Heimilisblaðið - 01.07.1960, Blaðsíða 26

ing-ja og sorg gagntekur hjarta hennar á
víxl.
Hversvegna ætti hún ekki að geta skilið
þetta? Hversvegna skyldi hann ekki þrá
hana alveg eins mikið og hún þráir hann?
Þessvegna er það áreiðanlega bezt að þau
gifti sig bráðlega. Hún er staðráðin í að
spyrjast fyrir um lítið býli, sem hægt sé
að fá á leigu.
í miðjum framtíðaráætlunum hennar
skýtur svo upp hinu óþægilega máli í sam-
bandi við tollverðina og málaferlin, sem
munu koma á eftir. En merkilegt er það,
að Toni kemur ekki inn á þetta efni með
einu einasta orði meira. Hann stendur upp
og segir, að hann verði að fara fyr heim
núna en venjulega og spyr hana hvort hún
ætli ekki að fylgja sér spottakorn á leið.
Til heimsenda, myndi ég ganga með
honum, hugsar hún með sjálfri sér, strýk-
ur hárið frá gagnauganu og tekur fram
höfuðklút úr silki.
Hið fagra kvöld er brátt á enda. Þau
ganga hægt í gegnum skóginn upp fjallið,
fara fram hjá seli í fjallshlíðinni og ganga
æ hærra upp á móti í áttina að fjalls-
hryggnum, þar sem sólin varpar geislum
sínum um leið og hún hnígur til viðar.
Magdalena fylgir honum spottakorn enn-
þá, þangað til þau eru komin að hinum
snarbratta stíg. Þá kastar hún sér í faðm
hans, kyssir hann ákaft og reynir þannig
á allan hátt að komast í létt skap, en þó
tekst henni það ekki. Einkennileg saknað-
artilfinning grípur hana og hún verður
óttaslegin við hugsunina um að nú muni
hún ekki sjá hann í langan tíma. Hún
bíður eftir einu, miskunnsömu orði, sem
gæti orðið henni til huggunar. En það kem-
ur ekkert slíkt orð fram á varir hans,
hann þrýstir henni bara að sér, svo að
við liggur að hún æpi af sársauka, því
næst stígur hann rösklega á brattann og
kemst upp á háhrygginn, án þess að líta
aftur fyrir sig á leiðinni. Þegar hann er
kominn upp á fjallshrygginn veifar hann
til Magdalenu.
Magdalena varðveitir þessa mynd í huga
sínum eins og sýn. Ennþá stendur hann
þarna upp- á fjallstoppinum umvafinn
sólarbirtunni, en brátt hverfur hann niður
e
í dalinn hinumegin. Áður en hún veit a
er Toni alveg horfinn.
Magdalena gengur hægt heim á 'el ‘
Hún ber höfuðið ekki eins hátt og áðufi
einhver byrði hvílir á herðum hennar. ®
þegar hún er komin heim felur hún an
litið í höndum sér og grætur beizklega.
Daginn eftir kemur lögregluþjónu °°
sýnir henni tilkynningu frá héraðsdómai
anum, sem er fyrirskipun um að handta
hana.
Tveimur vikum seinna stendur hún ty
ir framan dómarann og veit einfakHe£a
ekki neitt. Ákærum er látið rigna y 1
hana, sem hún hefur raunverulega eng
hugmynd um og þetta er talin vera þrjoS _
í henni. Hún býður af sér góðan þokka, el
bara dálítið föl eftir að hafa setið í gæZ
varðhaldi, en hin stóru augu hennar hoi
beint framan í dómarann, og oft kernu1
undrunarglampi í þau, þegar hann veX.,,
ergilegur, af því að hún vill ekki Ja ‘
neitt. l
„Nú, segið þér nú undanbragðalau
hvar þér fenguð kúna?“ _
„Ég vaf þegar búin að segja hiliun
manninum frá því.“
„Hvaða hinum manni?“ .
„Þeim, sem alltaf hefur verið að y*1
heyra mig undanfarinn hálfan mánuð.
Dómarinn lítur í réttarskjölinn og rel
ir síðan höfuðið upp aftur. «
„Þér hafið borið, að maður nokkur ha
látið kúna í fjósið hjá yður. Hvað hel 1
þessi maður? Verið þér ekki svona þrjós ((
fullar, þér bakið sjálfri yður bara tjó11,
Magdalena horfir út um gluggann. ,
sér hvar trjágrein sveiflast til og rl
vindinum fast við gluggann. _ r
„Ég veit það ekki,“ segir hún og finU
sárt til einstæðingsskapar síns. Hún e ^
ar hann svo heitt, að hún stendur her
þegir hans vegna og hún veit yfirléitt e
ert um hann nema fornafn hans. Ef 1:11
er þetta fornafn ekki einu sinni rétt?
Hún hugsar til afa síns. Sjálfsagt my11 ^
hún ekki standa hérna, ef hann vseri ellU
lífi. Lýstu ekki síðustu orð hans takrnar
lausri umhyggjusemi um hana?
hittir óafvitandi á þann ranga —- £
það eyðilagt þig fyrir lífstíð . ..“
heimilisblað15
15ft