Heimilisblaðið - 01.07.1965, Qupperneq 25

Þú hefur ekkert heyrt frá honum?“ hálf-
hrópaði hann undrandi. „En góða bezta,
bað hljómar þó ótrúlega."
„Já — það hljómar ótrúlega, en samt
sem áður er ég hrædd um, að það sé satt,
Pabbi,“ svaraði hún miður sín. „Sú sem
hann býr hjá sagði, að hann væri kominn
heim aftur. Svo hringdi ég til frænku hans,
°g ég er viss um að hann var þar — hún
vúdi bara ekki leyfa mér að ná tali af
honum.“
Hann leit undrandi á hana. „Hvað í
ósköpunum kemur henni það við?“
Hún hló við beisklega. „Frú Swaything
heldur, að sér komi hvaðeina við, sem fyrir
kemur.“
>>Ég veit það,“ mælti hann. „Samt hljóta
að vera til einhver takmörk. Þær stundir
hafa vissulega komið, að mig hefur langað
til að kyrkja þann kvenmann."
Margie brosti. „Ég er vissulega sammála
Þsr, faðir minn, en ég er anzi hrædd um,
að það stoðaði lítið eins og sakir standa.
Sjáðu til —“ Hún greip andann á lofti. „Ef
ef Dan treystir mér ekki —“
„Bull og þvættingur," tók hann fram
* fyrir henni hneykslaður. „Sú gamla hef-
Ur einfaldlega sagt ósatt. Ég geri ráð fyrir,
aÖ Dan hafi verið staddur hjá henni. Hún
hefur örugglega heyrt söguna af vörum
Hittenar, og nú reynir hún að hella olíu
1 eldinn eftir því sem hún getur.“
>>Það er enginn eins huggunarríkur og
. > faðir minn,“ stundi Margie. „Ég vildi
°ska, að ég gæti trúað og treyst á þetta,
Sera þú segir.“
Hann lagði handlegginn yfir herðar
enni og þrýsti henni innilega að sér.
„Vertu nú ekki óstyrk,“ sagði hann.
"^etta jafnar sig allt saman.“
^etta varð langdregið kvöld, fullt eftir-
v*ntingar, vonbrigða og djúprar örvænt-
lugar. Að lokum gaf dr. Norman dóttur
Slnni svefnskammt, sem hún tók auðsveip
a mpti- En þrátt fyrir nætursvefn, leit hún
ekki öllu betur út morguninn eftir. Faðir
fnnar fann sárt til, er hann virti fyrir
®er óeðlilegt rólyndi hennar, náfölt and-
. °g baugana undir augunum; og enn
arar snerti það hann, er hann sá hana
IiEnvriLisBLAÐiÐ
gera tilraun til að brosa og hlæja og láta
eins og ekkert amaði að.
Þegar líða tók á morgun, hringdi hún
til skrifstofu Dans. Hún ól enga von í
brjósti, en vildi aðeins vita með vissu,
hvar hún stóð. Hvað sem hann kunni að
halda, bar honum skylda til að gefa henni
einhverja skýringu. Um leið og hún valdi
númerið hans, komst hún ekki hjá því að
minnast þess, hve oft hún hafði gert þetta
áður, og ætíð með hjartslætti af hamingju
og eftirvæntingu. Hún var nánast sjúk við
tilhugsunina um það, sem nú hafði gerzt.
„Mig langar til að fá að tala við hr.
Lester,“ sagði hún.
„Já, þetta er Lester sem talar.“
Hafði hann ekki þekkt rödd hennar? Jú,
það hlaut hann að hafa gert. .. . allt ann-
að var harla ósennilegt.
„Þetta er Margie, Dan.“
„Sæl vertu.“
„Vissirðu ekki, að ég var komin heim
aftur?“
„Ég vissi það ekki með vissu, Margie.“
„En þú hlýtur að hafa vitað það. Ég
hringdi í þig strax og ég kom heim, og
húsmóðir þín sagði að þú værir farinn til
borgarinnar.“
„Já. Kitten hringdi til mín og bað mig
um að heimsækja sig þegar í stað.“
„Þú ert þá búinn að heyra, hvað hún
hefur að segja — en, Dan —“
„Ég get ekki talað um það núna, Mar-
gie.“
„Geturðu ekki talað um það. .. . ?“
„Ekki hér á skrifstofunni,“ sagði hann.
„Ef þú kærir þig um, þá get ég litið inn
og talað um það við þig.“
Ef þú kærir þig um. . . . Hún fann fyrir
þeim ónotalega grun, að hann væri ekki
lengur eins og hann ætti að sér. Var það
Dan og hún sjálf, sem voru að tala hér
saman — var það virkilega rödd Dans,
þessi kalda og ókunna rödd í símanum?
Þau elskuðu hvort annað, hún og Dan.
Þau voru trúlofuð og ætluðu sér að gift-
ast einn góðan veðurdag.
„Já, það er bezt þú komir,“ svaraði hún
hálfkæfðri röddu.
„Sem sagt, ef þér finnst það endilega,“
157