Heimilisblaðið - 01.07.1960, Blaðsíða 31

ir ”?rí'u komin? Það var álitið að þú mynd-
ekki koma fyrr en eftir jól.“
1 eti' *r Var ^PP* fyrr," svarar Magda-
a dálítið niðurdregin.
bo o-a.karakonan leggur brauðið á búðar-
£ 0lö, og veit ekki almennilega hvort hún
taka peninga fyrir það, eða hvort hún
jj 1 að fara eftir innri löngun til að bjóða
h agcjaienu inn í heita stofuna og bjóða
tíaai eitthvað að borða, eftir þennan langa
. a> sem hún hefur dvalið í kuldalegu
^gelsinu.
K,-.*11 c Þvi leggur Magdalena peningana á
u°arborðið.
>>Viltu pakka brauðinu inn,“ segir hún.
^ verð að halda áfram heim á leið.“
f,a hverfur meðaumkvunin aftur jafn
aii° i og hún hafði vaknað og bakarakon-
6^ur smaaura til baka og segir því
t6]"^a® Var fjarskalega heimskulegt af þér,
a),^a min> að taka alla sökina á þínar herð-
■ Jfir réttinum.“
kef ekki tekið neina sök á mínar
ar fyrir aðra.“
þvj 'Íu> það má vel vera, en enginn trúir
Se ‘. Vei_ á minnst — það vildi ég gjarnan
fr Ja. f’ér strax — þú hefur svo sem ekki
neitt alvarlegt brot, ég á við að frá
ek).arrnÍ<5i okkar almúgafólksins hefurðu
■þ1 ^isst æruna á neinn hátt.
akkisetisglampa bregður fyrir í augum
ettk a^enu eins °S hún hafi verið að bíða
fai)1 Sv.°na lausnarorði. Hún hefur setið í
°g ^a® var ^ul® a® segja henni að
l6g Ur myndi alla tíð liggja undir alvar-
slálfarnæii fyi’ir það. Og ef maður óskaði
b0re.Ur eftir að gleyma því, þá sæju sam-
g arar manns um að því yrði ekki gleymt.
^éarul .ekkeri: ærumeiðandi. Þetta fallega,
r6tfC,1 or® hefur verið sagt og Magdalena
í ]j ír kakarakonunni hendi sína til að láta
°rð b þakki*fisv°tt sinn fyrir huggunar-
í jjj ennar. Já, vissulega, hún tekur strax
ii> , a áfréttu hendi. „Vertu blessuð,“ seg-
fyrstaíarakonan-“ komdu aftur sem
ei^1Udurinn og snjórinn eru ekki lengur
ejjf a dur- Stjörnurnar blika ekki lengur
köld Ijós á himinhvelfingunni, held-
0rna þær eins og kertaljós í vingjarn-
^llH" -
legu andrúmslofti hins óendanlega himin-
geims. Einhver þungi hefur fallið af herð-
um Magdalenu og nú finnst henni eins og
hún geti fyrst alvarlega glaðst yfir frelsi
sínu af öllu hjarta.
Þannig gengur hún upp fjallshlíðina
gegnum skóginn. Snjórinn liggur hér í há-
um sköflum undir kyrrum trjánum. Hún
verður fyrst að trampa niður fótfestu fyr-
ir sig og lágu skórnir hennar eru ekki vel
fallnir til þess. En brátt mun hún kynda
almennilega upp, lampinn mun senda vina-
lega birtu yfir borðið og hún mun aftur
verða heima í trú og sannleika.
Loksins stendur hún fyrir framan kof-
ann, tekur upp lykilinn og opnar hurðina.
Það er þreyfandi myrkur og hún verður að
þreyfa sig áfram, áður en hún getur fund-
ið eldspýtnastokkinn. Þá logar ljósið og
hún tekur þá fyrst eftir bréfi, sem liggur
úti við dyrnar. Einhver hlýtur að hafa
þrýst því milli hurðarrifunnar á meðan
hún var fjarverandi.
Henni dettur allra fyrst í hug að þetta
kunni að vera bréf frá Toni. Hún verður
gripin óttablöndnum fögnuði. Nú mun
hann tjá henni hvar hún geti fundið hann.
En þá tekur hún eftir því að ritað hefur
verið utan á bréfið með ritvél og að bréfið
er frá stjórn greifadæmisins í Kronstein.
Hún rífur bréfið upp í flýti og les:
Til ungfrú Magdalenu Brandner, bú-
sett í veiðikofa nr. 4 á veiðisvæði greif-
ans af Kronstein.
Eins og oss hefur verið tjáð af sveit-
arstjórninni, hefur skógarvörðurinn
Thomas Brandner, sem verið hefur á
eftirlaunum í nokkur undangengin ár,
látizt 8. september þessa árs.
í viðurkenningarskyni fyrir margra
ára trúa þjónustu hafði stjórn greifa-
dæmisins Kronstein á sínum tíma veitt
honum ókeypis húsnæði í veiðikofanum
í Doblerwald til dauðadags. Með tilliti
til hinna breyttu ástæðna við andlát
hans, álítum við að við séum lausir allra
mála og biðjum yður að yfirgefa veiði-
kofann fyrir 1. janúar næstkomandi og
afhenda lykilinn hjá stjórn greifadæm-
isins í Kronstein.“
^Lisblaðið
163