Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1948, Blaðsíða 38

38
ÓLAFUR S. THORGEIRSSON:
Eg freistast til að minna á hið gullfallega erindi Valdi-
mars Briem, sem lykil að hugsun Sigurbjöms:
“Hér niðri á láði er lágt, og ljósi fjærri,
í trúarhæð er hátt og himni nærri. ,
Þar er svo hátt, að hverfur allt hið smáa.
Hið lága fjærist fjær, en færist aftur nær,
hið helga og háa.”
Bjartsýni Sigurbjarnar var ekki byggð á neinni í-
myndun eða innbyrlingu. Tel eg víst, að hann hafi aflað
sér hugrekkis við lestur í fomsögum íslendinga og í
öðrum góðum bókum.
Mun honum hafa hlaupið kapp í kinn, þegar hann las
um frækleik manná, þegar þeh áttu við ofurefli, og annað-
hvort gengu sigrandi af hólmi eða féllu með frægð. Mun
þessi hvöt ekki kunnug öllum þehn, sem hafa áunnið sér
andlegan þrótt við lestur á gullaldarritum okkar?
Bjartsýnin var enginn hugarburður fávitans; hann sá
ekki gimstein í hverju glerbroti glitrandi, sem lá á götu
hans. Hann þekti vel sorpið, en kom auga á gullið, sem
oft felst meðal léttmetisins.
Bjartsýni Sigurbjörns var byggð á hugsjón hins trúaða
manns, sem trúir á tilgang lífsins og göfgandi framrás
þess.
Hann leit í fjarska sóhík lönd, þar sem bíða úrlausn
allra mála.
Hugsjón þessi gladdi hann og hresti alla daga. Man
eg líka vel gleði Sigurbjöms sem aufúsu gests meðal vina
sinna, þar sem ríkti myndarskapur, mannúð og gleði. Þar
þótti honum gott að vera; þar fann hann sig eiga heima;
stóð þá ekki á skemtilegum samræðum af hans hálfu og
annara.
1