Heimilisblaðið - 01.07.1960, Blaðsíða 28

Magdalena að geta komið hingað? Hann
mun sennilega aldrei sjá hana framar. Það
er bara verst að samvizkan mun ávallt
kvelja hann í framtíðinni vegna þess
hversu illa hann hefur komið fram gagn-
vart Magdalenu.
Salurinn tekur þrjú hundruð manns, en
nú, þegar liðið er á kvöldið, munu vera um
fjögur hundruð manns hérna til þess að
taka þátt í þessari glæsilegu brúðkaups-
veizlu. Anton Baumann er sér eiginlega
ekki meðvitandi, að hann á að leika hér
einskonar aðal-hlutverk, hann lætur allt
fremur afskiptalaust, tekur á móti ham-
ingjuóskunum með hálfgerðu tómlæti og
hugsar háðslega með sjálfum sér: Fólkið
ættí eiginlega að láta í ljós samúð með mér
í stað þess að vera að óska mér til ham-
ingju og þylja yfir mér blessunaróskir ...
En hann er orðinn hjartanlega ánægður
þegar klukkan er tíu og það er kominn
tími til fyrir brúðhjónin að halda heim á
leið. Brúðarvagninn bíður fyrir utan, til
þess að flytja þau til búgarðsins upp í
sveit. Þau setjast bæði aftur í vagninn,
sem er skreyttur blómum. Tveir hestar,
sem báðir eru brúnir að lit, taka sprett út
úr þorpinu, en hægja svo á sér þegar þeir
fara af aðalveginum á hliðarbrautina, sem
liggur upp bratt fjallið.
Nú er ég sem sagt stórbóndi, hugsar
hann. Herra yfir stórri jörð, skógum og
ökruin, herra yfir þessari konu, sem hallar
höfði sínu svo þreyttu upp að öxl minni
leitandi eftir blíðuatlotum. Ég er einnig
herra ökumannsins, sem stjórnar vagnin-
um, hugsar hann áfram. Bak hans gnæfir
eins og stærðarbákn fyrir framan hann.
Nóttin er hljóð og það er blæjalogn. Það
er aðeins hófadynurinn og skröltið í vagn-
hjólunum, sem rýfur kyrrðina. Himininn
er alsettur stjörnum, sem glitra eins og
demantar.
„Ertu hamingjusamur?“ spyr konan við
hlið hans allt í einu og tekur fast um hendi
hans.
Eiginlega ætti ég að vera glaður, hugsar
hann. Þegar við erum nú loksins orðin ein,
bæri mér að taka þessa Agnesi í faðm
minn og kyssa hana heitt og innilega, af
ást og þakklæti. Hann dregur hana líka
160
fastara að sér, en þar við situr. Han
finnur að hann er ekki í góðu skapi til a
sýna henni blíðuatlot. En hann verður P
að gefa henni eitthvert svar við hinni áko
spurningu hennar.
„Jú, vissulega,“ segir hann. „Það er i
ið, sem þú gefur mér.“
■ iiiik'
„Ég meinti það ekki svona,“ sva
raði
hún og honum finnst hann verða var \ :
vonbrigði í rödd hennar. „Ég vil a^dl -
þurfa að hafa það á tilfinningunni að P
hafir kvænst búgarðinum en ekki mei-
Getur hún lesið hugsanir mínar? hug
hann með sjálfum sér dauðskelkaður ^
forðast andardrátt hennar, sem lyktar
áfengi. En hún færir andlit sitt nær boi
um aftur.
„Það væri afar þýðingarmikið fyrir nl1 ?
Toni, að heyra af vörum þínum, hvort P
hefðir gifst mér, ef ég hefði ekki vel1
dóttir og einkaerfingi stórbóndans.
Hún lætur ekki undan, hún gefur 111
engan frið, hugsar hann með sér örvme
aður og forðast að horfa á hið sviplallt,<
andlit hennar.
„Er þetta viðeigandi spurning á bi
kaupsdegi?“ segir hann.
„Vissulega, ég hefði átt að spyrja
þig
að því fyrr“, segir hún. „Eða áttu kannS
bágt með að svara henni.“
„Það er sjálfsagt hægt að svara þesSl’
Agnes.“
„Og hvert er svar þitt ?“
„Það hlýtur þú að vita, Agnes, við e
um þó búin að vera saman í tvö ár.“ «
„Komdu þá nú og gefðu mér einn k°sS^_
Það hljómar eins og skipun, röddm
skörp og hávær og hann fyllist gremJ
Ég get ekki liðið þennan tón, hugsar ha^
með sér. En þá finnur hann varir heI11
snerta munn sinn og hann lokar aug,unU
Eftir þetta er hún mjög svo friðsöm ^
fer að ræða um allt annað efni. Hnn
nú farin að vera mjög óðamála og Þe^
vagnhjólið rennur yfir stein eða fer ^ ^
hendist hún með allri sinni þyngd a
buns. , j.
„Bóndinn á Öd var einnig viðstad ^
í brúðkaupinu," segir hún allt í einu. »Ha
var hálf-móðgaður af því að ég vddi eI1^
an af strákunum hans þremur. Veiztu f
______ A bI®
HEIMILISBLAP