Við reigjumst af raörgu, íslendingar, og eigum þó fremur fátfe
i fórum okkar að miklast af, enn sem komið er. Eitt af því fáa
er glíman. Hún gæti orðið okkur til mikils manngildisauka og
sæmdar, ef góð rækt væri við hana lögð og hún tekiu, framar en
verið hefir, í þjónustu uppeldisins. En fyrsta skilyrði þess, að hún
geti komið að tilætluðum notum, er að æskulyðurinn eigi kost á
handhægri bók sér til leiðbeiningar og uppörvunar í þeim efnum.
Úr þessari brýnu þörf bætir Glímubókin — og gerir það með heiðri
og sóma.
íþróttasambandið á miklar þakkir skilið fyrir vikið. Til verks-
ins hefir verið vaudað sem bezt. Mannvalið gat naumast tekist
betur. Höfundarnir — G. Kr. Guðmundsson, Hallgr. Benediktsson,
H. Hjörvar, M. Kjaran og S. Pétursson — eru allir afburða-glímu-
menn, bragðvanir og bragðfimir, og nákunnir eðli glímunnar og
öllum tilbrigðum. Og það sem mestu varðar: þeir eru engu ósnarp-
ari í athugunum en í atlögum. Aðalkostur bókarinnar er gjörhygl-
in í lýsingum bragða og varna. Þá spillir það heldur ekki tii, að
sá maðurinn, sem fært hefir bókina í letur, er allra manna orðfim-
astur á íslenzkt mál, jafn pennamjúkur sem hann er fótmjúkur.
Það er Helgi Hjörvar kennari. Enn eykur það gildi bókarinnar að
mun, að Guðm. Björnson, landlæknir, sem er varaformaður íþrótta-
sambandsins, hefir verið þarna í ráðum, svo að treysta má þvi, að
í glímureglunum só hvergi brotið á móti boðorðum heilsufræðinnar.
Höfundarnir hafa sett sór þrenns konar verkefni: að segja
sögu glímunnar, a ð lýsa henni í sókn og í vörn eins og hún er
og hefir verið, og að marka henni sem heillavænlegasta framþró-
unarstefnu, með því að byggja út öllu ófögru, óhollu og óglímu-
mannlegu, sem slæðst hefir að þessari íþrótt. Síðasttalda atriðið
hefir ekki tekist sízt. Það er mór mesta fagnaðarefnið. Vafasöm.