Valsblaðið - 24.12.1966, Blaðsíða 72

70
VALUR
HELLAS
SKÓLAVÖRÐUSTÍG 17 - SÍMI 15196
var í þá daga ágætur markmaður.
Ég man nú ekki mikið úr þessu
móti þegar við unnum, en ég man
að það var mikil gleði í hópnum,
og þegar á eftir var haldið til ljós-
myndarans til þess að festa við-
burðinn á mynd, og er sú mynd til,
og farið var til kaffidrykkju í
KFUM á eftir.
Ég man þó eftir leik við Víking,
vegna þess að völlurinn var svo
blautur og forarleðjan svo mikil
að það tók okkur næstum í ökla,
og að við komum ekki knettinum
nema fáa metra, þótt við legðum
alla orku í spyrnuna.
Um þetta leyti var ég farinn að
leika með í fyrsta flokki, og varð
að fá undanþágu fyrir mig, þar
sem ég var of ungur. Annars haml-
aði mannfæð mjög æfingum og
getu í leikjum á þessum árum, þeg-
ar hinir eldri voru að hætta og
þeir yngri að taka við. Annars
held ég að sigur annars flokks hafi
haft töluverð örvandi áhrif á fé-
lagslífið í Val, þó miklir sigrar
kæmu ekki strax. Ég lék með
fyrsta flokki næstu tvö árin, og ég
verð að segja það að það var dá-
lítið skrýtið með Val hvað mér
fannst ólánið elta liðið hvað eftir
annað. Það var eins og það vant-
aði aðeins herslumuninn. Á það
má líka benda að Valur hafði ekki
eins góða aðstöðu og t.d. KR og
Fram. Þau félög notuðu gamla
völlinn, en þar var búningsskúr,
en við urðum að notast við steina
til að leggja fötin okkar á. Á það
má líka benda að æfingartíminn
var ákaflega stuttur, en þá var
byrjað að æfa í maí, og endað í
ágúst, svo það var ekki von á
miklum árangri.
Ég er ekki frá því að Valur hafi
misst nokkra ágæta menn einmitt
fyrir þennan aðstöðumun, því sem
kunnugt er fóru nokkrir úr Val,
sem síðar urðu stór nöfn í öðrum
félögum.
Þá er vert að geta þess að ég tel
að það hafi verið Guðmundur H.
Pétursson, sem byrjaði á því að
skipuleggja æfingarnar hjá Val,
og hann tók að afla sér haldgóðrar
þekkingar á knattspyrnuíþrótt-
inni og miðla henni til félags-
manna yfirleitt. Eftir það skapað-
ist meiri festa í æfingarnar og
leikina, og piltarnir fengu fljót-
lega meiri festu, bæði í æfingum
og leik, sem svo smámsaman
þroskaðist í leik hinna yngri, sér-
staklega, sem leiddi síðar til mun
betri knattspyrnu og skilnings á
henni, sem síðar færði Val svo
marga sigra.
Alltaf þótti okkur strákunum
það dálítið undarlegt að séra Frið-
rik Friðriksson, sem alltaf var
með okkur annað slagið, þótti það
ekkert miður þó Valur tapaði við
og við, og kom þar fram hugsjóna-
maðurinn, sem við skildum ekki
þá. Hann leit á sigur og töp sem
meðal til þroska og manndóms, og
það veganesti var séra Friðrik
alltaf að afla drengjunum sínum,
eftir ýmsum leiðum, í leik, viðræð-
um og ýmsu öðru úti og inni.
Ég minnist með ánægju þessara
ára, sem ég var í Val, sem voru að
vísu ekki mörg, því ég fór til náms
erlendis 1922, og var þar í nokkur
ár, og þegar heim kom, ílentist ég
ekki í knattspyrnunni aftur. Þá
voru það önnur hugðarefni, sem
tóku hugann, en það er nú önnur
saga. F. H.