Valsblaðið - 24.12.1966, Side 35

VALUR
33
þurfti að fjarlægja mykju og
hrossatað úr miðborginni og það
þoldi yfirleitt ekki bið, það varð
að gerast, og eftir að ég náði þeim
þroska, að ég réði við þetta, varð
ég að annast þessi störf, aka þessu
á tún, sem hún hafði á leigu eða
þá í kálgarða, sem í þá daga voru
víðs vegar um bæinn. Þetta var
og þáttur í tekjuöflun heimilisins.
Þessi átök fengu oft svo á mig,
að ég var á báðum áttum að hætta
allri knattspyrnu og sinna þeim
verkum, sem fósturmóðir mín ætl-
aðist til af mér. Það var eiginlega
Agli Kristbjörnssyni að þakka eða
kenna, að ég lét ekki verða af
þessu, því hann kom oft hjólandi
til mín, eftir að við fórum að heyja
í bænum á Sunnuhvolstúnunum,
og suðaði í mér að koma á æfingu
og oftast endaði það svo, að ég fékk
að fara eða fór. Það má segja að
þessi, ef svo mætti kalla, innri bar-
átta stæði fram undir 1940.
Þrátt fyrir það, að væri held-
ur brösótt með æfingar, mun ég,
eins og ég sagði áðan, hafa byrjað
að keppa í þriðja flokki 1929, og
svo hélt ég áfram í öðrum flokki.
Ég, og við, vorum líka svo heppn-
ir að fá Sörensen sem þjálfara um
þetta leyti og ég held, að ég hafi
búið að því alla tíð og félagið í
heild, að njóta tilsagnar Sörensens.
Hann lagði svo mikla áherzlu
á réttar spyrnur og samleikinn, og
yfirleitt leikni með knöttinn.
Fyrsta leik minn í meistaraflokki
lék ég 1935, er ég kom inn í úr-
slitaleiknum það ár, sem við unn-
um KR 1:0; Agnar Breiðfjörð
skoraði markið. Það var stórt
augnablik og sá leikur, sem ég
man einna bezt eftir, taugarnar
voru, eins og sagt er í dag, í rusli,
en þetta gekk allt vel. Næsti leik-
ur minn var svo við Djerv í Berg-
en, en Valur fór sem kunnugt er
í keppnisför um Noreg og Dan-
mörku daginn eftir leikinn við KR.
Ég minnist líka þess, að þetta
sumar var ég í vegavinnu á Þing-
völlum, en þá voru þar og Snorri
Jónsson og Sigurpáll Jónsson og
margir fleiri unglingar og þar var
knöttur með í förinni og hann
óspart notaður. Man ég eftir velli
einum í hraunbolla, og komið þar
fyrir mörkum, en bollinn var
Þarna tekur Siguröur þátt í að ryðja völl, annar maður frá vinstri. Þarna eru
noklcrir úr hópnum af HverfisgöUmni: Magnús Bergsteinsson lengst til vinstri,
Björgúlfur við hlið Sigurðar og lengst i burtu, í dökkum jakka, Grimar í Varmá.
þannig í laginu að ekki sást milli
markanna fyrir hraunnefi, sem
skagaði fram, en framhjá því var#
farið til að komast að markinu!
Þetta var skemmtilegt. Þá var það
Bjarni Guðbjörnsson (nú banka-
stjóri á Isafirði), sem sótti okkur
til þess að taka þátt í leikjum í
bænum!
Skemmtilegir leikir, samherjar,
mótherjar, og eftirminnileg atvik?
Þetta hefur í rauninni allt verið
skemmtilegt og ég tala nú ekki
um, þegar litið er til baka. Það
var að sjálfsögðu gaman að leika
fyrsta leikinn í meistaraflokki og
gaman að taka þátt í fyrsta lands-
leiknum á Islandi 1946 gegn Dan-
mörku með öllu því, sem í kring-
um það var. Ég hef kynnzt mörg-
um góðum mönnum, bæði sam-
herjum og mótherjum, en satt að
segja hefur mér alltaf fundiztmest
gaman að æfingunum. Ég hef not-
ið þess að vera í æfingum með
strákum, sem hafa gaman af að
leika sér. Ég hefði verið sáttur við
guð og menn, þótt ég hefði ekki
þurft að keppa, þótt sigur geti ver-
ið „sætur“, en maður kemst ekki
hjá því að tapa. Annars er ekkert
um minn knattspyrnuferil að
segja, ég hef verið í þessu mér til
skemmtunar og hressingar.
Vegna þátttöku minnar í íþrótt-
unum hef ég tekið þátt í 7 utan-
ferðum, sem ég hefði ella ekki far-
ið í, og skemmtilegasta ferðin var
för Vals til Noregs 1950, en þá
ferð undirbjó Gunnar heitinn Ax-
elsson og að leikurinn í Hauga-
sundi hafi verið skemmtilegasti
leikurinn, sem ég hef verið með
í að leika. Við unnum hann 7:3.
Móttökur Norðmannanna voru
líka svo elskulegar, að ég minnist
ekki annars eins úr öðrum ferðum.
Þar kom fólkið með í ferðir okk-
ar og komumst við því í nánara
samband við það en ég þekki til.
Telur þú, að knattspyrna sé eins
góð og þegar Valur var á toppn-
um hér áður fyrr?
Það er ákaflega erfitt að vega
og meta það. Ég er þó viss um að
knattspyrnunni hrakaði hér á
stríðsárunum og ég er sannfærð-
ur um, að knattspyrnan 1935—’40
var betri en knattspyrnan frá 1940
—’45. Maður getur ekki borið
saman þessi lið nú og áður. Hins
vegar finnst mér, að knattspyrn-
an ætti að standa mörgum þrep-
um ofar nú miðað við aðstæður og
æfingaskilyrði. Hvað Val snertir
t. d. má benda á, að allar æfingar
fóru fram á Melavellinum og hin
félögin æfðu þar einnig. Fyrir nú
utan það, að við fengum aldrei
notið þess að æfa á grasi. Á ár-
unum frá 1933 og fram að stríðs-
byrjun kom sem svarar eitt erlent