Valsblaðið - 24.12.1966, Page 38

36
VALUR
Skíðaferð suður Sprengisand veturinn 1925
hin örlagaríku orð mín. Ég var
áhorfandi að knattspyrnuleik milli
KR og Vals, og ég var spurður um
skoðun mína á leiknum. Og ég
sagði: „Þetta er ekki knattspyrna,
það er aðeins hlaup og spörk.“ Ég
meinti þetta einlæglega, og ugði
ekki að þessi orð mín yrðu til þess
að ég gerðist félagi í Val og tæki að
mér þjálfun þar. Það er ekki mitt
að skrifa um árangurinn af þessu
starfi mínu. En svona er það, mað-
ur á að hugsa áður en maður svar-
ar, og þó maður álíti að svarið sá
bæði rétt og í einlægni sagt.
Afskipti mín af íþróttum hafa
að sjálfsögðu ekki leitt til mikilla
afreka, til þess var heldur ekki að-
staða, en íþróttirnar hafa veitt mér
mikla ánægju og margt annað gott.
Bönd vináttu og félagsskapar
hafa verið hnýtt saman fyrir at-
beina íþróttanna, og vegna þeirra
fannst mér ég vera meiri Islend-
ingur en Norðmaður, að minnsta
kosti vil ég segja að ég sé að hálfu
íslendingur og að hálfu Norðmað-
ur, og það meina ég enn þann dag
í dag.
Sextán ár er ekki langur tími,
en þó nógu langur til þess að festa
rætur bæði menningarlega og and-
lega, og oft hugsa ég meir sem Is-
lendingur en Norðmaður.
Þessvegna hlakka ég alltaf til að
ferðast til íslands og heilsa þar
gömlum vinum mínum.
Innan íþróttanna hef ég á liðn-
um mörgum árum hitt marga
menn, bæði karla og konur, sem
með persónuleika sínum hafa haft
djúp áhrif á mig.
ísland hefur verið heppið að
hafa átt marga góða og áhuga-
sama íþróttaleiðtoga, sem vinna af
lífi og sál að hugsjónum sínum á
þessu sviði. Það væri ómögulegt
fyrir mig að nefna alla þá sem
vcrðskulduðu að þeirra væri getið.
Én fyrir mér er samt ein persóna
innan íþróttanna á íslandi sem ég
sérstaklega vil nefna, en það er
hinn látni forseti íþróttasambands
Islands Carl W. Tulinius. Áhuga-
samari manni fyrir útilífi og íþrótt-
um hef ég aldrei kynnzt. Hann var
persónuleiki sem hafði áhrif á alla,
sem kynntust honum. Fyrir hann
var æskan og landið eitt. Iþrótta-
hreyfingin á íslandi hefur honum
Eftir L. H. Muller.
Við vorum fjórir í förinni: Reidar
Sörensen skrifstofusljóri, Tryggvi
Einarsson frá Miðdal, Axel Gríms-
son og ég.
Við lögðum af stað frá Reykjavík
10. marz og fórum á gufuskipi til
Akureyrar. Þangað komum við 14.
marz. Þá var þar sólskin og vor-
blíða, og kom okkur það illa, því að
við höfðum treyst á, að snjóalög
væru mikil og skíðafæri gott norður
þar. En nú var þar auð jörð. Stein-
grímur læknir Matthíasson hafði
ætlað sér að slást með í förina, en
hafði svo illar spurnir af færðinni,
að hann fór hvergi. Margir menn á
Akureyri löttu olckur fararinnar og
töldu mörg tormerki á því, að við
gætum komið henni fram, en við
félagar vorum allir hinir þverustu
og gáfum engan gaum að slíkum
fortölum. Við liöfðum búið okkur
liið bezta til ferðarinnar og höfðum
sannarlega mikið að þakka. Fyrir
honum var heilbrigð og hraust
æska það sem landið þarfnaðist,
land þar sem lífsbaráttan var
harðari en á mörgum öðrum stöð-
um, land sem bæði menningarlega
og andlega þurfti margs að gæta
og varðveita. Menningararfs sem
snertir alla góða íslendinga, og
hver er ekki góður íslendingur
þegar það varðar söguna, og ekki
sízt málið, síðasta vígi hinnar nor-
rænu menningar í heiminum. I
þessum manni eiga íþróttaáhuga-
samir Islendingar fyrirmynd sem
er vel þess virði að fylgja eftir á
komandi tímum.
Svo sendi ég mínu gamla góða
íþróttafélagi, Val, mínar beztu ósk-
ir með Valsblaðið og framtíð þess.
Ég vona að blaðið hætti aldrei, en
verði sameiningartákn, og talandi
eða skrifandi sönnun fyrir lífs-
krafti Vals sem íþróttafélags, og
að bæði félagið og Valsblaðið verði
áfram sterkir þættir í starfinu
fyrir framgangi íþróttanna til
gagns fyrir æskuna og landið
sjálft.
Ég sendi öllum Valsfélögum
mínar beztu kveðjur.
ekki beyg af neinum farartálma
nema — snjóleysi. . . .
Við lögðum því af stað frá Akur-
eyri samdægurs sem við komum
þangað. Farangri okkar létrnn við
aka á vagni, en sjálfir vorum við
fótgangandi og var förinni heitið að
Saurbæ um kvöldið. . . .
Þá er við sátum að kvöldverði, gat
séra Gunnar þess, að einmitt þann
dag væru liðin tvö ár síðan Stein-
grímur læknir Matthíasson hefði
gist þar og hefði hann þá ætlað sér
að fara á skíðum suður til Reykja-
víkur, en orðið að snúa við eftir
nolckra daga vegna snjóleysis. Þetta
þótti okkur kynleg tilviljim! Skyldi
fara eins fyrir okkur? Séra Gunnar
leit þó á málið eins og við. Snjóalög
hlytu að vera ærin uppi í óbyggð-
um, við gætum haldið fram ferð-
inni þeirra hluta vegna. . . .
Þridjudaginn 17. marz var 3° hiti
og útsynnings rigning, svo að við
urðum að sitja um kyrrt. En um
miðvikudagsmorguninn vormn við
vaktir kl. 5.30 og sögð þau tíðindi,
að snjóflóð mikið hefði hlaupið yfir
Úlfsá, sem er bær í nágrenni við
Tjarnir. Spruttum við þá á fætur og
klæddumst skjóllega og héldum síðan
til Úlfsár. Síðustu þrjár vikur hafði
verið sífeildur útsynningur niðri i
byggðum, en áköf snjókoma til
fjalla, og nú hafði á einhvern hátt
losnað um snjódyngjurnar. Við vor-
um milli vonar og ótta, þegar við
nálguðumst snjóflóðið. Skyldi fólkið
vera lifandi? Flóðið var eins og
geysilegt hraun, og var oss torsótt
yfir það. En er við komum að bæn-
um sáum við, að flóðið hafði farið
fram hjá bæjarhúsunum, en grafið
hesthús og fjárhús undir sér. Bónd-
inn og fólk hans var ennþá í fasta
svefni, en vaknaði nú við vondan
draum. Við tókum þegar að grafa
niöur að hesthúsinu og heppnaðist
okkur eftir nokkra stund að bjarga
öllum hestunum. Erfiðara var að
eiga við fjárhúsin. Fanndyngjurnar
yfir þeim voru miklu dýpri og eftir
þriggja Idukkustunda stritvinnu
höfðum við aðeins bjargað einni
kind. En nú dreif að múgur og marg-
menni úr sveitinni og var verkinu