Heimilisblaðið - 01.07.1960, Blaðsíða 11

tvær rafmagns-
sína fyrir hvora
tnfegar maður fær til meðferðar „nýrri“
r e*li hjartakölkunar, kemst maður að
u n uw, að viss einkenni eru sjúklingun-
l . Sameiginleg,“ segja tveir þekktir
^artasérfræðingar, sem fjallað hafa um
ig tilfelh af þessu tagi. „Þeir pata mik-
anme® höndunum, kreppa stundum hnef-
4 \ ^ undirstrika það sem þeir segja.
an ,KVf^din og næturnar liggja þeir vak-
1 °g hugleiða, hvernig þeir geti áork-
g ®ern mestu næsta dag, og hvað þeir geti
bað bess að komast sem fljótast yfir
illa Sem ^eir ^ur^a ari £era- Þeim er mein-
s,-vrð að eyða tímanum til einskis. Einn
v. , un&a okkar notar
kinnf-ar Samtímis ~
slíktUn'dUm Þegar maður situr á tali við
skv verður maður þess var, að það
^ nJar hvað maður hefur ætlað að segja
sér n*" en maður hefur komið því út úr
rejl ^afi maður ekki setningar sínar á
ij, höndum, hálfbotnar hann þær fyr-
oe- vv,a*n eða se^ir ”Ja’ Ja“' óþolinmóður,
s ,eð stuttu millibili.
get 6rtrm®ingarnir tveir, sem að framan
r’ iúta sér ekki nægja í slíkum tilfell-
ast f ■ raðlgegja þannig mönnum að forð-
____ eitau mat — eins og oft er þó venjan
tij e*dur reyna þeir einnig að koma þeim
þei aS minnka hraðan í öllum athöfnum
sjj ra °g hugsunarhætti. „Farið það
hj.a*ma a fætur, að þið þurfið aldrei að
sein-a ykkur um of vegna þess að þið séuð
seínlr1tyrir>“ segja þeir. „Sleppið öllu því,
Unj l^ai er uauðsynlegt, og látið aðra sjá
ir iiq 5era Það> sem þið þurfið ekki sjálf-
auðsynlega að gera.“
við uf1111 at þessu tagi eru í kapphlaupi
Segir uiíkuna daginn út og daginn inn,“
fyjj aunar sérfræðinganna, sem hefur
iun að telja það, hve oft sjúklingur-
Ui- vigUu h klukkuna á meðan hann stend-
hygjj ,n-íá honum. Þegar hann vekur at-
heif j.Sjlliíiinganna á þessum ávana, skilja
ií, vað læknirinn á við, þegar hann seg-
Am 6Zt ^yrir þá að flýta sér rólega.
Sv° u mr hjartasérfræðingur hefur látið
kasti .m8ei^> að bezta vörnin gegn hjarta-
»kiS-ti’’frÍður 1 sálinni“.
0 di fólks getur með skynsamlegri
'''''‘•■I.ISBLABID
ígrundun öðlazt slíkan frið og sálarjafn-
vægi. Það spyr sjálft sig: „Hverskonar lífs-
viðhorf á að grundvalla tilveru mína?“ Og
með því móti kemst það að því viðhorfi,
sem veitir lífi þess næringu- og þrótt, en
eyðir því ekki. Aðrir öðlast sálarfriðinn
með því að láta stjórnast af siðferðilegri
eða fagurfræðilegri hugsjón — t. d. mann-
gæzku eða fegurð hlutanna, og á þann hátt
losna þeir að miklu leyti við smámunaleg-
ar en lamandi áhyggjur hversdagslífs-
ins.“
Þar með er þó alls ekki sagt, að við eig-
um að bæla allar tilfinningar vorar. Sér-
hver maður þarfnast þess að rjúka upp á
nef sér stöku sinnum, og flestir læknar eru
þeirrar skoðunar, að skaðlegra sé að hefta
reiði sína en að láta undan henni. Þekkt-
ur sálfræðingur hefur sagt eitthvað á þessa
leið: „Menn eiga að fá að láta allt fjúka,
stöku sinnum. Það er minni hætta á innri
þrýsting og þrúgun, ef reiðin fær útrás, —
og þá fær hún heldur ekki eins sterka yfir-
hönd yfir manninum, þegar það á annað
borð gerist.“
Flest fólk getur minnkað tilfinninga-
spennuna í daglegu lífi, án þess að bæla
eðli sitt og lífsgleði. Vinur minn einn, 49
ára gamall eigandi sögunarmyllu, fékk
hjartakast þ. 28. marz 1955. Þann dag kall-
ar hann síðan „fæðingardag“ sinn.
„Þetta geri ég,“ segir hann, „sökum
þess að þann dag lærði ég að lifa. Áður
en hjartakastið átti sér stað, hamaðist ég
frá morgni til kvölds. Ég tók þátt í sér-
hverju smáatriði í rekstri verksmiðjunn-
ar — einnig í rifrildum og jagi. Ég kom
klukkan hálf-átta á morgnana, en nú kem
ég ekki fyrr en klukkan hálf-níu; og ef ég
verð þess var, að einhverjir ætla að fara
að rífast út af einhverju, dreg ég mig í
hlé á meðan á því stendur. Og það skemmti-
lega er, að reksturinn gengur miklu betur
núna en nokkru sinni fyrr — vegna þess
að ég gef mér alltaf nægan tíma til að hug-
leiða þá hluti, sem raunverulega hafa ein-
hverja þýðingu.“
Einn af beztu vinum mínum fékk hjarta-
kast þegar hann stóð á fertugu. „Áður en
þetta kom fyrir,“ segir hann, „fannst mér
ekki, að maður hefði nokkra afsökun gegn
14S