Heimilisblaðið - 01.11.1969, Blaðsíða 9

áður fyrr, vissi ég ofur vel, hversu heitt hanu
hafði elskað fyrri konu sína. En ég hélt ég
gæti komið fullkomlega í hennar stað, í fyrsta
lagi vegna þess að ég tilbað hann takmarka-
laust, og í öðru lagi vegna þess að ég treysti
á þann mátt sem æska og fegurð hefði til að
bera. Iivers vegna skyldi ég þá óttast liðna
tíð og látna persónu ?
Móðir mín kveið engu heldur. Þegar hún
reyndi að hafa mig ofan af því að giftast
honum, þá var það elcki vegna fyrrnefnds
ótta, heldur vegna þess að maðurinn var
miklu eldri en ég. Aldrei hafði ég eða hún
látið okkur til hugar koma, að ég þyrfti að
verða afbrýðissöm út í látna konu. Og ég
held heldur ekki, að liann hafi grunað það
heldur, þar sem hann strax eftir trúlofun
okkar seldi húsið þar sem þau höfðu búið,
ásamt öllu inbúinu að undantekinni vinnu-
stofunni þar sem hann hafði jafnan kosið
að dveljast einn, bæði á meðan hún lifði og
eins eftir að við giftumst.
Ég ónáðaði hann aldrei á meðan hann
dvaldist þar, en ég get ekki borið á móti því,
að þegar hann var ekki heima, þá læddist ég
þangað inn, þar sem var kærasti dvalarstaður
hans á heimilinu. Þar inni voru fáeinar Skúff-
ur, sem jafnan voru harðlæstar, og hann tók
lykilinn alltaf með sér. Að líkindum geymdi
hann þar einhverjar endurminningar um
hana. Að minnsta kosti hef ég alltaf látið
mig gruna síðan, að svo hafi verið, en reynd-
ar hugsaði ég ekki mikið um það þá. Æ, ég
var svo viss um æsku mína og fegurð; svo
viss um, að hann saknaði einskis, úr því hann
hafði mig.
En forvitni mín nvatti mig til að fá þessar
Skúffur opnaðar, og í æskuglaðri ertni minni
reyndi ég hvað eftir annað að fá hann til
að veita mér aðgang að hinum lokaða helgi-
dómi. Það er dapurlegt að hugsa til þess,
hversu hugleikið honum var að eiga þessar
minnjar í friði. Hann neitaði alltaf bón
minni, annað hvort með því að reyna að
evða talinu á sniðugan hátt, ellegar þykjast
verða reiður.
En loks einn dag tókst mér að rjúfa leynd-
ardóminn. Það var á eins árs brúðkaups-
afmæli okkar. Ég hafði útbúið alveg einstak-
lega góðan miðdegisverð handa olfkur tveim.
Allt húsið var fagurlega lýst og ríkulega
blómum skreytt. Tveir fagurbúnir þjónar
báru á borð fyrir okkur margréttað, ásamt
beztu vínum; einkum var vínið með eftir-
matnum höfugt og gott, það var af þeirri teg-
und sem kveikir glóð í augum og gerir mann
um leið þægilega værukæran. Ég var svo
ósegjanlega hamingjusöm að fá að dveljast
þarna inni hjá honum eftir heils árs hjóna-
band ... svo hamingjusöm, að það hvarflaði
ekki einu sinni að mér að biðja liann um
að opna skúffurnar ... svo hamingjusöm að
ég hugsaði alls ekki út í neitt ...
Þá var það sem það gerðist ... Ég hnipr-
aði mig á legube'kknum. Þar var sessukorn,
sem ég bögglaði saman og setti undir höf-
uðið á mér . . . Og þá spratt hann upp sem
óður væri.
Það var eiginmaðurinn liennar, sem stóð
þarna fyrir framan mig og skalf af gremju.
Maðurinn sem hafði selt hvisið þeirra og öll
húsgögnin, fjarlægt myndirnar af henni og
falið þær, allt af ást til mín.
En skyndilega fyrirleit hann mig . . . hann
hrópaði upp, og augun ætluðu út úr höfðinu
á honum: „Burt með þig -— farðu burt úr
mínu húsi! Ég vil ehki sjá, að þú hvílir
vangan við sessu, sem hún hefur saumað í!“
Enn er víð lýði sá siður á sænskum lieimilum ;ið ein
af dætrunum gerist Lueia og færi iieimilisfólkinu
Luciu-kaffi snemma morguns, um rniðjan desember.
HEIMILISBLAÐIÐ
229