Heimilisblaðið - 01.11.1969, Blaðsíða 22

vel og smekklega búinn. Það lýsti sér vilja-
kraftur og festa í svip hans, og sýndi að hann
var fastráðinn í að vera hið ráðandi afl á
þeirri hjúskaparbraut, sem hann var nú að
stíga út á. Iiope var klædd í hvítan kjól, sem
var illa sniðinn og fór því ekki vel. Hroldma
hárið liðaðist ofan undir gagnaugun. Hún
gat eigi haldið því í skefjum, og á höfðinu
bar hún illa festan stráhatt, sem ruggaði aft-
ur og fram eftir því sem hún hreyfði höf-
uðið. Allt hennar bernskulega látbragð bar
vott um andlegt og líkamlegt þroskaleysi, og
að hún hvorki hafði skilning eða þrek til að
taka á herðar sér sjúskaparskyldurnar.
Grace fannst það svo sorglegt, að þetta
hjónaband skyldi hafa verið stofnað, og henni
var það óskiljanlegt, hví Anderson læknir,
sem annars var svo hvgginn og gætinn, skyldi
ekki sjá, í hvaða hættu hann stofnaði sjálf-
um sér og Hope með þessu hjónabandi, sem
hún gat, eltki séð annað en að mundi gera þau
bæði ógæfusöm.
Þessar og þvílíkar hugsanir vöktu fyrir
Grace þegar hún fylgdi brúðhjónunum inn í
skrúðastúkuna og sá Iíope rita nafn sitt í
kirkjubókina. Þeg-ar hún samkvæmt siðvenj-
unni tók í hönd læknisins til þess að óska
honum til hamingju, kom henni sú spurning
í hug, hvort hann í raun og veru mundi hafa
nokkra hugmynd um, hvaða ógæfu og armæðu
þetta hjónaband mundi geta bakað honum.
Brúðguminn horfði með óþolinmæði á brúð-
urina, sem var lengi að krota nafn sitt í
kirkjubókina. „0, það setti ég blekklessu í
bókina/ ‘ sagði húu svo með vandræðahlátri
og leit upp á prestinn. Hann var aldraður
og vingjarnlegur maður og brosti aðeins og
sagði hughreystandi, að ekki væri að undra,
þótt svo ung brúður væri eigi laus við tauga-
óstyrk á þessari stundu, og þegar hann sá að
blekið hafði dropið ofan á nafn brúðarinnar,
sneri hann sér að brúðgumanum og mælti
brosandi: „Konan yðar hefur fyllilega breitt
yfir ætarnafn sitt, svo nú liefur hún ekkert
annað nafn en yðar.“ En brosið hvarf af vör-
um hans þegar hann sá hinn alvarlega
óánægjusvip á andliti læknisins, og heyrði
hann segja:
„Þetta var hirðiúeysislegt af þér, Hope,
að láta þetta fara svona.“
Það brá skugga yfir liið brosleita andlit
ungu konunnar, og augu hennar fylltust tár-
um; á sömu stundu fann Grace systir, að öll
sú vorkunnsemi, sem hún áður hafði haft
með lækninum, sneri til brúðarinnar. Hún
kenndi nú svo innilega sárt í brjósti um þessa
ungu, móðurlausu konu, sem einungis fyrir
æsku og þekkingarleysi á lífinu og mönnun-
um hafði leiðst út í þetta hjónaband. Hún
fann, að jafnvel þó til hjónabands væri stofn-
að af ást og fullkominni samúð frá beggja
hálfu var þó lijónavígslan svo hátíðleg at-
höfn, að engan þyrfti að undra, þótt liún
ylli svo ungri brúður, eins og Hope var, noklt-
urs taugaóstyrks, og að það var því mjög
ónærgætnislegt af lækninum að tala við
hana í ásökunarróm fyrir jafnóverulega óað-
gæzlu. Hún tók því utan um hina döpru brúði
og sagði:
„Má ég ekki kyssa yður og óska yður hjart-
anlega til hamingju; og svo skuluð þér ekk-
ert kæra yður um blekdropann í bókinni.“
Hope hallaði sér upp að hjúkrunarkonunni.
Hún fann að lítið vantaði á að gráturinn
brytist út, en þá vissi hún að þolinmæði lækn-
isins mundi vera nóg boðið. Það vakti því
bæði gleði og undrun hjá hjúkrunarkonunni,
að Ilope gat ráðið við tilfinningar sínar og
horft til hennar með brosi, og á þessari stundu
nálguðust þessar konur mikið hvor aðra.
„Þakka fyrir, að þér eruð svo góðsöm,“
sagði brúðurin barnslega. „Það er víst nokk-
ur óstyrkur yfir mér. Mér finnst þetta allt
svo undai'legt, ég e rsem í leiðslu, og svo sakna
ég móður ininnar svo mikið við þetta tæki-
færi.“ Síðustu orðin sagði hún lágt, svo eng-
inn heyrði nema hjúkrunarkonan, og tár þau,
sem komu þá í augu hennar, fóru ekki lengra.
Svo sneri hún sér eftir dálitla þögn að brúð-
gumanum, sem stóð hjá prestinum bak við
þær.
Hún horfði á hann vandræðalega, en svip-
ur læknisins var nú mildari en áður og hann
sagði þýðlega: „Nú er bezt við förum, kæra
Hope, og tefjum ekki lengur fvrir prestinum;
við höfum lokið okkur af hér og þurfum ekki
að skrifa undir fleira, eða er ekki svo, prest-
ur minn?“
„JÚ, en ég vildi gjarnan gefa brúðurinni
vígsluskírteini. Það er regla, sem ég aldrei
vík frá, að gefa það öllum konum, sem ég
gifti, svo ég geri þetta ekki af neinni tor-
tryggni við yður, herra læknir.“
„Það er ekki nema rétt af yður að vera
242
HBIMILISBLAÐIÐ