Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1948, Síða 57

ALMANAK
57
“Þar rís hún vor drottning, djúpsins mær,
með drifbjart men yfir göfugum hvarmi
og framtíma daginn ungan á armi,
eins og guðs þanki hrein og skær.
Frá henni andar ilmviðsins blær,
en eldhjartað slær í fannhvítum barmi.
Jökulsvip ber hún harðan og heiðan,
en hæðafaðm á hún víðan og breiðan
og blávatna augun blíð og tær.”
Og það var hreint engin tilviljun, að skáldið lætur
Fjalladrottninguna bera “framtíma daginn ungan áarmi”,
því að hann átti, eins og kvæði hans bera fegurst vitni,
óbifanlega trú á Island, íslenzku þjóðina og framtíð hen-
nar. 1 þeirri trú eggjar hann hana lögeggjan til dáða,
minnir hana á þá andans orku, sem býr með henni, með
því að bregða upp fyrir henni, í meistaralegum og meitl-
uðum myndum málsins, lýsingum af mörgum höfuðskör-
ungum hennar í liðinni tíð, en horfir þó jafnan fram til
hins nýja dags, sem hann sér rísa af djúpi, bregðist þjóðin
eigi hlutverki sínu og hinu göfugasta í sjálfri sér. I kvæð-
inu “Frosti” lofsyngur hann sókndjarfan brautryðjandann,
og eru þessi niðurlagsorðin:
“Hans gnoð var heil og traust frá stjóm að stefni.
Hann strengdi voðir fast. Hann vakti af svefni.
Hans snilld fór hátt og snöggt, sem þytur fjaðra.
Hann snart til lífsins dauð og þögul efni”