Heimilisblaðið - 01.03.1958, Síða 9

^ann gerfii hreint
*skúr —
°S þaS varS til þess
gjörbreyta
Wveru hans.
^húsin höfðu ekki verið lagfærð. Frú
^Utfner sat og skrifaði við bráðabirgðaskrif-
oið -— planka, sem lagður hafði verið milli
VeSgja lítilla tunna.
skýrði henni stamandi frá því, að ég
Vas* kominn til að biðja um vinnu. Hún
Síleri sér við í stólnum og leit þegjandi á
Ég hafði aldrei verið þannig grand-
°oaður fyrr — það var eins og hún væri
^oynda sér skoðun um, hvers konar ná-
þetta væri. Ég man, að augu hennar
j grá og skær og horfðu beint framan
^^ig. Þá sagði hún: ,,Við getum þó reynt.
u Setur alveg eins byrjað strax. Við. þurf-
01 að láta hreinsa til í eldiviðarskúrnum.“
uidiviðarskúrinn var dimmur og fullur
Soinlu, óhreinu drasli, og súra lykt lagði
úr haugnum á gólfinu. Frú Ruffner sótti
skúffu og sóp, stakk skóflu í hönd mér
sagði: ,,Þá geturðu byrjað. Því sem á
fleygja; geturðu hent á hauginn í garð-
, P1! við getum brennt því síðar. Allt, sem
. 1 getur brunnið, t. d. glerbrot og annað,
altu setja í tunnuna þarna.“ Síðan fór hún.
u skulið þið vita, að ég hef aldrei í lífi
Gj'Uu gert hreint í herbergi. Ég hafði ekki
U sinni séð hreint herbergi. En ég hafði
0g tví að gera eins og fyrir mig var lagt,
e- eS var fastákveðinn í, að ég vildi læra
Vað. Því byrjaði ég á að bera út allt
> sem hver og einn gat séð, að var einskis
j • Það voru myglaðar tuskur, sem duttu
6jSUíldur um leið og ég tók á þeim. Uti í
horninu lá lík af hundi, sem hafði dáið
; 11 Idngu síðan, það bar ég út á hauginn
rdinum. Glerbrot voru út um allt, brotn-
^skyflöskur og krukkur. Ég sópaði öllu
911 og tók það upp með höndunum (ég
hafði ekki minnstu hugmynd um til hvers
ætti að nota rykskúffu) og bar það út.
I mínum augum var skúrinn nú orðinn
mun þrifalegri, og fór ég því inn til að hitta
frú Ruffner. Hún sat ennþá og skrifaði. Ég
sagði við hana: ,,Nú er ég búinn.“ Hún ýtti
stólnum aftur á bak og fylgdist með mér út
í eldiviðarskúrinn.
Hún opnaði dyrnar og leit lengi i kringum
sig, án þess að mæla orð frá vörum, þá sagði
hún íbyggin: „Það vantar enn nokkuð á, að
þetta sé fullgert. Þessum spýtum, sem liggja
þarna, geturðu staflað upp við vegginn þarna
í horninu, þær getum við notað seinna til
íkveikju. En sópaðu nú gólfið almennilega,
áður en þú ferð að stafla spýtunum. Þarna
liggur enn hrúga af mygluðum klútum, sérðu
það ekki? Og þessi ruslahrúga bak við dyrn-
ar — þú verður að taka hana í gegn og at-
huga, hvað þetta er og fleygja því, sem
ónýtt er.“ Hún sneri sér við og fór og sagði
um leið: „Haltu nú áfram, þangað til þú
ert algjörlega búinn, komdu þá og láttu mig
vita.“
Rödd hennar var ekki vingjarnleg. Hún
var heldur ekki óvingjarnleg. Ég leit í kring-
um mig á ný og sá, að ég var rétt byrjaður.
Ég tók eftir því mér til undrunar, að ég
svitnaði.
Ekki af því, að starfið reyndist mér of
erfitt. Það var barnaleikur í samanburði við
það strit, sem ég var vanur. Það, sem gerði
það að verkum, að ég svitnaði, var blátt
áfram það, að ég þurfti að nota heilann. Ég
var vanur því, þegar ég var látinn gera eitt-
hvað, að einhver stæði við hliðina á mér
og hugsaði fyrir mig.
Ég setti mér það að leysa þetta starf vel
HEIMILISBLAÐIÐ — 53