Muninn - 01.05.1997, Blaðsíða 37
stend ennþá við mín orð. Þetta var til marks um þá
óttablöndnu virðingu sem borin var á þessum tíma
fyrir skólameistaranum Tryggva Gíslasyni, sem er
ákaflega hæfur maður og var vel metinn á þessum
árum. Krakkar voru að brjótast undan þessari
óttablöndnu virðingu. Þeir voru að brjótast undan
ofríki foreldra sinna, ofríki kennara og ofríki
gildandi hugmynda. Ég hef oft sagt að það ungmenni
sem er ekki róttækt að einhverju leyti á þessum
árum sé ekki með lífsmarki. Þarna vorum við
svolítið að takast á við það hvor væri ráðandi,
nemandinn eða skólameistarinn, vegna þess að ekki
gat maður leyft sér það að vera undiroki
fullorðinna. Það varð að standa uppi í hárinu á
yfirvaldinu.
Þetta var að sjálfsögðu í gamni gert af
hálfu Tryggva Gíslasonar en ég túlkaði þetta sem
ofríki og launaði honum gamanið með þessum
skrifum. Þetta var að ég held í fyrsta og eina skiptið
sem hlutast var til um greinarskrif Gambra og sett
ofan í við okkur, en ég hafði mitt fram. Eftirmálarnir
voru engir og Tryggvi var meiri maður en svo að
hann kynni ekki hóf í ofríki sínu.
Hverjar voru væntingar þínar til
lífsins vorið 1981?
Þær voru mjög miklar. Ég var búinn að
skrifa mjög mikið á þessum tíma bæði í Gambra og
eins af ljóðum, og var búinn að gefa út eina Ijóðabók
sem kom út 1980. Einnig skrifaði maður reiðinnar
býsnin öll af ritgerðum undir dyggri handleiðslu
Gunnars Frímannssonar, þáverandi
félagsfræðifrömuðar í Menntaskólanum. Það lá því
beint við að ég færi að vinna við skriftir. Ég var að
hugsa um að fara í íslensku í Háskólanum en
einhverra hluta vegna fékk ég inni á Vísi. Það urðu
mín örlög að hvíla mig þar og ég sé ekki eftir því,
vegna þess að blaðamennska er eitt besta
háskólanám sem nokkur maður getur hugsað sér.
Hvað gefúr það þér að yrkja?
Ég er mjög ör maður að upplagi en engu að
síður dreyminn þess á milli. í seinni tíð hefur
ljóðagerð veitt mér ákaflega mikla hugarró í erli
dagsins og öllum hamaganginum. Þarna sest maður
niður með sjálfum sér og kryfur hvert orð inn að
beini og fær mjög mikla innsýn í lífið og tungumálið.
Að því leyti er ljóðagerð ákaflega harður skóli og
kennir manni mjög mikið í meðferð íslenskunnar.
Hún kennir manni mikið í meðferð heimspeki og
fleiri greina. En fyrst og síðast er ljóðagerð
hugarleikfimi sem gefur manni ákaflega mikla
hugarró. Nú er ég að klára að setja saman nýja
ljóðabók sem vonandi kemur út í ár, enda tími til
kominn því 6 ár eru liðin síðan ég gaf út mína
síðustu bók.
Hvaða hlutverk og áhrif finnst þér
fjölmiðlar hafa?
Fjölmiðlar eru fyrst og fremst skrásetjarar
samtímans. Fréttamenn og blaðamenn eiga að skrá
atburði samtímans með hliðsjón af fortíðinni.
Þannig að ef vel tekst til eru fjölmiðlar að skrifa
samtímasöguna, mannkynnsöguna og íslandssöguna
jafnóðum. Ábyrgðin er ákaflega mikil vegna þess að
sagan dæmir fjölmiðlana mjög þungt og hún hefur
kennt okkur að fólk vill ekki annað en ábyrga og
óhlutdræga fjölmiðla. Aðhaldið sem fjölmiðlum er
veitt er ákaflega mikið, þeir verða auðvitað að vita
hvað þeir mega og hvað þeir geta. Ég held að á
íslandi sé rekin ákaflega viðeigandi fréttamennska
ef svo má að orði komast. Hún sýnir stjórnvöldum
það aðhald sem henni ber og hún er í takt við kröfur
samfélagsins og almennings. Almenningur vill hafa
fjölmiðla upplýsandi, sanna og sterka að því leyti að
þeir geti sinnt störfum sínum skilmerkilega og vel,
fjallað af alvöru um þá atburði sem eru að gerast
hverju sinni. Hér á íslandi eru reknir nokkrir mjög
sterkir fjölmiðlar og það hefur sýnt sig að þeir
komast ekkert upp með það að standa sig ekki. Þeim
er refsað fyrir það.
Geta fjölmiðlar einhvern tímann
orðið óháðir?
Það er náttúrulega ekkert til sem heitir að
vera óháð. Fjölmiðlar eru fyrst og fremst fólkið sem
vinnur á þeim. Ef það fólk hefur til að bera víðsýni,
umburðarlyndi og gáfur, þá eru fjölmiðlar í góðu
ásigkomulagi. En það er enginn maður óháður. Það
eitt að ég er Akureyringur gerir mig háðan mínum
uppruna. Það eitt að ég er karlmaður gerir mig
M U N I N N
1 9 9 7 37