Afturelding - 01.03.1967, Qupperneq 33

Þegar afi flutti
Afi var kristinn af ganila skólanum. Þegar ald-
urinn færðist yfir hann þvarr kraftur hans og
heilsa óðum. Þá heyrðum við liann segja oft: „Ég
þrái svo mikið sabbatshvíld Guðs fólks.“ Og augu
hans urðu löngunarfull og fjarræn.
Dag einn fékk hann svo óskir sínar uppfylltar.
Afi lá eins og í léttu svefnmóki allan daginn.
Undir kvöldið veittum við því athygli, að andar-
dráttur hans fór að verða veikari.
Ég var aðeins ungur drengur þá. Meðan mamma
var að tilreiða kvöldborðið, var ég hjá henni í
eldhúsinu. Pabbi og tveir nágrannar okkar voru
inni í herberginu hjá afa, hann var föðurafi minn.
Þarna var þá elsku afi minn að heyja sitt síðasta
stríð. Þessi gamli óðalsbóndi, sem hafði uppskorið
svo oft ávexti af grýttum akurreynum þessa tíman-
lega lífs, nú var stundin komin, að hann skyldi
sjálfur vera tekinn upp og borinn inn í lávann.
Allt í einu heyrðum við einkennileg orðatiltæki
var djarfur í trú sinni. Hann átti þessa lifandi og
bjargföstu trú, sem gat framkvæmt það sem annars
sýndist ómögulegt. Hér bergmálar bænin þann
heilaga ásetning Guðsmannsins: „Ég vil gera mitt
ýtrasta til að verða sá maður.”
Árið 1899 setti Moody á stofn hinn þekkta biblíu-
skóla í Chicago. Leiðsögumaður þeirrar stofnunar
varð dr. R.A. Torrey. Mcðal liinna mörgu þekktu
lærisveina Moodys eru nöfn eins og Henry Drum-
mond, T. B. Meyer, John Mott og sigaunapredikar-
inn Gipsy Smith. Þessir, ásamt mörgum, mörgum
öðrum hafa leitt menn hópum saman til Jesú Krists.
í dag leggur Ijóma af nafni D. L. Moodys og mun
gera um alla eilífð, því að þeir sem hafa leitt marga
til réttlæ'is munu skína sem ljómi himinhvelfingar-
innar eilíflega. — Á hraðfleygri stund gaf hann
Guði þetta mikla heit: „Ég vil verða maðurinn . .
Þinn maður.”
frá sjúkralierbergimi. Einhvern af þeim sem
sátu hjá honum, heyrðum við segja: „Ó, sjáið
þið, hvað hann Idær hjartanlega.“ Við hönd móð-
ur minnar fórum við' inn í herbergið. Það sem ég
nú sá með barnsaugum mínum skrifað'ist sem
heilagt letur í mitt unga hjarta. Enn í dag er þetta
letur jafnskýrt og fyrsta daginn, er það var skrifað
þar.
Afi hafði lyft sínu þreytta höfði frá koddanum.
Hann rétti hendur sínar fram með’ forkláruðum
ljóma yfir öllu andlitinu. Aldrei fannst mér ég
hafa séð’ afa svo bjartan og íallegan sem ég sá
þarna. Hann hló himneskum hlátri, þarna á síð-
ustu nöf liins jarðneska lífs. Það var auð’séð' að
hann var að’ ldægja við einhverjum við móð'una
miklu.
Þetta snerti mig, barnið þannig, að’ mér fannst
sem augu mín blindast nokkur augnablik, er bim-
inninn opnaðist yfir herberginu. Stjarfur af undr-
un horfði ég á, þegar höfuð afa míns hné niður
á koddann aftur. Og augun, sem andartaki áður
höfðu ljómað’ af himneskri dýrð’, brustu nú í dauð-
anum. Löngunarfullur andi hans hafði nú gengið’
út úr tjaldhúsi sínu. Minn gamli og góði föðnr-
afi var nú endanlega kominn heim. Var það eng-
ill eða skyldi það hafa verið’ Jesús sem sótti hann?
Við beygðum öll kné okkar í bæn, þarna í her-
berginu, þar sem við höfðum fengið slíka óvið-
jafnanlega heimsókn. Við þökkuðum Jesú með’an
augu okkar allra flóð’u í tárum. Við þökkuðum
honum fyrir það, að hann hafð’i leyft okkur að
sjá opinn himin við dauðans hlið. Á þessari stundu,
sem ég skrifa þetta, minnist ég enn, livað ég
hugsaði: „Héðan í frá mun ég aldrei efast um
tilveru Guðs eð’a um það, að himinninn sé raun-
vcruleiki, eftir að hafa séð þessa óviðjafnanlegu
dýrð, er þarna birtist við dánarbeð afa míns. ®g
veit að ég fæ að mæta honum einn dag í Guðs
hiiyini. Tekið úr Trons Segrar. N. Heimir.
33