Skírnir - 01.08.1920, Síða 22

180 Skraddarinn frækni. [Skírnir
»eg\ hefi séð fyrir ,þeim, |.en jjþað veit trúa mín, að það
væri ekki annars færi en þess, er hefði »sjö í einu höggi«,
þvíjí fjörbrotunum rifu þau upp frá rótum stærstu tré,
eins og þau hefðu verið lúsalyng«.
Þá spurðu riddararnir skraddarann: »Herra, eruð
þér ekki sár«?
»Eg fekk ekki "eina skeinu«, svaraði hann, »þeir
gátu ekki snert hár á mínu höfði«.
Riddararnir trúðu í fyrstu ekki, að það væri satt, er
hann sagði, og riðu í skóginn. Þar fundu þeir trölliu
dauð og öll löðrandi af blóði, og mörg tré í kringum þau
rifin upp með rótum. Þeir undruðust þetta stórlega og
höl'ðu enn þá meiri geig af skraddaranum en áður, og ef-
uðu það ekki, að hann einn gæti unnið þeim öllum bana,
ef hann yrði reiður. Síðan riðu þeir heim, og sögðu kon-
ungi þessi tíðindi.
Skraddarinn gekk einnig fyrir konung og mæiti: »Nú
verð eg að biðja yður, herra, að þér fáið mér dóttur yðar,
svo og helming ríkisins«.
Konung iðraði þá heitorða sinna og leitaði sér enn
ráðs, hvernig hann gæti losast við þessa miklu kempn,
því ekki þótti honum nærri því gott að gifta honum dóttur
sína. Hann sagði þá við skraddarann, að raunar stæði
alt við hið sama af sinni hendi, en þó yrði hann að ná
fyrir sig einhyrning einum, sem rynni þar í skóginum.
Þetta lét skraddari sér vel lika, fór til skógar og
skipaði fylgdarmönnum að bíða sín við skóginn, og kvaðst
mundi kenna einhyrningi góða siði. Eftir það gekk hann
á skóginn og leitaði dýrsins víðsvegar. Alt í einu stökk
dýrið fram, skopaði skeið beint á skraddarann og ætl-
aði að reka hann i gegn með horninu.
»Kemst þó kyrt fari«, sagði hann, stóð grafkyi' í
sömu sporum, þar til dýrið var rétt að segja komið að
honum. Þá skaust hann sem kólfi væri skotið bak við
tré, er var hjá lionum. Einhyrningurinn var á harðri
ferð, gat ekki snúið sér við svo skjótt sem hann hefði