Valsblaðið - 24.12.1970, Blaðsíða 30

28
VALSBLAÐIÐ
Vt'ímann Hvltfttstnt:
Björn Carlsson
í byrjun þessa árs, eða 19. janúar,
átti Björn Carlsson sextugsafmæli.
Það fór lítið fyrir því, og honum
hafði næstum tekizt að fela það fyr-
ir okkur, en fyrir einstæða tilviljun
komst þetta upp í tæka tíð, svo
hægt var að minnast hans örlítið,
og skýra lesendum blaðsins frá þess-
um tímamótum í ævi Björns.
Þó knattspyrnumenn Vals hafi
fyrst og fremst notið starfskrafta
hans, mun hann þó kunnur öllum
þeim, sem koma suður á Hlíðarenda,
fyrir áhuga sinn og elju fyrir félags-
málunum. Við höfum á mörgum und-
anförnum árum séð hann þar nær
daglega meðan æfingar standa og
keppnistímabilið stendur yfir. Ekki
mun þessi áhugi hans þó stafa af
því að hann á yngri árum hafi ver-
ið keppandi og „stjarna" í knatt-
spyrnunni. Þó mun það staðreynd,
að hann eignaðist knattspyrnuskó og
mun hafa notað þá á blettum og
túnum á árunum, þegar slíkir staðir
voru um allan bæ. Sjálfur þrætir
hann fyrir, að hafa nokkurn tíma
verið íþróttamaður. Þegar betur er
að gáð hefur Björn alla sína ævi ver-
ið ákafur áhugamaður um íþróttir,
og stundað völlinn sem áhugamaður
bæði fyrir knattspyrnu og öðrum
íþróttum, sem áhorfandi.
Við enn nánari athugun hjá mönn-
um, sem hafa gott minni, kemur
það í ljós, að hann hafi tekið þátt í
frjálsum íþróttum á unglingsárum
sínum og þá hjá ÍR, og er þess
minnzt, að á einu innanfélagsmóti
hjá ÍR vann hann langflest fyrstu og
önnur verðlaun í mótinu.
Ennfremur má geta þess, að hann
var einn af fyrstu tennisleikurum
hér í borg, og víðar kom hann við
sögu. Hann var um alllangt skeið
mikill áhugamaður í skátahreyfing-
unni og foringi þar.
Allt betta bendir til þess, að Björn
hafi alltaf verið mikill áhugamaður
um íþróttir og vafalaust gott efni,
ef hann hefði snúið sér að slíku, hefði
hann eflaust orðið afreksmaður. AU-
ur ákafi hans og kraftur sem fram
kemur í dag við þau verkefni, sem
hann tekur sér fyrir hendur, nánast
sanna þetta. Við í Val þekkjum hann
ekki öðruvísi, og hvernig skyldi hann
hafa verið á yngri árum, fyrst hann
er svona núna.
Hann kom því sem sannarlega
góð sending inn í Val, á erfiðum
tímum, þegar góðs manns var þörf,
og hann brást ekki loforði, þó að
hann hefði ekki skyldur við félagið
á þeim árum.
í tilefni af þessu afmæli Björns
sextíu ára
Björn Carlsson, á sínum stað.
báðum við hann að segja svolítið
frá íþróttaáhuga sínum í æsku,
hvernig á því stóð, að hann ílentist
í Val, og hafði hann m. a. þetta að
segja:
— Ég hef nú ekki frá miklu að
segja, en þó var það svo, að 11 ára
gamall fór ég í Skátahreyfinguna. Sú
hreyfing var í þá daga mikið nær
KFUM, en hún er núna, að mér
finnst. í þessu félagi vorum við á
fundum í KFUM, í búningum, og
kynntist ég þá mjög náið séra Frið-
riki P’riðrikssyni, enda var skáta-
hreyfingin stofnuð upp úr því fé-
lagi.
í þessu var ég nokkuð langan tíma,
og hafði mikið gott af því og gaman.
Um skeið fékk ég áhuga á frjáls-
um íþróttum, og það stafaði efiaust
af því, að vinur minn Jón Kaldal,
sem ég dáði alltaf ákaflega mikið
sem hinn mikla íþróttamann sem
hann og var. Hann lærði ljósmynda-
smíði hjá föður mínum, og þá var
ég ekki nema smá patti. Ég man
eftir því, að áður en hann hætti hjá
föður mínum tók hann þátt í víða-
vangshlaupi og sigraði. Þá strax
fannst mér þetta svo mikið, að ég
varð hrifinn af þessum manni, og
þetta hefur haldizt æ síðan.
Þegar ég var 16 ára að mig minn-
ir, fór ég í ÍR og var þá svo heppinn
að Jón Kaldal var einmitt leiðbein-
andi þar þá, og fékk ég að njóta til-
sagnar og kennslu hans í tvo vetur
og sumur. Ég var ákaflega „spennt-
ur“ fyrir þessu. Voru það helzt
spretthlaup, sem ég iðkaði, og svo
fékk Jón mig til þess að æfa fyrir
drengjahlaup. Ég tók þátt í innan-
húss mótum hjá ÍR.
En ég verð að segja þá sögu sem
þó er erfitt að kyngja, að ég hætti
of snemma. Það kom fyrir mig smá-
atvik, þar sem ég var að hlaupa í
drengjahlaup, og mér gengur vel, er
kominn ansi langt á undan hinum
keppendunum. Jón Kaldal stendur á
Tjarnarbrúnni og á að segja mér til
um það, hvort ég skuli hægja á eða
halda hraðanum, því það var ekki
lengra eftir en að Barnaskólanum
gamla, þar sem markið var. 1 þess-
um svifum skeður það, að það er
eins og tekið sé um hjartað í mér
og ég verð að snarstanza, einmitt
þegar sigurinn blasti við. Útaf þessu
varð ég svo eyðilagður og eitthvað
ómögulegur, að Kaldal fékk mig ekki
út í þetta aftur. Þarna hætti ég fyrr
en skyldi, og ég sé eftir því alla ævi,
að ég skyldi ekki halda áfram íþrótt-
um.
Hvað varðar knattspyrnuna er það
að segja, að ég hef alltaf verið
áhugamaður um þá íþrótt. Þau voru
ekki fá sporin, sem ég átti á Gamla
völlinn og Melavöllinn núverandi
gegnum árin. Á þeim árum sparkaði
ég mikið á svokölluðu Geirstúni og
víðar með öðrum strákum, og eins
var það meðan ég var enn yngri,
var séra Friðrik með okkur uppi á
Skólavörðuholtinu, þar sem við
spörkuðum bolta.
Ég dáðist að knattspyrnustjörn-
unum í þá daga, og setti mig aldrei
úr færi að horfa á þá. Eignaðist ég
þar marga góða vini vegna þessara
vallarferða minna.
Nú var það ekkert ólíklegt, að ég
hafi fljótt hallazt að Val, því ég var
alinn upp og átti heima um árabdl á
uppvaxtarárum mínum á Laugarveg-