Valsblaðið - 24.12.1966, Side 66

64
VALUR
Nýjir húsbændur á „HEIMIUNIT
Hverju félagsheimili er það mik-
ill fengur að hafa góða „húsbænd-
ur“, sem gera heimilisbraginn
þannig, að þangað vilji menn koma
til fagnaðar, ef til hans er boðað.
Við í Val höfum alltaf verið heppn-
ir með slíka húsráðendur, og nú
síðast er þau Vals-hjónin Stefán
og Edda gengu um beina, en þau
fluttu í stærra húsnæði með stóra
barnahópinn sinn í maí s.l.
Þá þegar tóku nýir húsráðend-
ur við og er húsbóndinn sérstak-
lega góðkunnur í Val, en það er
Ingvar Elísson, sem undanfarið
hefur leikið með Val eftir að hann
fluttist frá Akranesi til Reykja-
víkur.
vorum óheppnir, en eins og við
vitum er allt til í knattspyrnu.
Sem gamall Valsmaður vil ég
segja að þetta var það næstbezta,
að íslandsmeistaratitilhnn og bik-
arinn skyldu hafna hjá Val. Þrátt
fyrir þetta erum við Keflvíkingar
bjartsýnir á framtíðina. Við sigr-
uðum í 2. flokki í Islandsmótinu og
vorum í úrslitum í 3. flokki. og
síðari hluti keppnistímabils meist-
arafl. hefur verið mjög góður, þótt
við hefðum byrjað mótið heldur
illa.
Árni Njálsson,
fyrirliði Vals:
Ég hef ekki mikið um þennan
leik að segja. Það var eins og venju-
lega í leikjum þar sem svipuð lið
eigast við, að knattspyrnan verður
ekki eins góð og maður æskir. Allt
er þrungið spennu og reynt að
bjarga því sem bjargað verður og
engin áhætta tekin, og það gengur
út yfir góðan leik.
Keflvíkingar voru drengilegir
mótherjar og tóku tapinu eins og
góðum íþróttamönnum sæmir.
Það var gaman fyrir okkur Vals-
menn að fá bikarinn aftur heim
að Hlíðarenda, því að hann er bú-
inn að vera of lengi í burtu — í 10
ár. Svo getum við litið á þetta sem
einn þáttinn í 55 ára afmælishaldi
okkar Valsmanna.
Húsráðendurnir á Hlíðarenda, Ingvar og
Guðlaug.
Hann og kona hans, Guðlaug B.
Rögnvaldsdóttir, hafa með mikl-
um myndarbrag annazt húsbænda-
störfin á félagsheimilinu síðan.
Er greinilegt á þeim tíma sem
liðinn er, að þau njóta vinsælda,
og að gestir, sem þangað sækja
njóta gestrisni þeirra og hafa
fengið á þeim, ef svo mætti segja,
matarást!
Við litum augnablik inn til
þeirra á Hlíðarenda og spurðum
frúna, hvort hún væri frá Akra-
nesi, en hún hló bara og sagðist
vera saklaus af því og bætti við:
Ég er eiginlega fædd í Val, faðir
minn lék með Val í gamla daga
og þekkir marga Valsmenn. Ég
hef líka verið að hugsa um að fara
að æfa handknattleik í Val, en Þor-
arinn dregur það í efa, það sé svo
erfitt með strætisvagnaferðir!
Mér fellur vel við fólkið hér,
heldur hún áfram og það er gam-
an að gera því til hæfis og ég vildi
segja, að flokkarnir ættu að koma
meira saman á Heimilinu. Það erf-
iðasta hjá mér er að horfa á knatt-
spyrnu, ég er svo æst!
Ingvar tók undir þetta allt og
brosti sínu góðlátlega brosi. Mér
fellur ágætlega við fólkið sem
sækir félagsheimilið, sérstaklega
<-------------------------------—
VEIZTU ?
að frá því er sagt í gömlum sögum frá
9. öld að knattspyrnuleikur hafi farið
fram milli Skota og Englendinga við
landamærin, við Kilder Castle, þar hafi
20 keppt frá hvoru landi, og á England að
hafa unnið, fylgdi það sögunni að marg-
ir hefðu ekki komið heim aftur, og áttu
að hafa látizt af áreynslunni.
*
að völlurinn í þá daga var oft götur
borganna frá einni krossgötu til ann-
arar, eða frá krossmarki að Ráðhúsi
borgarinnar, en byrjað var miðjavega.
Sigurinn var í því fólginn að koma
knettinum á annanhvorn staðinn.
*
að engar leikreglur þekktust, og að
eins margir og vildu gátu verið með,
að öll möguleg hrögð voru notuð, menn
máttu slá og sparka hver í annan, kaf-
færa hvern annan í síkjum þeim sem
farið var yfir og heyrðu „vellinum“ til.
*
að íbúarnir við götur þær sem leikurinn
barst um, urðu að setja hlera fyrir
gluggana á húsum sínum.
*
að leikurinn var ákaflega vægðarlaus og
háskalegur í þessum fyrsta búningi sín-
um, og maður að nafni Stubbes nefnir
hann „djöfullega íþrótt,“ og ennfremur
að „hann sjái fyrir að heimsendir sé
mjög nálægur vegna þess að nú sé hvíld-
ardagurinn notaður fyrir leik þenna.“
*
að leiknum frá þessum tíma er lýst
þannig: „Það væri mikið nær að kalla
þetta mannskæða höggorustu en félags-
legan leik eða íþrótt, því stundum brjóta
menn í sér hálsinn, stundum hrygginn,
handlegg eða fót, og oft streymir blóðið
úr nösum og munni, sá sem sleppur hezt,
sleppur þó ekki ómeiddur!
*
að 5. desember 1815 fór fram stórleikur
milli tveggja staða í Bretlandi, Ettrick
og Yarrow, og að þar var meðal áhorf-
enda hið fræga skáld Skota, Walter
Scott, og orti hann ljóð um leikinn, þar
sem þetta er m.a.: „Sjálft lífið er aðeins
knattspyrnuleikur" og hann skrifar um
leikinn: „Fjöldi manns bauð sig fram af
frjálsum vilja til að taka þátt í leiknum,
og til leiksins var komið með blaktandi
fánum, söng og hljóðfæraslætti.
þó félagsmennina sjálfa. Okkur
líður vel hér og ég kvíði engu um
samstarfið og „heimilishaldið" í
framtíðinni.
F. H.