Heimilisblaðið - 01.11.1969, Blaðsíða 28

„Hveruig liefur það atvikast að þér hafið
eignast svona fallegan hring?“ spurði hún
og gaf engan gaum að bráðlyndi tengdadótt-
ur sinnar, sem kom fram nærri sem ókurteisi.
„Hringurinn er allt of dýr fyrir ungling að
bera hann.“
„Eg er þó gift kon'a, og því skyldi ég þá
ekki mega hafa hann, og svo hef ég fengið
hann -------“
Hope lauk ekki við setninguna; það kom
gráthljóð í rödd hennar og augun fylltust
af tárum.
„Lofið mér að skoða hringinn betur,“ sag'ði
gamla konan, og það var auðséð að þessi
skrautgripur dró að sér alla eftirtekt henn-
ar. Svo greip hún um hönd tengdadóttur
sinnar og horfði um stund á hringinn.
Iíann var líka svo einkennilegur, að undr-
un gömlu lconunnar var skiljanleg. Ifjarta-
myndaður, gulbrúnn steinn var þar í fag-
urri umgerð, sem glóðu í dýrustu demantar,
sem mynduðu demantskórónu yfir hjartanu,
en annars vegar var grafið með miklum hag-
leik orðið: ,,Amor“.
„Þetta er sannur dýrgripur,“ sagði gamla
konan um síðir, „og hann er allt of dýr til
þess að láta hálfgert barn ganga með hann.
Miles, þú hefðir átt að gefa konunni þinni
ódýrari hring, leglegan perluhring. Það var
nóg meðan hún er svona ung.“
„Það er alls ekki Miles, sem gefið hefur
mér hringinn,“ sagði Hope um leið og hún
kippti að sér hendinni, „og ég fæ ekki skilið,
hvers vegna ég má ekki bera hann, fyrst ég
hef löngun til þess, ég, sem er gift kona.“
„Þér ættuð að reyna að vera stilltari, fyrst
þér eruð gift kona, og tala með meiri virð-
ingu við konu, sem er miklu eldri en þér.
Eg sé að vísu að þér eruð ekki sem bezt upp-
alin, og að þér þurfið mikið að læra til að
vera eins og þér eigið að vera.“
„Yerið þér sælar,“ sagði Hope lágt með
gremjuþrunginni rödd. „Mér fellur illa að
þér hafið óbeit á mér, en ég vissi það áður,
að ég mundi ekki vera eftir yðar sk'api.“
Svo sneri hún sér við og gekk út úr stof-
unni. Læknirinn fylgdi henni. I huga hans
blandaðist saman gremja og ánægja yfir hinni
barnslegu lireinskilni, sem Hope svaraði móð-
ur hans með.
„Það er erfitt að lynda við þig, Hope,“
sagði hann á heimleiðinni. „Mamma er að
vísu nokkuð opinská, en hún vill okkur þó
allt hið bezta, og ef þú getur náð vináttu
hennar, er ég sannfærður um — ■—“
„Því skyldi ég eiga að reyna það,“ greip
Hope fram í með ákefð. „Hún veit að ég er
ung og hef lítið lært, og svo veit hún að ég
á enga móður á lífi. Því er hún svo óvingjarn-
leg við mig, svo köld og bitur. Ég ætla ekki
að sækjast eftir vináttu hennar; og fyrst hún
hefur óbeit á mér, hef ég líka óbeit á henni.“
„En kæra barn!“ sagði læknirinn, en Hope
greip þegar fram í fyrir honum og sagði:
„Það er óþarfi fyrir þig að setja upp undr-
unar- og gremjusvip. Eg hugsa að móðir þín
sé þér sjálfum ekki svo ákaflega geðþekk, ef
þú vilt vera hreinskilinn, og mér geðjast alls
ekki að henni — það læt ég þig hér með vita.“
Læknirinn þagði við þessum ákafa og ótví-
ræða dómi konu sinnar, og hann komst að
þeirri niðurstöðu, að heppnlegast mundi vera,
að þær fvndust ekki fyrst um sinn, Hope og
móðir hans, og hann hætti alveg við að reyna
að vekja vináttu milli þeirra, enda gafst hann
upp við að reyna að hafa áhrif á skapsmuni
og framferði konu sinnar, og lét hana úr
þessu sigla sinn eigin sjó.
Hann hélt þó áfram að kaupa handa henni
bækur og fleira smávegis, og við og við að
fara með henni á skemmtistaði, og huggaði sig
svo við, að hann gerði allt fyrir hana sem í
hans valdi stæði, en þrátt fyrir þetta fann
Hope alltaf meir og meir til þess, hvað hún
var mikill einstæðingur og að staða sín væri
óþolandi, og það hlyti að leiða til verulegra
byltinga á högum hennar.
Miles læknir sat árdegis einn í skrifstofu
sinni önnum kafinn við að rita fyrirlestur,
sem hann hafði lofað að flytja í læknadeild
háskólans. Það var komið að þeim tíma, sem
hann var vanur að taka á móti mönnum, sem
leituðu læknisráða, og hann var að keppast,
við að koma sem mestu af áður en hann þyrfti
að fara að gegna þeirra erindum. Hann tók
því ekki eftir að Hope liafði komið inn til
hans, og varð hennar ekki var, fyrr en hann
sá hana við hlið sér og stara á sig mðe hryggð-
ar- eða ö'llu heldur gremjusvip.
„Ert það þú, Hope ? — En góða mín, hvaða
erindi átt þú hingað?“
„Ég vil fá að vita, hvers vegna þú giftist
248
HBIMILISBLAÐIÐ