Heimilisblaðið - 01.07.1960, Blaðsíða 30

Frammi í gangi er verið að setja slag-
brand fyrir einn klefann og fylgir því mik-
ill hávaði, sem smýgur í gegnum merg og
bein. Nýi fanginn hrekkur í kuðung við
þennan gauragang og horfir óttasleginn á
Magdalenu.
„Gráttu ekki,“ sagði hún. „Það skánar
ekkert við það.“
Konan stendur kjökrandi upp og þurkar
augun með handarbakinu. Hún lítur út
fyrir að vera eitthvað um þrítugt, veiklu-
leg í útliti, en virðist þó vera góðu vön.
„Ég held þetta ekki út hérna,“ segir hún.
„Jú, jú,“ svarar Magdalena með sann-
færingarkrafti. „Þetta heldur maður bara
til að byrja með, en svo venst maður við
þetta. Hvað hefurðu“ — hún var næstum
búin að segja „brotið af þér“ — en áttar
sig og segir: „Hvers vegna ertu eiginlega
hérna ?“
„Þeir segja að ég hafi ekki sagt sann-
leikann fyrir rétti.“
„Einmitt það, meinsæri?"
„Þeir kölluðu það svo og þó sagði ég bara
það, sem ég hafði verið beðin að segja.
Hvernig er þetta hérna? Verður maður
líka að vinna hérna?“
„Maður getur neitað því, en það er betra
ef maður vinnur. f fyrsta lagi líður tíminn
miklu örar og í öðru lagi sefur maður
betur.“
„Og þér? Eruð þér búnar að vera lengi
hérna?“
„Hérna þérast maður ekki, þú munt
venjast því. — Hvað mig snertir, þá var
ég búin að vera hérna í tvo mánuði í
fyrradag. Nú á ég eftir fjórar vikur ennþá.
Og endilega þarf ég að vera hérna um jól-
in. En þetta líður allt hjá.“
Magdalena getur ekki haft hugmynd um
að það muni vera búið að sleppa henni fyr-
ir jól. Eftir fjórtán daga tilkynnir fang-
elsisstjórinn henni að henni sé sleppt vegna
góðrar hegðunar. Hún fær aftur þá muni í
hendur, sem hún varð að afhenda, þegar
hún byrjaði á afplánuninni, síðan verður
hún að undirskrifa eitthvað plagg og fær
því næst að fara frjáls ferða sinna.
Úti fær hún glýju í augun af sólarbirt-
unni, sem skín á óhreinum götusnjónum,
svo að hún verður að bera höndina andar-
tak fyrir augun. Já, veturinn er kom1111’
Það er kaldur næðingur og Magda|ellg
skelfur af kulda. Hún er kápulaus, ÞV1 f
það var hlýtt í veðri þegar hún var s0^
heim. En þegar hún er búin að ganga sp
korn finnur hún ekki lengur til kuldanep
unnar, sem þyrlar snjónum upp úr^sp
um hennar. Snjóflyksurnar falla i
hennar og bráðna þar. Hún gengur be
og hnakkakert og henni finnst, sem ®r g
hafi krýnt hana heiðurskórónu, vegna P
ánuo 1
að hún hefur setið tvo og hálfan mai
að
fangelsi alsaklaus og nú má hún teyga f
sér andrúmslofti frelsisins í fullum
J? flgj1
Hún kemur á járnbrautarstöðina og 1
að vita að lestin muni fara í áttina
heimahaga hennar eftir hálf tíma. m ^
biðsalurinn er óupphitaður og það vaeri x
ástæða til að ganga aftur til farmiðasa
ans og berja á gluggann í söluherbe
hans og tilkynna honum að þetta sé sV1f aag
því að sérhver farþegi eigi kröfu a ,
sitja í hlýju húsnæði. En hálftími er P^
enginn eilífðartími, og þegar Magdal®
horfir út um rykugan gluggann, sér n
hvar lestin kemur í fjarska.
Eftir tvo tíma verður hún aftur að sttéa
úr lestinni og þaðan verður hún að gal1 ‘
í klukkutíma, áður en hún er komm
heim
í þorpið. Nú er nóttin skollin á. Hér e
háir snjóskaflar og það er frost. M&8 g
lena gengur hröðum skrefum til Þ01^1^
því að nú man hún allt í einu að hún dia
aðeins einn bolla af kaffi um morgun11^!
því að hin óvænta fregn um að henm V
sleppt hafði þau áhrif á hana að
gleymdi alveg að borða rnorgunverðmn-
Þegar hún sér þorpið álengdar, fx® .g
hún til ofurlítils kvíða. Hvað mun f° ,
segja? Mun fólkið benda á hana, af v
að hún er að koma úr fangelsi ? Hún bi0
annars hugar að þessum kvíða og ákve
að reyna hvernig þetta muni verka a
haua>
Það logar enn Ijós í bakaríinu, en b^
arakonan er um það bil að loka búðin ^’
þegar Magdalena hleypur upp hin tvö s
þrep.
„Ég þyrfti að kaupa eitt brauð.“
Bakarakonan þekkir hana strax og ste11
ur grafkyrr af eintómri undrun.
^ .«1®
162
heimilisblap