Heimilisblaðið - 01.11.1969, Blaðsíða 25

„Byrjaðu nú ekki á neinum ójöfnuði, kæra
barn, og í öllum bænum byrjaðu ekki bjóna-
band okkar með þrætum. Eg man vel eftir
því að við gifftum okkur í dag. En þú verð-
ur líka að muna, að það var gert einungis
í þeim tilgangi að ég gæti látið þig búa hér
hjá mér.“
„Þú sagðir að þú vildir gera allt til þess
að ég yrði hamingjusöm,“ sagði hún með
kergju. Hún var nú í því ástandi, sem hjá
börnum nefnist ofþreyta, en hjá fullorðnum
æsing. Of margar nýjar tilfinningar höfðu
steðjað að henni, og í því ástandi sem hún var
hefði hún einkum þarfnast, að henni væru
sýnd vinahót og blíða, en lælmirinn þekkti
kveneðlið svo lítið, að hann sá þetta ekki eða
gat ekki getið sér þess til.
„Eg vona líka að þú með tímanum verðir
hamingjusöm," sagði hann í ströngum róm,
„en það vil ég segja þér einu sinni fyrir allt
að ég get ekki fellt mig við þrætugjarnt kven-
fólk. Eg var að hugsa um mjög vandasamt
og alvarlegt málefni, þegar þú truflaðir mig.
En tölum nú ekki meira um það. Haltu nú
áfram með bókina þína, og vertu góð stúlka
og ónáðaðu mig ekki svona í annað skipti.“
Ilún horfði glaðlega upp til hans með stóru
fallegu augunum sínum og sagði með við-
kvæmni: „Segðu mér aðeins, Anderson lækn-
ir------“
En hann greip fram í fyrir henni og mælti:
„Góða mín, við skulum ekki vera með neina
angurværð, og mundu eftir að lcalla mig bara
Miles, og að ég er maðurinn þinn í heimsins
og þjónustufólksins augum, þótt við okkar
í millum séum ekki annað en verndari og
sk j ólstæðingur. “
„Já, það er satt,“ tautaði hún og gleði-
svipurinn hvarf af andliti hennar og hún
horfði þunglyndsilega niður fyrir sig og
sagði: „Já, ég gleymi að við erum ekki ann-
að hvort gagnvart öðru.“
Ljós og skuggi skiptust snögglega í huga
ungu konunnar, og hún varð nú allt í einu
hæg og raunaleg og settist niður og fór að
blaða í bókinni, sem hún hafði verið að lesa
í- Læknirinn horfði á hana brosandi og hugs-
aði með sér: „En hvað hún er mikið barn,“
en upphátt sagði hann vingjarnlega: „Við
verðum, góða mín, að reyna að útvega þér
betur sniðinn kjól, og þessi litur er heldur
ekki viðeigandi fyrir þig. Eg held við ættum
að biðja Grace systir að velja með þér nýtt
efni og útvega góða saumakonu.“
„Nei, við biðjum Grace systur hvorki um
það né annað mig áhrærandi/1 greip Hope
fram í æst og spratt á fætur og henti bókinni
eftir borðinu svo hún kastaðist ofan á gólf
hinum megin. Nú var hún algerlega breytt.
Augun hennar tindruðu af bræði og augljóst
var, að hún hafði misst allt vald yfir sjálfri
sér.
„Ég er gift kona, og ég skal sjálf ákveða
hvernig ég vil vera klædd, ég kæri mig ekki
um að hafa neinn til að leiðbeina mér í því
efni, og allra sízt þessa Grace þína. Ég vildi
bar aóska að þú hefðir gifzt henni í stað mín.
Hún mundi ekki hafa verið eins klaufaleg í
öllu eins og ég. En það skal ég láta þig vita
að ég hata hana.“
Að svo mæltu þaut hún út úr stofunni og
velti um koll stól er varð á vegi hennar, og
hurðinni skellti hún svo hart á eftir sér að
undir tók í húsinu.
Anderson læknir horfði orðlaus eftir henni.
Hann reisti við stólinn og tók upp bókina sem
lá á gólfinu og tautaði svo um leið og hann
yppti öxlum: „Skárri er það vargurinn, sú
litla.“
Hann fór svo inn á skrifstofu sína, settist
við bækur sínar og hafði eftir litla stund
alveg gleymt konunni, sem lá snöktandi uppi
í svefnherbergi sínu og fannst sem lijarta sitt
mundi springa.
Þegar stúlkan kom og sagði henni að búið
væri að bera á borð kvöldmatinn, kvaðst hún
hafa höfuðverk og yrði að fara í rúmið, og
kæmi því ekki til að borða.
Hjónaband Hope byrjaði þannig mjög
óheppilega, og horfurnar á framtíðarham-
ingju hennar voru ekki miklar. Sú hamingja
virðist að minnsta kosti vera svo langt frá,
að erfitt mundi verða að ná henni.
VII.
Það var í góðum tilgangi að Miles Ander-
son hafði boðið Hope James að giftast henni,
og hann hafði einsett sér að gera þennan
skjólstæðing sinn hamingjusaman.
Hreinar og göfugar hvatir höfðu valdið því,
að liann gekk að eiga hana, en honum var
varnað þess að geta séð, að þau skilyrði voru
heimilisblaðið
245