Valsblaðið - 24.12.1966, Blaðsíða 42

40
VALUR
Fimmtugur:
Egill Kristbjörnsson
voru, niður meðfram skiðaförunum
milli sleðanna, til þess að þeim fé-
lögum gengi betur að rata á mig og
sleðana. Loks komu þeir í ljósmál
allir þrír í einu eftir 2 klukkutíma
fjarveru. Ég varð svo feginn að sjá
þá aftur að ég steingleymdi að setja
ofan í við Axel, eins og ég hafði þó
ætlað mér. Hann hafði hitt á stað,
þar sem auðvelt var að komast niður.
Hafði hann fyrst farið niður í kleif
eina, sem var svo þröng, að hann
gat ekki villzt í henni og hafði síð-
an haldið áfram langar leiðir, þang-
að til hann kom út á sléttu mikla. . .
Við komum að Laxárdal kl. 1 y2
um daginn. Við mumrni hafa verið
allófrýnilegir sýnum, því að allar
skepnur, sem urðu á vegi okkar,
hundar, kettir, hænsn og kindur,
hlupu undan okkur á harða spretti
eins og þær hefðu séð fjandann
sjálfan. Það er og sannast að segja,
að við vorum ekki vel hreinir, því
að matreiðslumaður hafði verið spar
á vatnið, og að þvi er ég veit bezt,
hafði enginn okkar þvegið sér á leið-
inni, enda höfðum við hvergi rekizt
á baðhús eða rakarastofu.
Meðan við þvoðum okkur og rök-
uðum, bar heimilisfólkið súkkulaði,
kaffi og heitar pönnukökur á borð.
Þær góðgerðir komu okkur, enda
átum við og drukkum sleitulaust.
Okkur var það nautn eftir 8 daga
útilegu að sitja við borð með drif-
hvítum dúki og drekka úr hreinum
bollrun. Bóndinn í Laxárdal, Högni
Guðmundsson, vildi fyrir hvem
rnrrn að við hvíldum okkur þar einn
eða tvo daga, en við vildum ekki
standa við nema 2 tíma og héldum
síðan fótgangandi til Birtingaholts.
Þetta var þá eftir af okkur eftir 237
km ferðalag! f Birtingaholti skorti
ekkert, — þar var eins og við værum
komnir á veitingastað af bezta tagi.
Það var umm að leggjast í velbúið
rúm eftir að hafa sofið 13 nætur í
húðfötum.
Laugardaginn 28. marz héldum
við frá Birtingaholti að Húsatóftum,
þaðan í bíl að Kömbum. Síðan fór-
um við á skíðum yfir Hellisheiði og
náttuðum okkur á Kolviðarhóli. Dag-
inn eftir komum við til Reykjavikur
úr þessari Bjarmalandsferð. Höfðum
við þá farið 334 km. (Á. P. þýddi).
Á þessu ári átti einn af hinum
gömlu og góðu keppendum í Val
fimmtugsafmæli. Hann dró sig að
vísu fyrir löngu síðan út úr mesta
skarkala félagslífsins, án þess þó
að gleyma sínum gamla góða Val
eða félögunum frá þeim tíma. Þessi
fimmtugi Valsmaður er Egill
Kristbjörnsson, sem átti þessi
tímamót 24. ágúst s.l.
Egill Kristbjörnsson, feröalangur og úti-
legumaður á öræfum Islands, lceppandi
í knattspyrnu og kunnur að hnyttni í
tilsvörum.
Yngri menn Vals munu lítið
þekkja til ferils hans sem knatt-
spyrnumanns, en hann mun hafa
keppt fyrir Val í nær 15 ár, og
byrjaði í þriðja flokki, og hélt
áfram í öðrum og lék um nokkurt
skeið í meistaraflokki og var þrisv-
ar sinnum fslandsmeistari í knatt-
spyrnu, og nokkrum sinnum
Reykjavíkurmeistari. Egill var
þekktur fyrir sín hnyttnu tilsvör,
og var einn þeirra, sem hélt uppi
„humor" í liðinu, en Valur átti um
allangt skeið því láni að fagna að
eiga ágæta „humorista," sem í
tíma og ótíma gátu fengið mann-
skapinn til þess að skellihlæja, og
það jafnvel þó dökkt virtist fram-
undan. Þessi eiginleiki Egils og
þeirra annarra félaga í liðinu, átti
sinn þátt í því að sameina hópinn,
og þjappa honum saman. Egill tók
þátt í utanferð Vals 1935, og átti
um skeið sæti í stjórn Vals, og ann-
aðist ýmis störf fyrir félagið. Hann
hætti keppni og störfum fyrir Val
1942.
Egill unni útilífi og ferðalögum,
og hann ásamt fimm öðrum reistu
sér lítinn fjallaskála í Bláfjöllum,
og mun það vera fyrsti smáskál-
inn, sem reistur var hér í skíða-
löndum ofan Reykjavíkur. Er hann
í 600 m hæð, og báru þeir félagar
allt efni í hann á bakinu upp úr
Jósefsdalnum. Er það afrek út af
fyrir sig, og bendir nafnið til þess
að þeim félögum hafi þótt leiðin
nokkuð löng, því skálinn var nefnd-
ur „Himnaríki."
Egill varð ekki síður kunnur
fjalla- og ferðamaður en knatt-
spyrnumaður, og mun talinn hafa
verið einn snjallasti og bezti ferða-
maður um fjöll og öræfi Islands,
og flestum kunnugri á þeim slóð-
um.
Hefur hann tekið þátt í fjölda
leiðangra um jökla og óbyggðir,
með fræðimönnum og leikmönnum,
sem rannsakað hafa jökla og eld-
fjöll, notið útivistarinnar þar, eða
sinnt björgunarstörfum.
Valsblaðið hitti Egil að máli í
sambandi við afmælið og bað hann
að segja örlítið frá ferli sínum í
Val, og varð hann við þeirri beiðni.
— Það er nú ekki mikið, sem ég
hef að segja um knattspyrnuferil
minn, en ég man það að ég byrjaði
að sparka á Grettisgötunni.
Björn Sigurðsson, síðar læknir,
og mikill Valsunnandi, skrifaði
mig inn í Val. Þarna á Grettisgöt-
unni var stofnað knattspyrnufélag,
og ég held að allir hafi verið Vals-
sinnaðir, og var félagið látið heita
Fálkinn, það var svo nærri heiti
Vals, að strákunum fannst.
Þetta var annars merkilegt félag,
það hélt fundi og bókaði það sem
fram fór. Uppi á Skólavörðuholti
var svæði, sem við höfðum til af-
nota og unnum að því að stækka