Skírnir - 01.08.1920, Síða 20

178
Skraddarinn frækni.
[Skírnir
Konungur hrygðist ákaflega af því að sjá á bak öll-
um sínum hraustu hermönnum fyrir eins manns sakir
og leitaði bragða einhvern veginn að losast við hann, og
óskaði að hann hefði skraddarann aldrei augum litið. Þó
þorði hann ekki fyrir nokkurn mun að reka hann rrá
hirðinni, því hann óttaðist, að skraddarinn mundi gjörast
reiður, drepa hann og alla þegna hans og ryðja sér síðan
til ríkis.
Konungur hafði nú lengi áhyggjur miklar um þetta
mál. Loks datt honum það ráð í hug, að hann lét kalla
skraddarann fyrir sig.
»Þareð eg veit, hversu mikill afreksmaðut' þú ert«,
segir hann, »þá vil eg gera þér eitt boð. I skógi nokkr-
um i riki mínu byggja tvö tröll; þau vinna oss og vor-
um mönnum mikið ógagn í ránum, brennum og morðum;:
tak nú vopn þau - og hlífar sem þér Jíkar og ráðst móti
þeim. Verði þér þeirrar gæfu auðið að sigrast á tröllum
þessum, mun eg gefa þér dóttur mína og hálft riki mitt
í heimanmund. Hundrað riddara vel týgjaða skaltu hafa
þér til fylgdar.
»Hér er þó dálítill slægur í fyrir mig«, sagði skradd-
araskinnið við sjálfan sig, — »margur hefir lotið að minna
en heilli kóngsdóttur og hálfu konungsríki«.
Hann svaraði máli konungs og sagði: »Tröllunum
skal eg gjöra skil, herra, það er nú greinilegt, og þessa
100 riddara þarf eg raunar ekki, sá sem hefir haft »sjö i
einu höggi<- er ekki hræddur við tvo dröngla«.
Þessu næst fór skraddarinn til skógar þess, sem tröll-
in voru í, og er þeir voru komnir nærri skóginum, sagði
hann til riddaranna:
»Bíðið þið mín hér á meðan eg fer að gamni mínu
og drep tröllin; það skal ekki lengi stan'da. á þvi«.
Síðan gekk hann inn í skóginn og litaðist vandlega
um, hvort hann sæi ekki tröllin. Loks fann hann þau;
þau lágu bæði undir tré og sváfu og hrutu ákaflega, svo
tréð skalf og titraði og limarnar sveigðust til jarðar, eins-
og í aftaka ofviðri.