Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1948, Qupperneq 62

62
ÓLAFUR S. THORGEIRSSON:
3. “Einu sinni fór eg ofan í Reyðarfjörð, til að sækja
mér skreið, því að það var orðið þröngt í búi hjá mér.
Þetta var um hávetur og harðindi mikil. Meðan eg var
burtu, rak niður fádæmi af lausasnjó, svo enginn rnundi
slíkan. Samt hélt eg á stað upp Þórdalsheiði með 12 fjórð-
unga á bakinu. Það þótti öllum óvit, en eg vissi, að mig
munaði ekki rnikið um svo lítið. En það er sú örðugasta
ferð, sem eg hef farið, og voru þó rnargar vondar. Ófærð-
in var skapleg á háheiðinni, en þegar kom í dalinn Hér-
aðsmegin, þá versnaði um allan lielming. Mér varð einu
sinni litið til baka, og þá sá eg tvær rendur utanslóðar,
sem eg átti ekki von á. Eg fór að athuga þetta, og sá þá,
að það vom slóðir eftir tvo blýhringi, sem eg hafði i
eyrunum.”
4. “Það var einu sinni, snemma veti'ar, þegar eg var
í Bessastaðagerði, að mig vantaði nokkrar kindur. Eg
leitaði þeirra lengi, en gat ekki fundið þær. Kom það
sjaldan fyrir, að mér misheppnaðist smalamennska, þ\ú
að eg var léttur á fæti og sá allra manna bezt. Svo var það
eitt kvöld í glaða tunglsljósi, að eg gekk út á vökunni og
litaðist um, eins og eg var vanur. Sá eg þá eitthvað kvikt
á ferð uppi á háum tindi, sem er uppi yfir bænum. Eg
kastaði tölu á þessar skepnur og virtist mér það standa
heima við kindur þær, sem mig vantaði. Eg brá því við
og hljóp í sprettinum upp á hnjúkinn; en þegar þangað
kom, þá voru þessar skepnur komnar á rás vestur heiði.
Eg hljóp á eftir þeim og herti mín eins og eg gat, og komst
fyrir þær vestur á miðheiði. En þá brá mér í brún. Þetta
var þá bölvaður músahópur!”
Fleiri sögur man eg ekki eftir Guðmundi. En eftir
Eiríki sagði Magnús mér eftirfarandi sögur, og hafði
hann þær eftir Eiríki sjálfum. Eiríkur var göngumaður
mikill og orðlögð refaskytta. Voru flestar sögur hans af
þeim afrekum hans:
1. “Einu sinni var eg sóttur frá Hafranesi í Reyðar-