Heimilisblaðið - 01.07.1960, Blaðsíða 37

ífiFÐASKKÁIN
’flásaga eftir Axel Bræmer.
^Ninqjarnir komu sem fellibylur. Þeir
^ ust fyrirvaralaust á ferðalest persneska
g uPmannsins Solimans, sem var á leið til
aSdad, en í lestinni var mikið um kost-
ran varning-. En þegar til kastanna kom,
sk\^e^r’ Þeir ^öfðu reiknað nokkuð
v Ferðalestin brást til svo öflugrar
ef,.nar> að ræningjarnir urðu frá að hvefa
lr verulegt mannfall að skömmum tíma
Uðnum.
Lestinni var borgið, en meðan á orrust-
stóð hafði sjálfur kaupmaðurinn,
, niall maður og hvítskeggjaður, særzt lífs-
Þar sem ekki var hægt að kom-
®ttulega_
ha 1 tæi{a tíð til næsta áfangastaðar, sá
atiUn tram á, að dauðinn vitjaði hans inn-
lj . stundar. Enn voru margar dagleiðir
}j 111 i horg kalífans, þar sem einkasonur
s’ Ali, fjórtán ára gamall, beið eftir
for Urn' Lestin varð að halda áfram undir
}jiniUstu höfuðþræls Solimans, sem hét Ibra-
meðan kaupmaður beið dauða síns,
ulaus eins og sönnum múhameðstrúar-
ani W Ssemir> flugu margbreytilegar hugs-
lep.1 Um 1 kolli hans. Gat hann nú fullkom-
a treyst Ibrahim? Myndi ekki höfuð-
að lan stmga af með öll auðævin — svo
bórn^Ja aieigu kaupmannsins — þegar hús-
sen m hans væri Lðið lík? Jú, það var harla
fw.Ul egt- Slíkt og þvílíkt hafði oft komið
yrir áður.
að i°!Ílnan ígrundaði málið vandlega. En
fv . Um brosti hann dauflega og lét kalla
lr Sl& Ibrahim.
Wmrahim>“ sa^ði hann við þrælinn, sem
v6j.. 1 a hann eftirvæntingarfullur og
^tla ^ ^remur órór. „Kallið á dómarann, ég
aua semja erfðaskrá. Þú átt að erfa
áiér ,rtllnar eiffur, því að þú hefur verið
hyggur þjónn.“
hknwT...
Ibrahim hneigði sig djúpt og gekk burtu
með sigurbros á vör og ánægjuglampa í
augum. Brátt kom hann aftur með dómar-
ann, og erfðaskráin var samin og undirrit-
uð eins og lög gera ráð fyrir.
„Skrifið,“ mælti Soliman, „að allt, sem
Allha hefur auðnast að láta mér 1 té, gefi
ég þræl mínum Ibrahim eftir minn dag.“
Hann þagði andartak.
„Þetta er nú máske nokkuð harðneskju-
legt í garð sonar míns, því að þar með er
hann gerður arflaus,“ hélt hann svo áfram,
„en ég hef nú mínar ástæður fyrir því.
Samt ætla ég ekki að undanskilja hann með
öllu. Skrifið, að sonur minn megi velja sér
einn einstakan hlut af öllu því, sem ég á
samanlagt.“
Þetta skrifaði dómarinn, og erfðaskráin
var samþykkt. Ibrahim brosti sigurgleiður
í kampinn. Hann hafði vissulega hugsað
sér að leggja hald á verðmætar eigur kaup-
mannsins, en nú — þegar hann sjálfur var
orðinn löglegur erfingi þeirra — vakti
hann yfir þeim eins og sjáaldri augna
sinna.
Daginn efti randaðist gamli kaupmaður-
inn. Ibrahim hélt ferðinni áfram af at-
orku og dugnaði og náði að lokum heilu
og höldnu til Bagdad. Þar færði hann Ali
fregnina um lát föður hans og gleymdi því
heldur ekki að tjá honum innihald erfða-
skrárinnar. Ali syrgði föður sinn innilega.
en ekki stoðaði að fást um það; dauðinn
hlaut að hafa verið Vilji Allha, og faðir
hans hafði verið orðinn gamall maður. Við
þessu varð ekkert gert.
En svo var það erfðaskráin . . . Ali var
mjög tápmikill og greindur piltur. Hann
hafði jafnan verið eftirlæti föður síns og
augnayndi, og þess vegna var honum það
óskiljanlegt, hvers vegna erfðaskráin var
þrælnum svona mikið í hag. Hann velti
þessu vandamáli lengi fyrir sér. En að lok-
um rann upp ljós fyrir honum. Já, það var
ekkert efamál: allt í einu vissi hann, hver
tilgangurinn var.
Daginn, sem erfðaskráin kom fyrir rétt,
mætti hann hinn rólegasti. Ibrahim lagði
erfðaskrána fram.
„Þetta virðist vera í fullu lagi,“ sagði
dómarinn í Bagdad. „Hefurðu nokkuð við
MiLisblaðið
169