Skírnir - 01.08.1920, Qupperneq 54

212
Ritfregnir
[Skirnir
hyggja — svöngum lýði færir — krummi ketlæri«). Hann lætur
hverjum degi nægja sína þjáning:
j>Lífs umhyggju litla ber:
líkur smáfuglunum
af kvisti’ á kvist eg hoppa hér
á Hafnar steineikunum«,
kveður hann. Samt líður honum ekki altaf vel. Þunglyndið þrumir
>undir niðri í stiklunum«, leynist uudir hlátrinum:
j>Enginn sjá mig innan má,
er þeir sjá mig hlæja,
en gömlum tíðum gröfuni á
glitrar rósablæja«.
Og þungbúinn er hann eitt sinn, er hann heldur af stað heim
á leið frá Höfn og rennir huganum yfir liðin æfiár og hefir þá, ef
til vill, reynt »veraldar vólráð«, er hann nefndi í »vöggukvæði«
sínu. Honum finst þá lítll uppskera sín á akri lífsins. Hann hefir
ekki fundið »lífgras« það, er hann leitaði, ástaþrá hans er ófull-
nægt, draumar hans hafa engir ræzt (»Afturlit«). Af frjálsræði,
peningavandræðum og gleðskap Hafnaráranna tekur við næðis- og
hvíldarlítið embættisarg. Þá er hanu er settur sýslumaður, langar
hann til að rita skáldsögu, en »umsvif og veraldarsýsl hafa, síðan
eg kom hingað, hindrað mig frá að ráðast í slíkt«, ritar hann. En
síðar kárnar þó gamanið enn meir. Árið 1859 kveður hann fjandann
sjálfan hafa fjötrað sig »á skrifstofubekk«, og þykist hann þar
þræll fastur á fótum:
»Þar eru límdar laggir mínar,
loði eg niður fastur þar
alt eins og fugl, er fætur sínur
flækt hefir lykkju snörunnar
því er eg ekki ferðafrjáls« o. s. frv.
Ekki er kyn, þótt leitað só hressingar í flöskustútnum, er æfi-
kjörin fullnægja þörfum andans svo illa, að hann t'ær ekki frjóvg-
ast né sjaldnast veifað vængjum frjáls til flugs. Svona hafa em-
bættin leikið ýmsa hina mætustu ísleudinga. Er broslegt að hugsa
til þess, að mörgum landanum hefir leikið öfund á óöfundverðum
stöðum þessara manna.' Þeim embættismönnum, er gæddir voru
anda og lifandi sál, var staðan einatt álíka notaleg og vinnubarðir
húsbændur voru fyrrum námfúsum unglingum, er þeir sneyptu og
snoppunguðu fyrir að líta í bók. Og ef þá vantaði anda