Heimilisblaðið - 01.11.1969, Blaðsíða 26

ekki fyrir hendi, sem nauðsynleg voru t.il
þess að hjónaband þeirra færi vel, og hann
hafði, eins og karlmönnum er svo gjarnt að
halda, liugsað að samkomulagið milli Jieirra
mundi lagast og verða gott er stundir liðu.
Það var skoðun hans, eins og hann hafði
látið í ljósi við Grace systur, að kona lians
ætt-i að haga sér að öllu leyti eftir hans vilja.
Og honum hafði eigi komið það til hugar, að
henni kynni að verða Jiað stundum ógeðfellt,
vildi hafa eitt eða annað eftir sínu höfði.
Hope var að náttúrufari fremur einþykk,
og ætti að Jivinga liana var hætt við að ]iað
vekti hjá henni þráa og kergju. Hins vegar
hefði mátt með lempni og þýðleiba fá hana
til þess að lilýða þeim, sem hún fann að þótti
innilega vænt um hana. Hún var ein af þeim
unglingum, sem létt var að leiða, en erfitt að
þvinga.
Af auðsveipni við Miles hafði hún eftir
bendingum hans greitt hár sitt slétt aftur með
vöngunum, og hún hafði fengið sér nýja kjóla
frá Jieim saumastofum, sem hann hafði bent
á, en hún var ófáanleg til að leita ráða til
Grace systur í þessu efni, og hún hafði kom-
ið því svo fyrir, að enginn kunningsskapur
hélzt við eða varð milli hennar og hjúkrun-
arkónunnar. Þrátt fyrir þetta varð það erfið-
ara en læknirinn hafði haldið, að ráða við
og laga til lunderni ungu konunnar.
Honum fannst hann hafa framkvæmt góð-
verk að losa Ilope úr vistarverunni hjá frú
Brooks, og liann gaf henni bækur, myndir
og fleira, og lét hana svo ráða sér sjálfa, og
þetta hélt hann að væri nóg til að gera hana
ánægða, þótt hann sjaldan sæi hana, nema við
máltíðir og talaði því nær aldrei við hana.
I októbermánuði fór hann þó stöku sinnum
með hana í leikhúsið, og Iíope lét í ljósi
barnslega gleði yfir því, en bæði var það, að
læknirin var yfirleitt lítið hrifinn af kven-
fólki, og sízt af öllu gat hið barnslega og við-
vaningslega látbragð konu hans vakið hjá
honum aðdáun eða ást. Sú eina tilfinning
sem hún vakti hjá honum var meðaumkvm.
Það vildi þó til að iionum hugkvæmdist
að færa henni eitthvað smávegis, þegar hann
kom heim, myndablað, blóm eða þvílílct, og
þegar hann sá hvað glöð og þakklát hixn var
yfir því, að hann hafði munað eftir sér, flaug
honum í hug, að hiin mundi vera hneigð fyrir
vinahót og hlýleik, en hann hafði svo mörg-
um störfum að gegna, að honum kom ekki til
hugar að fara að kynna sér lundemi konu
sinnar. Hann breytti við hana og skoðaði
hana einungis sem skjólstæðing sinn.
í fyrstu bar ekki á öðru en að Hope yndi
nokkurnveginn hag sínum á þessu nýja heim-
ili. Hún var sneypuleg- morguninn eftir brúð-
kaupið, út af Jiví að geðsmunirnir höfðu
hlaupið með hana kvöldið fyrir, og hún ásetti
sér að revna að halda sér betur í skefjum
framvegis. Hún fann að vísu til sárra leið-
inda í einverunni hina löngu daga, sem maður
hennar var að heiman eða önnum kafinn á
skrifstofu sinni, en hún reyndi að telja sér
trú um, að þessi leiðindi stöfuðu af móður-
missinum. Ifún vonaði, að maðurinn sinn
mundi ekki ávallt eiga svona annríkt og yrði
Jvá meira hjá sér, og verða þá vingjarnlegri
og ástúðlegri ef áhyggjunum létti. Hún hafði
heyrt að tengdamóðir sín mundi bráðlega
lcoma aftur heim til sín, og liún vonaði fast-
lega, að hún mundi að einhverju leyti bæta
sér nióðurmissinn, en von bráðar komst hún
að raun um, að sá fagri draumur mundi ekki
rætast.
Jafnskjótt og Hope kynntist tengdamóður
sinni, fékk hún óbeit á henni, og framkoma
gömlu frúarinnar gagnvart tengdadótturinni
var þannig, að þessi óbeit var bæði eðlileg
og skiljanleg. Bins og áður er tekið fram,
var móðir læknisins ekki í borginni, Jiegar
hann gifti sig, og Hope var búin að vera nær
því mánuð í hjónabandi, þegar gamla konan
kom heim aftur.
Jafnskjótt og liún var sezt að heima hjá
sér, sendi hún syni sínum bréf, og bað hann
þurrlega í því að koma heim til sín með
stúlkukrakkann, sem hann hefði gengið að
eiga. Læknirinn var svo ógætinn að láta Hope
sjá bréfið. Þau sátu við morgunverð, þegar
það kom.
„Það er réttast við förum eftir miðjan dag
að heimsækja móður mína,“ sagði læknirinn.
las ]ietta þyrrkingslega bréf og sagði:
Hope varð blóðrjóð í andliti, þegar hún
„Hví nefnir hún mig stúlkukrakka, eins og
ég væri svo fyrirlitleg, og hví kemur hún
ekki hingað fyrst að heilsa upp á okkur?“
Læknirin, sem sokkinn var ofan í blaða-
lestur, leit undrunarfullur á konu sína; hann
fann, að hann við og A7ið varð var við nýjar
246
HEIMILISBLAÐIÐ