Valsblaðið - 24.12.1966, Blaðsíða 43

VALUR
41
það með því að ryðja grj óti af því.
Þetta varð til þess að önnur stráka-
félög vildu nota þetta líka og þótti
okkur sem við hefðum þarna lítinn
frið. Þá er það að forustustrákn-
um í félaginu datt í hug að skrifa
bæjarstjórninni og fara þess á leit
við hana að við mættum nota svæð-
ið fyrir okkur. Sá sem gekkst fyrir
þessu mun hafa verið Sigurjón
Sigurðsson, núverandi lögreglu-
stjóri, og mun hann hafa annazt
bréfaskriftirnar.
Okkur strákunum þótti mikið til
þess koma, er við fréttum að Er-
lendur Ó. Pétursson, KR, hefði tek-
ið kipp þegar hann frétti að öflugt
félag væri að rísa upp, og væri far-
ið að skrifa bæjarstjórninni um
afnot af svæði fyrir knattspyrnu-
völl!
En það var með þetta strákafé-
lag eins og svo mörg önnur að það
lifði ekki lengi, og þá fór ég í Val
og komst strax í kapplið í 3. flokki.
Þá lék ég alltaf í marki. Eitt atvik
frá þessum tímum er mér alltaf
minnistætt, og gerðist það á litla
vellinum við vesturhlið Melavall-
arins sem nú er. Hákon nokkur
Guðmundsson var þá markmaður
í liði Vals, og það vill svo til að
hann ver skot, og nær síðan knett-
inum og spyrnir af öllu afli, hátt
og langt í áttina að marki, ég held
það hafi verið KR, sem leikið var
við. Markmaðurinn þeim megin
sér knöttinn koma svífandi og
hleypur á móti honum til þess að
taka hann, en áttar sig ekki á því
hve hann svífur mikið og hratt, og
er of framarlega þegar þeir mæt-
ast knötturinn og hann, svo að
hann nær aðeins að strjúka knött-
inn um leið og hann fer yfir höf-
uðið á þessum óheppni markmanni,
sem verður að horfa á eftir honum
í markið! Þessa munu fá eða engin
dæmi hér.
Annars var þessi þátttaka mín í
knattspyrnunni og félagslífinu ó-
gleymanlegar stundir, og ég hef
oft verið að hugsa um það hvað
maður hefði farið á mis við mikið,
ef maður hefði ekki komizt að í
félaginu.
Æfingarnar í iR-húsinu hjá hon-
um Aðalsteini Hallssyni voru eftir-
minnilegar.
Þar var tekið á og þar var undir-
Egill í jöklabúningi sinum.
búningurinn undir sumarið fram-
kvæmdur, og þar gaf Aðalsteinn
ekki eftir, og virtist njóta þess að
fylgjast með þjálfun okkar. Eg
man eftir því að eitt sinn kom
hann með menn til þess að sýna
þeim hvernig vel þj álfaðir og harð-
skeyttir menn ynnu á æfingum, en
eftir því sem mér skildist fékk
hann þá ekki til að taka á eins og
hann vildi.
Þú spyrð um skemmtileg atvik,
þetta var allt skemmtilegt og
„brandarana" sem oft fuku man ég
ekki lengur, lifnuðu á stundinni og
dóu um leið og hláturinn, sem
þeir vöktu. Það var skemmti-
legt að vera með í að vinna þrisvar
íslandsmeistaratitil, og einn úr-
slitaleikurinn verður mér alltaf
minnistæður. Við lékum við Fram
og staðan var þannig að Fram
dugði jafntefli til að vinna.
Þegar liðið er nokkuð langt á úr-
slitaleikinn standa leikar 1:1 og
það er dæmd vítaspyrna á Val. Ut-
litið er ekki gott, en Fram hefur
ekki heppnina með sér þennan dag,
því sá sem tók spyrnuna skaut
framhjá. Þegar spyrnt er frá
marki, fæ ég knöttinn svo að segja
strax út á kantinn hægra megin,
en ég lék þar í fyrsta sinn. Stóð ég
heldur illa að knettinum, en geri
samt tilraun til að spyrna á mark-
ið, með hárri spyrnu. Markmaður
Fram hleypur fram til að hand-
sama knöttinn, en fer of framar-
lega og ber vindurinn hann líka
örar af leið, en hann gerði ráð fyr-
ir og datt hann niður í markið fyr-
ir aftan markmanninn, sem var of
seinn aftur. Um þetta mark mitt
spunnust hálfgerðar þjóðsögur. —
Ein þeirra var þannig, að ég hefði
tekið hann ákaflega lystilega á hæl-
inn og af mikilli og nákvæmri
meiningu skutlað honum í homið.
Önnur var sú að ég hefði snúið
mér að eigin marki og sparkað allt
hvað af tók beint upp í loftið. Þar
hefði vindurinn tekið hann mjög
faglega og borið hann inn í markið
með yfirnáttúrlegum hætti.
Fleiri útgáfur voru af marki
þessu, en svo mikið var víst að
knötturinn fór í markið, og það
gaf okkur sigur og Islandsmeist-
aratitil.
Eg var nú svo heppinn að skora
hitt markið líka, en þar kom ekk-
ert yfirnáttúrlegt fyrir, og endaði
leikurinn 2:1.
Eftir að ég hætti knattspyrnunni
tóku f jall- og skíðaferðir hug minn
allan, og margar góðar og skemmti-
legar endurminningar frá ferðum
um óbyggðir Islands. Það er erfitt
að segja hver þeirra er skemmti-
legust og viðburðaríkust, þó er það
björgunarstarfið í sambandi við
Geysis-slysið á Vatnajökli, sem
kemur fyrst fram í hugann, en ég
var meðal þeirra, sem tóku þátt í
því að bjarga björgunarflugvél-
inni af Vatnajökli.
Hjörgunaræfiiitýrl á Vatnajöbll.
Þegar Egill var spurður um það
hvað hann hefði að segja um björg-
un bandarísku björgunarflugvélar-
innar af Vatnajökli, rétti hann
okkur lítið hefti í stóru broti, og á
forsíðunni stóð: — „Særtryk av
Norsk Polar-Tidende, Polarár-
boken 1951.“
1 hefti þessu segir Árni G. Ey-
lands frá „Geysisslysinu,“ og er
þar kafli um björgun flugvélar-
innar, sem legið hafði á Vatnajökli
veturlangt. Egill Kristbjörnsson
var leiðangursstjóri og þar sem
frásögnin er bæði spennandi og
skemmtileg, og þar sem hann kom
svo þægilega þar við sögu, verður
þessi kafli tekinn hér upp í laus-
legri þýðingu, örlítið styttur.
Þess má þó geta í fáum orðum
fyrst, að „Geysir,“ flugvél Loft-
leiða týndist á Vatnajökli 14. sept.
1950. Fannst flakið af flugvélinni
eftir fjóra daga, og voru þá allir
á lífi af áhöfn vélarinnar, og tókst