Heimilisblaðið - 01.11.1969, Blaðsíða 20

LOFORÐIÐ
Eftir L. G. MOBERLY
Það kom ánægjusvipur á andlit læknisins,
þegar hann sagði þessi síðustu orð. Hann
leit út sem maður, er þykist hafa fundið
bezta ráðið til að komast út úr erfiðum kring-
umstæðum. En Grace systir var eigi ókunn-
ugt um, hve margar undarlegar tilfinningar
oft drottna í hjarta konunnar, og fann því
til sárrar meðaumkvunar með þessari vesal-
ings, óreyndu unglingsstúlku, sem var glöð
og ánægð yfir að giftast manni, sem enga ást
bar til hennar, og einungis gekk að eiga hana
til þess að geta, samkvæmt loforði, séð henni
farborða, glöð af því hún hvorki mundi
þekkja sjálfa sig né veröldina.
Hún gleymdi gætni sinni og eigin sorg,
og sú eina hugsun greip hana að koma í veg
fyrir þetta, sem mundi leiða af sér eymd og
sorg, og mælti: „Herra læknir, athugið grand-
gæfilega, hvað það er, sem þér ætlið að gera.
Ég veit, að ég hef ekki vald til þess að tala
þannig við yður, en ég hef ávallt skoðað yður
sem vin, og ég get ekki þegjandi látið það
viðgangast, að maður, sem mér er annt um,
geri glappaskot, án þess að vara liann við.“
„Glappaskot?“ tók læknirinn upp eftir
henni.
„Já, það er sannfæring mín, að þér ætlið
að gera það; hugsið bara um aldursmuninn,
um uppeldi yðar og skoðun á lífinu í saman-
burði við uppeldi hennar, og fleira sem erfitt
mundi að samrýma, eða eruð þér vissir um
að geta gert hana hamingjusama ?“
„Já, það hugsa ég að ég geti, enda er það
hennar vegna að ég ræðst í þetta. Ég hafði
mikið liugsað um þetta áður en ég ákvarðaði
mig. En nú er þetta afgert milli mín og stúlk-
unnar, svo því verður varla breytt. En ég
fullvissa yður um, Grace systir, að ég skal
vera góður og vingjarnlegur við Iíope og skal
gera allt sem ég get til þess að hún verði
liamingjusöm,11 og læknirinn brosti hug-
hreystandi til hjúkrunarkonunnar, sem virt-
ist mjög áhyggjufull.
„Ég veit að þér hafið hinn bezta vilja til
þess að reyna að stuðla að því, að allt fari
vel,“ sagði hún án þess að endurgjalda bros
hans. „En samt sem áður er þetta mikil
áhætta, hún er svo ung og svo óþroslcuð.11
„Ég hugsaði, að ef ég giftist henni nú, þá
mundi ég geta leiðbeint henni og vanið hana,
svo hún yrði með tímanum kona eftir mínu
skapi.11
Það brá fyrir glettnisglampa í augum
hjúkrunarkonunnar, og dauflegt bros lék um
varir hennar um leið og hún sagði: „Ó, þér
ætlið að gera hana að fyrirmyndarkonu, þér
eruð ekki sá fyrsti og verðið líklega ekki sá
síðasti sem hefur hugsað sér að ala upp konu
sína, en hefur misheppnast það, og orðið svo
fyrir vonbrigðum.11
„Nei, þetta skal ekki rætast, og ég mun
naumast verða fyrir vonbrigðum,11 sagði
læknirinn og brosti aftur. „En það er ekki
uppörfandi að tala við yður núna, systir
Grace, og þó kom ég einmitt til vðar í þeim
erindum, að fá hjálp og hvatningu. Héðan af
get ég ekki hætt við þetta, þótt þér hefðuð
sannfært mig um, að ég hefði gert glappa-
skot, -—- en það liafið þér nú raunar ekki gert
— ég er einþykkur maður, eins og þér ef til
vill vitið, og fyrst ég á annað borð hef ákveð-
ið að giftast stúlkunni, hætti ég ekki við það,
hvað sem á gengur, heldur reyni að stuðla
að því, að hjónabandið fari sem bezt að auð-
ið er. Og ég vona að þér komizt að raun um,
að spádómar yðar rætast ekki.11
„Ég vildi svo gjarnan að von yðar rættist,11
sagði hjúkrunarkonan blíð í máli. Og þar sem
hún sá að árangurslaust var að vara hann
við hættunni, bætti hún við brosandi: „Jæja,
ég vil vona að þetta fari allt vel og ég óska
bæði yður og lienni af heilum hug til ham-
ingju. En hvað var það svo sem þér ætluðuð
að biðja mig að gera?11
Læknirinn skýrði henni nú frá því, að hann
hefði í hyggju að gifta sig hið allra fyrsta,
240
HEIMILISBLAÐIÐ