Heimilisblaðið - 01.03.1958, Síða 13

Sai»mála um, að einveran hafi verið þeirra
mesh óvinur. „Rífi maður sig til blóðs í
^yrkrinu," segir Desporges, ,,er enginn til
a^ hafa meðaumkun með manni. Og verði
^ður gagntekinn af dásamlega fögru út-
syni, er enginn til að deila gleði manns.“
að líður ekki á löngu, þar til drengirnir
Ura að tala við sjálfa sig eða við reiðhjól
s*a- Dagbókin, sem þeim ber að færa, er
^6lm líka til mikillar huggunar, og þeir trúa
etmi fyrir öllu. En öllum ber þeim saman
J1111' að einveran veiti þeim að verulegu
eyti innrj styrk.
j "I þessari ferð náði ég í fyrsta sinn veru-
tökum á sjálfum mér,“ segir Paul
aacillac yfir sig hrifinn. ,,Ég var neyddur til
taka ákvarðanir — og það fljótt. Ég var
^yddur til að vera hugrakkur og til að
Jarga mér sjálfur, og mér til mikillar undr-
'ltlar> var ég fær um það.“
Henri Ramette segir: ,,Ég hélt, að ein-
ran væri þungbær og hræðilega leiðinleg.
a hún reyndist vel við unandi og gaf mér
Sel
si. Ég fann loks fullkomlega sjálfan mig,
% fann frelsið streyma um mig. Ég gat
ák
óhlutdrægt á sjálfan mig og tekið
varðanir um framtíðina." Drengirnir líta
óðrum augum á tilveruna, er þeir hafa
aUt
^mft að þola bæði súrt og sætt á leiðinni:
upp kartöflur, slegið gras, sofið á
0l,ðnni bekkjum, verið oft matarlitlir og
Uíldurn alveg matarlausir. „Ég gerði þá
^Pgötvun, að hið frumstæða líf hefur sína
„ ra>“ bætir Ramette við. „Ég naut hins
$val
. la uppsprettuvatns og kynntist gleðinni
. að laga sjálfur mat við túnjaðar, þar
aHgan af nýslegnu heyi fyllti vitin.“
að er ennþá of snemmt að segja um,
^VerJa þýðingu þessir styrkir hafa haft íyrir
j eftgina seinna meir í lífinu. Flestir þeirra
e6gja enn stund á háskólanám, en ég hef
. við marga þeirra, og mér virtist,
i ,lr útliti þeirra að dæma og því, sem
fy1^ f^á, að Walter hafi haft rétt
k lr sér: slíkt ferðalag upp á eigin spýtur
ar fram alla beztu eiginleika hjá fólki.
j arnkeppnin um styrkina byrjar á haust-
^emendur í lokabekkjunum velja meðal
fe a®a Slnna þá tvo, sem hafa mesta skap-
estu
SdrS
aæti
°g persónuleika til að bera. Þeir tólf
sem valdir eru úr, senda ferða-
Un ásamt skilagrein um, hvaða við-
fangsefni þeir gætu hugsað sér að leggja
stund á. Dómnefnd skipuð samstarfsmönn-
um Walters og embættismönnum frá
kennslumálaráðuneytinu velur síðan úr þá
250 beztu.
Þegar þeir hafa lokið við skólann, leggja
þeir upp. Þeir hafa meðferðis skírteini, sem
er þýtt á fjögur tungumál, og er það þeirra
skilríki og meðmælabréf. Þegar ferðinni er
lokið skrifa þeir hver sína skýrslu. Þeir
fimmtíu beztu fá peninga til annarrar ferð-
ar, sem ekki eru sett eins ströng skilyrði
og þeirri fyrri. Skýrslur úr þeirri för eru
aftur dæmdar, og í minnsta lagi 5 og í
hæsta lagi 20 af þeim albeztu eru valdar
úr. Þær eru svo verðlaunaðar með allt upp
í 100.000 frönkum, sem forseti Frakklands
réttir sigurvegurunum við hátiðlegt tæki-
færi.
Jean Walter hefur í hyggju að hafa sam-
band við drengi sína og láta þeim í té sið-
ferðislegan og fjárhagslegan stuðning, þang-
að til að þeir eru færir um að standa á
eigin fótum. — til að tryggja að þessari
starfsemi verði haldið áfram eftir dauða
hans, hefur hann komið því þannig fyrir,
að stjórn þessa málefnis rennur undir
franska kennslumálaráðuneytið.
Styrkirnir hafa vakið mikla athygli í öðr-
um löndum. Fyrir ári síðan kom vestur-
þýzki kennslumálaráðherrann í heimsókn til
Walters og átti langt samtal við hann. Ár-
angurinn varð, að einn Zellidja-styrkþeginn
dvaldist hálft ár í Vestur-Þýzkalandi og
gekk á fund embættismanna og mennta-
skólanema — og hugmynd Walters fékk byr
undir báða vængi og stofnaður var slíkur
styrktarsjóður. Fyrstu Þjóðverjarnir, sem
hlutu styrkina, voru sendir út af örkinni
árið 1956. Frederika Grikklandsdrottning
hefur líka átt viðtal við Walter og í ár mun
verða úthlutað grískum styrkjum af hálfu
konungsembættisins. Noregur og Svíþjóð
munu sigla í kjölfarið.
— „Tilgangurinn með þessum styrkjum
er ekki eingöngu sá, að senda drengina út
í einhver ævintýri, heldur að veita þeim
eitthvað það, sem þeir öðlast ekki innan
veggja kennslustofunnar. Tækifæri til að
kynnast alls konar fólki og hinum hrjúfu
hliðum tilverunnar, svo að þeir geri sér
grein fyrir, hvað bíður þeirra sem fulltíða
HEIMILISBLAÐIÐ — 57