Skírnir - 01.08.1920, Page 32

190 Grrasafræðin i Ferðabók þeirra Eggerts og Bjarna. [Skirnir
A þurrum og sendnum bölum yex mura,
og segja þeir að rætur hennar sé sætar og bragðgóðar
að vorinu, og sé etnar annarstaðar, einkum á Vestur-
landi og minna í því sambandi á hin gömlu æfintýri um
nýgift fólk, sem enduðu með orðunum: áttu börn og bur-
ur grófu rætur og murur. í svipuðum jarðvegi nefna
þeir geldingahnapp og gullkoll. Er sagt að gullkollur
sé sjaldgæfur og fundarstaðar getið við Korpólfsstaði í
Mosfellssveit. Síðar hefir gullkollur fundist víðar á 'Suð-
vesturkjálkanum og í Njarðvík á Austurlandi. í nokkuð
svipuðum jarðvegi eða þurum sjávarbökkum segja þeir
að kattartungur vaxi. Er það auðvitað rétt, en kattar-
tungur, sem sumstaðar á landinu eru nefndar fuglatung-
ur, vaxa og i klettaskorum og breiðblaða afbrigði á sjávar-
fitjum.
í klettum, einkum við sjóinn, vex skarfakal og
burnirót. Skarfakál fundu þeir í Lundey, og burnirót í
Geldinganesi. Segja þeir að burnirótin sé hávaxin og
blómgist síðast i mai eða snemma í júní. í klettum geta
þeir einnig um hjartagras (holurt) og helluhnoðra. Hinn
18. ágúst 1755 fundu þeir í grjótinu við Brynjudalsá
helluhnoði a með blómi, og var hann 10 þumlungar danskir
á lengd. Þar fundu þeir einnig netlu neðan við klett-
ana, og telja þeir hana sjaldgæfa.
í fjallahlíðum og dölum segja þeir að ljóns-
löpp og »stóra«l)-blágresi sé ríkjandi, en uppi á fjöllun-
um gullbrá og fjallagrös. í aðaldráttum er þetta rétt, en
fremur ónákvæm gróðrarlýsing.
í f j ö r u n n i segja þeir að ekki sé um annað að
ræða en þang og þara, sem notað sé til skepnufóðurs og
á Kjalarnesi til eldiviðar hjá fátæklingum. Ekki þykir
mér þessi lýsing nákvæm á fjörugróðrinum og vel máttu
þeir geta. um sölin, því að enginn efi er á, að þeir hafa
þekt þau.
‘) í registrinu fÍDst aðeins stórabligresi, en í Borgarfirði er
nefnt storka-blágresi.