Valsblaðið - 24.12.1970, Blaðsíða 42

40
VALSBLAÐIÐ
Frímann Hclgason:
Valsfjölskyldan ( Valsœttin )
Undanfarin tvö ár höfum við val-
ið „Valsfjölskylduna" þannig að þar
voru pabbinn og mamraan með syni
sína á mismunandi aldri, en höfðu
það til síns ágætis að allir voru þeir
starfandi í kappliðum Vals, og þá
eingöngu miðað við yngri flokkana
eða frá öðrum og það niður í 5. c,
og snertu þeir þá einnig oft báðar
deildirnar: Handknattleik og knatt-
spyrnu. Voru þetta vinsælir hóp-
ar og vissir kjarnar í tilvéru Vals.
Nú fórum við dálítið aðra leið í vali
„Valsfjölskyldunnar“,sem eigi að síð-
ur er óumdeilanlega „Valsfjölskylda“
þó í dálítið víðtækari merkingu sé.
Það mætti líka segja að þetta voru
nokkrar fjölskyldur, en þær hafa það
sameiginlegt, að allar eru þær bundn-
ar saman órofa ættartengslum og
kemur þar til viðbótar samruni inn-
an Vals.
Tvær höfuðstoðir standa undir
þessum ágæta ættbálki, en þær eru
Ögmundur Guðmundsson og Geir
Guðmundsson, og að sjálfsögðu koma
hinar ágætu konur þeirra þar við
sögu.
Ögmundur er sá sem meira legg-
ur til málanna, eða fimm syni, sem
allir hafa meira eða minna komið
við sögu Vals, og svo Geir bróðir
hans sem um langan tíma var einn
að beztu leikmönnum Vals, og hefur
víðar komið við sögu í félaginu, og
það er að koma í Ijós, að sonur hans
ætlar ekki að verða neinn eftirbátur
föður síns í knattspyrnunni. Mér er
heldur ekki grunlaust um, að föður-
bróðurinn hafi með ágæti sínu á
vellinum verið nokkur fyrirmynd
bróðursonunum og hvatning til
íþróttaiðkana, og Valsnafnið þá
hljómað þægilega í eyrum, og orðið
kunnugt og kært með tímanum.
Þó að Ögmundur stigi fyrstu skref
sín í áttina til íþróttanna á litla vell-
inum við Melavöllinn, í Valspeysu,
þá haslaði hann sér annarsstaðar völl
með miklum árangri eða í sund-
íþróttinni, og þá sérstaklega í sund-
knattleiknum þar sem hann varð
margfaldur Islands- og Reykjavíkur-
meistari í þeirri grein, og þá sem
félagi í Ármanni.
Það var því glæsileg fjölskylda,
sem var samankomin að Háaleitis-
braut 133 eitt kvöldið í nóvember.
Slík fjölskylda hlýtur alltaf að vera
stolt síns félags, og ekki aðeins það,
hún er uppspretta félagslegrar orku,
og samheldni.
Þar andaði Vals-angan og hlýju til
félagsins af allra vörum, og slíkt er
mikils virði áhugafélagi eins og Val-
ur er.
Við kynnum nú þessa „Valsfjöl-
skyldu“ fyrir félagsmönnum og les-
endum blaðsins, og biðjum hvern og
einn að segja örlítið frá ferli sín-
um og sambandi sínu við Val, og
byrjum á Ögmundi Guðmundssyni:
Ögmundur Guðmundsson:
— Það fór nú heldur lítið fyrir
mínum knattspyrnuferli, það mun
hafa verið æft að vori til 1930 á
litla vellinum, sem einu sinni var við
hliðina á Melavellinum núverandi. Ég
var í sveit á sumrin, svo aðstaðan var
ekki góð. Um þetta leyti var ég far-
inn að æfa sund i Ármanni og fé-
lagar mínir líka, en veruleg alvara
færðist nú ekki í það fyrr en árið
eftir. Við kynntumst Þórarni Magn-
ússyni sem var driffjöðrin í sund-
inu, og myndaðist þarna í kringum
hann dálítill kjarni. Þetta voru sam-
hentir strákar og minnist ég þar
Hafliða Magnússonar og Jóhanns
bróður hans, Stefáns Jónssonar,
Gísla Jónssonar o. fl. Ég tók ekki
að iðka sundhandknattleik fyrr en
eftir Olympíuleikana í Berlín 1936,
en þangað fór sundknattleiksflokkur
héðan og varð það til mikillar örv-
unar fyrir leikinn hér heima.
Á árunum 1927 — eða 1928 var
byrjað að keppa í sundknattleik, og
gefinn bikar til að keppa um, og
vann Ægir hann til eignar, en þá
féll leikurinn niður um skeið. Erfitt
var með æfingar, oftast farið upp að
Álafossi og æft í uppistöðunni þar
fyrir ofan verksmiðjuna. Svo þegar
Sundhöllin kom lagaðist aðstaðan
mikið.
Mér er minnistæð keppnin 1938, vor-
um þá nærri búnir að vinna, töpuð-
um með aðeins einu marki, og trúð-
um ekki að við værum svona góðir!
Næsta ár unnum við svo öllum á
óvart, og frá 1941 unnum við flest
öll mót að mig minnir meðan ég var
í þessu, en ég hætti 1952. Ég lék
alltaf í marki, og einu sinni man ég
eftir sérkennilegu atviki, þar sem
ég hafði heppnina með mér. Jónas
Halldórsson hinn snjalli sundmaður
var kominn innfyrir alla og í dauða-
færi, eins og það er kallað, aðeins
rúman meter frá markinu og skaut
þaðan heljarskoti. Mín viðbrögð
voru aðeins þau að fálma eitthvað
út í loftið, og fann auðvitað engan
bolta, en ég varð var við að boltinn
flaug á milli stanganna fyrir aftan
hnakkann á mér, og hirti hann síðan
á línunni, eftir að hann hafði fa.rið
úr stönginni, sem Jónas skaut í yfir
í hina og þaðan aftur í stöngina, sem
hann kom í fyrst!
Af hverju heldur þú að þínir synir
hafi hallast svona mikið að íþrótt-
um?
Ég veit ekki, það er ef til vill í
ættinni, nú svo er það nú þannig, að
allir strákar hafa gaman af að leika
sér að knetti. Líka getur verið að
áhrifa hafi gætt frá Geir bróður
mínum, sem lék í meistaraflokki
Vals. Hinsvegar hvatti ég þá aldrei
eða latti beint, þetta hefur komið
svona af sjálfu sér. Ég sé sannar-
lega ekki eftir því að þeir hafa hall-
azt að þessu, maður veit þá hvar
þeir eru á meðan, og það er betra að
vita af þeim á æfingu, en að hafa
ekki hugmynd um hvar þeir halda
sig. Þó að þeir stanzi einhversstað-
ar á leiðinni eru þeir með töskuna
með sér, og hún er ágætur föru-
nautur.
Halldóra Pálmarsdóttir:
Húsmóðirin á þessu fjölmenna
Valsmanna-heimili, kona Ögmund-
ar, er Halldóra Pálmarsdóttir, glað-
leg og hressileg kona, sem virðist
ekki hafa látið örtröð handknatt-
leiks og knattspyrnu á heimilinu
auka sér hrukkur eða andlegs kulda
í viðmóti, að viðbættum ákafa bónd-
ans í sundknattleikinn í nær tvo ára-
tugi.
Og þegar hún er spurð um eigin
þátttöku í íþróttum og viðhorf henn-
ar til áhuga drengjanna, svarar hún?
— Ég get nú ekki sagt, að ég hafi
iðkað íþróttir, þó var ég í gamia
daga í Ármanni, og það vildi nú
einhvern veginn svo til að ég kepptí
einu sinni í frjálsum íþróttum, eða í
hlaupum og þótti bara gaman að bví,
og ef það hefði verið eitthvert líf í
frjálsum íþróttum á þeim árum, sér-
staklega frjálsum íþróttum, þá
hefði ég æft, því mér þótti miklu
meira gaman að vera í þeim en öðr-
um íþróttum, en það var ekkert þá,
sem heitið gat.
Hefur ekki verið erfitt að sjá um
fatnað á æfingar og leiki fyrir svona
stóran hóp af strákum? Nei, nei, en
þetta krefur að sjálfsögðu meiri
þvottar vegna þessa, og það má
segja, að þegar ég var laus við bleyj-
urnar, tók þetta við. Stundum hefur
það komið fyrir, að maður hefur
orðið að sauma buxur á siðustu
stundu fyrir leiki!
En þetta hefur gengið allt ágæt-
lega, og ég er ákaflega ánægð með
að þeir skyldu fara út í þetta, maður
veit þá hvar þeir eru meðan þeir eru
á æfingum og leikjum. Þetta er
þeirra áhugamál, og hef ég látið þá
sjálfráða um þetta, hvorki hvatt þá
eða latt.
— Hefur þú farið oft til að horfa
á þá í keppni?
— Nei, það hef ég aldrei gert, það
er alltaf eins og það sé nóg annað að