Heimilisblaðið - 01.11.1969, Blaðsíða 32

Grace, aðstoðarkonu sína. Iljúkrunarkonan
var fríð sýnum, andlitið blíðlegt og svipurinn
stillilegur og festulegur. Hið fríða og blíðlega
andlit og stillilegi og festulegi svipur hjúkr-
unarkonunnar hafði góð áhrif á hann og sef-
aði hina æstu geðsmuni hans. Og áður en
hann gekk út mælti hann við hana:
„Bg vildi óska, að þér vilduð gera svo
vel, systir góð, að heimsækja hið allra fyrsta
konuna mína. Hún er fremur skapstirð og
virðist líklega hið nýja líf sitt einmanalegt
og örðugt.“
„Já, það hlýtur að vera mjög einmanalegt
fyrir hana,“ sagði Graee og brosti vingjarn-
lega. En sanlt sem áður lofaði hún eigi að
heimsækja liúsfreyju Milesar. Hún skildi það
sem Miles annað hvort vildi ekki eða gæti
ekki skilið, að það var til einskis fyrir hana
að reyna að vingast við frú Anderson. —
Hope hafði einu sinni fengið óbeit á henni
og Grace var of kæn til að þröngva stúlku til
vináttu við sig.
Þess vegna svaraði hún Miles svo óákveð-
in. En seinna, er hún var alein í herbergi
sínu, hvarf gleðibrosið af andliti hennar. Iíún
sat við gluggann í sjúkrahúsinu og horfði
á trén, er bærðust fyrir blænum. — Htin and-
varpaði þungan.
„Skyldu þau nú loks geta séð yfirsjón
sína,“ liugsaði hún. „Og ætli reynzlan geti
kennt hinni ungu stúlku það, sem hún aldrei
hefur heyrt eða séð áður. Ætli henni lærist
að elska hann. Eða ætli allt fari út um þúfur
og verði þeim til háðungar.“
En þá var hringt á hjúkrunarkonuna, og
hún hrifin frá hugsunum sínum. En hún gat
ekki gleymt hinum kvalafulla svip herra And-
ersons og hin sorgblöndnu orð hans hljóm-
uðu stöðugt fyrir eyrum hennar það sem eft-
ir var dagsins.
Miles leið einnig illa þennan dag. Hann
gat eigi gleymt liinum tárvotu augum konu
sinnar og liörðu orðum. Þó var hann kominn
í dálítið betra skap, er hann bjóst til lieim-
ferðar. Þegar heim kom var klukkan hálf 8.
Hann var bæði svangur og þreyttur, en
fann þó enn meira til þess, að hann hafði ef
til vill verið of óvæginn við litlu stúlfcuna,
sem ennþá var barn. Nú var hún líklega ein-
mitt sorgmædd og ávítandi sjálfa sig.
Með þeim ásetningi að sýna veglyndi, vera
reiðubúinn til að gleyma, fyrirgefa og bæta
ráð sitt til fullnustu, stökk hann upp stigann
og inn í dagstofuna. Þar bjóst hann við að
finna konu sína á þessum tíma. Þar mundi
hún sitja í mjúkum hægindastól og lesa bók.
En vonir hans brugðust. Það var dimmt í
stofunni, nema hvað daufri glætu sló á gólfið
framan við ofninn. Og þegar hann studdi á
rafmagngsleiðsluna til að fá ljós, þá sá hann
ljóslega að þar hafði enginn komið um dag-
inn, því allt var þar ósnert.
Það var auðsætt að Hope hafði eigi komið
niður um daginn, því þá hefðu koddar og
dýnur verið á víð og dreif og opnar bækur
hér og þar. Hope var reyndar ekki til fyrir-
myndar í reglusemi og starísemi.
Tók Miles nú ógleði mikla og gerðist hug-
sjúkur um konu sína. Hann gat eigi verið þar
og hljóp inn í salinn. Þar var hún ekki. Þá
'hélt hann til herbergja hennar, en þá mætti
þjónustustúlka honum og mælti til hans:
„Frú Anderson hefur eigi komið til te-
drykkju og hún er enn ekki komin heim. Yilj-
ið þér bíða eftir máltíðinni þar til frúin
kemur ‘
Það var eitthvað einkennilegt í svip stúlk-
unnar, sem vakti eftirtekt Andersons. Hann
svaraði henni því fremur óþýðlega:
„Já, gjarnan vil ég bíða eftir frúnni. Iíún
hefur tafið alllengi, þar sem hún hefur ver-
ið.“
Svo hraðaði hann sér inn í klæðaherbergi
sitt. Þar skipti hann um föt og bjó sig hið
bezta. Gekk svo inn í stofuna, þar sem hann
tók á móti gestum. Hann tók dagblað og fór
að lesa. Og byrjaði þar sem hann hafði end-
að um morguninn, er Hope hafði komið og
ónáðað hann. Honum varð litið upp, sá hann
þá dálítinn miða fyrir framan sig á borðinu,
sem hann hafði eigi gætt að áður. Utanáskrift-
in var til hans. Honum hnykkti við, er hann
þekkti að það var slcrift konu hans.
Hann tók skeytið, opnaði það hægt og með
hálfum huga. Lesmálið var eigi langt, að-
eins örfáar línur, sem hafði þau áhrif á hann,
að hann fé'll á kné og hrópaði upp angistar-
óp. Skeytið hljóðaði þannig:
„Ég fer leiðar minnar. Ég get ekki unað
þessíi. lengur. Ég œtla að ala önn fyrir mér
sjálf og þú munt aldrei frétta neitt til mín
framar. Eope.“
Framh.
252
HEIMILISBL AÐI J)