Valsblaðið - 24.12.1970, Blaðsíða 44

42
VALSBLAÐIÐ
hans, sem Gústi hefði svona rnikirm
áhuga á. Nei, það kom upp úr dúrn-
um, að það mundi vera ein sérstök,
sem hann dáðist að, kannske í tvenn-
um skilningi, og svo mikið er víst, að
hún er nú konan hans og heitir Elín-
borg Kristj ánsdóttir!
Hún hefur því komið nokkuð við
sögu Vals, og þegar hún var spurð
um þetta svaraði hún:
— Fyrstu kynni mín af handknatt-
leik munu hafa verið árið 1958, en
þá var ég ekki félagi í Val, heldur
KR, að ég breytti til stafaði af því
að ég byrjaði með öðrum flokki í
KR, og fór svo að leika með meist-
araflokki, en svo datt þetta allt nið-
ur þar. Þær hættu allar þær eldri,
sem höfðu haldið KR-liðinu uppi. En
þá var það að vinkona mín þekkti
handknattleiksstúlku í Val, og þann-
ig komst ég í kynni við félagið, að
vísu hafði ég farið skíðaferðir upp í
Valsskála áður og kynntist þar fólk-
inu og kunni vel við þetta allt saman,
og þannig fór það að ég fór að æfa
með Val,, þó að ég byggi í Vestur-
bænum!
Ég hef unað mér vel í Val og aldrei
séð eftir því að ílendast þar, eign-
ast þar góðar vinkonur — og eigin-
mann.
Mér hefur þótt mjög gaman að
taka þátt í þessu í Val og minnist
þess ábyggilega alla tíð. Þetta hefur
allt verið sem sagt skemmtilegt, en
ég held að það eftirminnilegasta
verði alltaf íerð flokksins til Norð-
urlandanna 1964 að mig minnir. Það
verður ógleymanlegt æfintýri.
Ástæðan til þess að ég hætti var
sú, að við eignuðumst lítinn dreng,
og þá komu erfiðleikarnir með
„barnapíu", líka þar sem Gúst.i
þurfti að æfa bæði með Val og lands-
liðinu.
Þó byrjaði ég aðeins, og vinveittir
Valsmenn og fleiri hjálpuðu til, en
þetta gekk ekki til lengdar.
Mig minnir, að ég hafi komið inn
í fyrsta mótið, sem Valur vann í
kvennaflokki, þegar sigurtímabil
hans hófst, sem segja má að enn
standi yfir. Alls lék ég 45 leiki, með
meistaraflokki, ef ég man rétt. Og
þegar ég lít til baka yfir þessi ár, er
þar ekkert að sjá nema skemmtilegar
stundir í góðum félagsskap.
Jóhann Ögmundsson, 20 ára.
Þátttaka mín í knattspyrnunni í
Val er nú ekki sérlega mikil, ég æfði
og lék mest, þegar ég var 12—13 og
14 ára. Á þeim árum var ég alltaf i
sveit á sumrin, svo þetta slitnaði allt
í sundur hjá manni.
Svo komu önnur áhugamál, ég
fór að leika með í hljómsveit, og það
gaf ekki góðan tíma til æfinga. Fyrir
nokkru síðan fór ég að æfa svolítið
handknattleikinn og komst í fyrsta
flokk og æfði þar mér til heilsu-
bótar með skólanum, þegar ég hafði
tíma. Ég hef nú hug á að halda svo-
lítið áfram í þessu, en ég geri ekki
ráð fyrir að verða neitt til stór-
átaka héðan af, en vona að ég hafi
tíma til að æfa svolítið, þegar ég er
búinn að fullgera íbúðina mína, eða
eftir áramótin.
Ég var einnig töluvert í fimleik-
um, og mér finnst ég vera að missa
þetta allt niður, og maður hefur
ótrúlega gott af því að æfa og vera
með. Þó ekki væri nema heilsunnar
vegna ven5ur maður að aðhafast
eitthvað. Þó að ég hafi ekki verið
mikið virkur í Val, er hugur manns
alltaf við félagið bundinn.
Lárus Ögmundsson, 19 ára.
I síðasta tölublaði „Vals“ sagði
Lárus nokkuð frá ferli sínum í gegn-
um yngri flokkana, en hann kom
fram í þættinum „Þeir ungu hafa
orðið“, en þá var hann fyrirliði í
öðrum flokki, og sagðist honum vel,
hafði ákveðnar skoðanir á hlutunum.
Hvað hefur gerzt hjá þér síðan,
Lárus ?
Nú, þetta hefur gengið sinn gang,
keppnisárið í ár hefur liðið með öll-
um sínum leikjum og æfingum. Það
hefur að mínu viti ekki gengið eins
vel og maður hafði gert ráð fyrir.
Orsökin hefur ef til vill verið of mik-
il sigurvissa. Við höfðum mjög góðu
liði á að skipa, en það var þetta eitt-
hvað sem vantaði, eða rétt herzlu-
muninn. Höfnuðum í öðru sæti í
íslandsmóti í okkar riðli, og svipað
í Haustmótinu. Sem sagt, það vant-
aði alltaf þennan herzlumun.
— í hverju lá þetta?
— Það er ekki hægt að leyna því,
að við vorum ákaflega bjartsýnir. Ef
til vill höfum við vanmetið mótherj-
ana og þá sérstaklega KR-ingana,
þeir komu okkur á óvart. Víkingarn-
ir og KR-ingarnir voru búnir að ala
upp í okkur „grobbið" og hömruðu
á því að við værum með langsterkasta
liðið. Þetta hafði sálræn áhrif á okk-
ur, og hjálpaðist þetta allt að til að
villa um fyrir okkur.
Leiðinlegasti leikurinn í sumar var
úrslitaleikurinn í Haustmótinu við
KR. Við byrjuðum vel, höfðum átt
ágætan leik, okkur hafði ekki tekizt
að skora, en leikar stóðu 1:1. í síð-
ari hálfleik gekk allt á afturfótunum
fyrir okkur, og leikurinn endaði 4:1
þeim í vil. Við göngum aðeins tveir
upp í haust, svo liðið heldur sér að
mestu, og vona ég að þeir hefni fyrir
þetta. Að betta gekk ekki betur er
ekki neinum sérstökum um að kenna.
Þorsteinn Friðþjófsson var ágætur
þjálfari, og verður honum ekki um
þetta kennt, þetta var bara sök okk-
ar sjálfra.
Sverrir Ögmundsson, 15 ára.
Það er nú stutt síðan ég kom í
Val, áður var ég í Ármanni, en það
var svolítið erfitt, því bræður mínir
voru allir í Val, og mikið lof borið á
það félag, og innra með mér var ég
alltaf Valsari. Skólafélagar mínir
margir voru Valsmenn og sögðu þeir
mér sögur af Val. Ég hef stundað
handknattleik hjá Val í þriðja flokki,
og svo hef ég hugsað mér að æfa
knattspyrnu með Val. í Ármanni var
ég í knattspyrnu, en þegar ég kynnti
mér þetta hjá Val, leizt mér betur á
mig þar, og ætla að æfa þar af
krafti næsta ár.
Geir Guðnmndsson:
Ég byrjaði að æfa knattspyrnu
1933 eða 1934 og naut þá handleiðslu
Reidars Sörensen og síðar Grímars
og Frímanns.
Lék ég síðan í yngri flokkunum, og
komst upp í meistaraflokkinn 1939,
og varð þar fastur eftir það í allmörg
ár, eða til ársins 1950, en það ár lék
ég síðast með meistaraflokki, en alls
urðu leikirnir 92 talsins.
Eitt ár úr keppnisferli mínum er
mér minnistætt, en það var árið
1942, en þá unnum við öll mót, sem
haldin voru í handknattleik og knatt-
spyrnu það ár, og við höfðum aðgang
að (Geir var einn af fjórum, sem
léku alla leikina í öllum mótunum,
hinir voru: Sigurður Ólafs, Grímar
og Frímann.)
— Hvernig féll þér að vera þjálf-
ari, Geir?
— Það var ágætt og skemmtilegt,
þetta voru góðir og áhugasamir
strákar, sem ég var með bæði þegar
ég þjálfaði annan flokkinn og eins
þau ár, sem ég þjálfaði meistara-
flokkinn.
Við urðum Reykjavíkurmeistarar
1963 og bikarmeistarar 1965, svo ég
get vel við unað. Á tímabili var ég
næstum hættur að fylgjast með
knattspyrnunni, en eftir að ég komst
inn í þetta aftur fylgist ég með því
sem mér þykir athyglisvert.
— Þcgar þú lítur til baka, Geirf
ert þú þá ánægður með að hafa gef-
ið þig íþróttunum á vald?
— Já, ég er mjög ánægður með
þetta, ég hef átt ákaflega skemmti-
leg ár í Val, bæði í knattspyrnu og
handknattleiknum.
Ég hefði ekki viljað missa af þessu
fyrir nokkurn mun.
— Er það þægileg tilfinning, að
sonurinn skuli fara sömu braut og
þú?
— Ég veit nú ekki, hvað maður á
að segja um það, maður er ánægður
með að hann skuli fara í þetta, því