Heimilisblaðið - 01.07.1960, Blaðsíða 7

sm
asaga eftir Bernard Gervaise.

Ear eg var
íHelot'
bá 'VAR vertð ræða um „helotana“...
höfA°gæ^us®mu Þræla> sem Spartverjar
íesk U ^ staðaldri dauðadrukkna, svo að
gan í landinu fengi viðbjóð á ofdrykkju.
sao-íf . emu smm k°mið fram sem helot,“
* bá vinur minn Sycomore allt í einu.
” °mið fram sem — hvað?“
0 ei? hel°t, sagði ég.“
han^ Un ^ess nohhur þyrfti að hvetja
aílcjU’ f°k hann til að segja frá eftirfar-
tiaikl>etta attl uPPfök sm> er ég varð fyrir
ahrif Vonbrigðum, sem höfðu geysileg
sarni a mig — svo slæm, að ég féll gjör-
ag e.ga saman. Ég komst svo langt niður,
er Varð beinlínis sama um allt. Sumir
á, ea.hvl fram, að þegar þannig stendur
maður að taka sér ferð á hendur.
Íí^kk raÖleg'gja manni að leita á náðir
TiiUSar og reyna aÓ drekkja sorginni.
tvegviff6kara öryggis reyndi ég hvort
lenti 'la’ 0g afleiðingin varð sú, að ég
enn ,a afskekktum stað í Ameríku, þar sem
beim ar áfengisbann í landi, en bruggað
fíe,rnUn melra í svotil hverju húsi.
styrk]rnakrU^g1^ a staðnum var af slíkum
gera 6^ha> að þrjár vikur nægðu til að
írieð f ^ a® gerbreyttum manni: náunga
^guigUrrauðan btarhátt í andliti, reikult
kfér^^ °g hrjufa> þvoglulega rödd.
hási t Yar. h°ðin ókeypis gisting í tugt-
bhift uS6Íarms á svotil hverri nóttu, og ég
^hda g, a Verið að koma út þaðan í fimmt-
h°kkUr lptlð’ begar til mín gekk maður
»Éf h a^Varle®ur á svip.
Ó°Uara ?r hafið ekkert á móti því að fá 15
1 laun á viku, þá hef ég atvinnu
^^LIsblaðið
handa yður,“ sagði hann. „Þér getið hitt
mig á morgun, og þá skal ég útskýra fyrir
yður, í hverju starfið er fólgið.“
Þannig atvikaðist það, að ég gekk í þjón-
ustu „Áttunda-dags-gútemplara“, en einn
af stofnendum hennar var einmitt fyrr-
nefndur ágætismaður. Daglega unnu hug-
sjónamenn þessir að boðskap sínum, einn
daginn í þessum bæ, annan í öðrum bæ, og
yfirleitt prédikuðu þeir á aðaltorgi eða
verzlunarplássi bæjanna.
Fundirnir hófust með því, að vinnuveit-
andi minn steig í ræðustólinn, sem var
tómur trékassi. Hann var mjög vel máli
farinn og talaði af sannfæringarkrafti. I
stundarfjórðung þuldi hann fyrir áheyr-
endum dæmi um þá voðahættu, sem of-
nautn áfengis væri fyrir líkama og sál
mannsins. Varla hafði hann lokið orðum
sínum fyrr en komið var að hlutverki
mínu í athöfninni. Ég hafði fram til þessa
staðið í hópi áhéyrenda, en nú vék ég
mér að ræðupallinum, steig upp á sykur-
kassann og flutti eftirfarandi ræðu i inn-
f jálgum_sáluhjálpartón:
„Herrar mínir og frúr!
Allt það, sem ræðumaður hefur nú sagt
ykkur, er einskær sannleikur. Því miður
er mér sjálfum það allt of vel kunnugt af
eigin reynd! Drykkjuskapur er svíðings-
legastur af öllum löstum sem fyrirfinnast.
Lítið á mig — og sannfærizt um það,
hvernig romm og viský hafa á skömmum
tíma getað farið með hraustasta og skikk-
anlegasta mann eins og ég var. Komið bara
nær, herrar mínir og frúr! Lítið á þetta
Ijóta nef mitt, reikult augnaráð og skjálf-
andi hendur. Ég er þræll áfengisins, og
mín eina hjartans ósk er sú, að geta hróp-
að um eymd mína og niðurlægingu til allra
þjóða heims, ef mér mætti með því takast
að bjarga einhverjum af meðbræðrum mín-
um frá þeim örlögum, sem ég hef hlotið.
Drekkið ekki! Drekkið ekki framar------
aldrei framar!“
Orð mín — og þá ekki síður ég sjálfur
— höfðu geysimikil áhrif. Nokkrir
drykkjurútar í áheyrendahópnum, sem í
byrjun voru með hnútur og frammíhróp,
urðu meyrir og að lokum alvarlegir á svip;
og sumir þeirra komu að ræðunni lokinni
. 1B9