Muninn - 01.05.1997, Blaðsíða 101

heyrðist lágt blísturshljóð og daunn af úldnum fiski leið fyrir vit Haraldar
og mannsins. Dýrið leit á þá til skiptis og brosti afsakandi. Maðurinn greip í
fáti fyrir vit sér og hrópaði: „ Oj, badaþta, dedda eddnú bada meddí
ógesslegaþda þed éheb fundid.” Svo hljóp hann út og skellti á eftir sér
hurðinni. Haraldur heyrði hljóð eins og einhver væri að kasta upp.
Sjálfum var honum svolítið flökurt. Kannski var einhver pest að ganga.
Svo fór hann að hugsa um manninn. „Vonandi segir hann ekki neinum frá
því að dýrið prumpar. Þá þyrfti ég kannski að láta það frá mér. Það er
svo fallegt, og það er alveg hægt að venjast Iyktinni. Ég læt það aldrei
fara!"
Morguninn eftir stóð fjöldi fólks utan við hús Haraldar og hrópaði:
„Burt með dýrið!" „Burt með dýrið!” Haraldur gekk út á hlað. „Hvað
gengur hér á?", spurði hann. „Dýrið verður að fara!", sagði maðurinn í
græna anórakknum. Hann hafði orð fyrir fólkinu. „Það er því að kenna
að ekki sést til sólar og það er svona kalt. Það er því að kenna að
grasið sprettur ekki á túnunum og búfénaður deyr. Það er því að
kenna að fýlalýsi er orðið að eftirsóttri ilmolíu og ofveiði er að gera
útaf við fýlastofninn. Prumpandi dýr á ekki heima hér”. „En ég ætlaði
að kaupa nokkur í viðbót og fara að rækta þau”, sagði Haraldur
kjökrandi. „Ertu galinn!", sagði maðurinn. „Er ekki bara hægt að láta
það prumpa í rör sem liggur út í sjó?”, snökti Haraldur. „Og drepa
alla fiskana?!? Ég held nú síður", sagði maðurinn. „Dýrið verður
bara að fara, punktur og basta!"
Haraldur stóð á bryggjunni og horfði á eftir skipinu. Hann var
löngu hættur að veifa, skipið var orðið pínulítið. Öðru hvoru
bárust djúpar drunur yfir hafflötinn og bláleit ský stigu til himins.
Haraldur stundi þungan. Nú var dýrið farið, það sem hafði
verið svo fallegt. Sólin braust fram úr skýjunum en Haraldur var
of dapur til að taka eftir því. Hann tók ekki heldur eftir því að
honum var ekki lengur flökurt.
Haraldur rölti heim á leið. Hvað hann saknaði dýrsins. Ó,
hvað hann var óhamingjusamur. En, bíðið nú við, hvað lá þarna
í vegakanntinum? Lítið grátt dýr, ekki ósvipað kanínu. Haraldur
tók það upp. Það var hræðileg svitafýla af því, en það var
óskaplega fallegt. Hann ætlaði sko að taka það með sér heim
og allir myndu koma og skoða það, hann myndi bara bera á
það svitalyktareyði. Það myndi eyða mestri lyktinni, það yrði
landi og þjóð til sóma, ó, hvað hann var hamingjusamur,
þetta yrði það besta sem komið hefði fyrir landið í langan,
langan tíma......
Þórarinn Már Baldursson
M U N 1 N N
19 9 7
IOI