Heimilisblaðið - 01.11.1969, Blaðsíða 10

Hestur handa Lísu
EFTIR HUSHIE CALL
Hún var skírð Louise, en við köTluðum
liana aldrei annað en Lísu. Hún fæddist inn
í karlmannaþjóðfélagið á búgarði okkar í
fjallahéruðum Montana, eins og óvænt gjöf
til okkar Toms, á þeim tíma þegar báðir
drengirnir okkar voru fyrir löngu famir að
ganga í skóla og okkur þótti fjölskyldan eig-
inlega vera orðin alveg nógu stór. Samt hefði
líf ökkar aldrei orðið algjörlega fullkomið
án hennar. Hún var sú „aukageta", sem við
hefðum alls ekki mátt án vera í daglegri til-
veru okkar.
Bærinn okkar stendur í Wigwam Canyon,
þröngum dal, sem liggur frá austri til vest-
urs. Mjór lækur, bakkavaxinn pílviði, renn-
ur um dalinn endilangan og leitar til vesturs
í átt til breiðari dalbotns. Og rétt eins og
þessi silfurtæri straumur, þannig hljóp litla
og hrausta telpan okkar sína lífsbraut. Bú-
garðurinn var hennar einka-kóngsríki, þar
sem fjölskyldan hennar bjó ásamt fólki því
sem starfaði hjá okkur, og dýrunum sem hún
unni af öllu hjarta.
Allt frá því hún fór að geta gengið, átti
hún heima á hestbaki. Pyrst sat híin fyrir
framan pabba sinn á stóru, rauðu merinni
hans. En þegar hún var aðeins sex ára eign-
aðist hún sitt eigið folald, sem hún nefndi
Blett. Þetta var fjörmikill, skjóttur geldhest-
ur, að hálfu we'lskur, að hálfu hjaltneskur,
og ekkert nema gæðin.
Þau voru óaðskiljanleg. Á hverjum morgni
kom hann að hliðinu og beið eftir henni. Þar
reikaði hann um óeirinn, hneggjaði og blés
lir nös framan í gömlu fjárhundana tvo, sem
voru innan girðingar. Ollum þótti gaman að
þessari gremju — nema Lísu; henni fannst
þetta ekki vitund fyndið.
„Hann er bara að sjá sig um í veröldinni,“
sagði ég við Lísu í huggunarskyni. „Taktu
eftir, að bráðum verður hann rólegur."
„Nei, mamma, ekki svo lengi sem hundarn-
ir eru þarna við girðinguna. Hann heldur að
ég hafi meira dálæti á þeim en sér,“ svaraði
hún af skilningi, sem var þroskaðri en aldur
hennar sagði til um.
Það var sem óskiljanleg bönd lægju milli
hennar og hestsins. Kannski vegna þess, að
þau voru bæði jafn forvitin og óttalaus.
Löngu áður en okkur fannst hún orðin nógu
gömul til slíks, lét hún gæðingin stökkva með
sig yfir gryfjur og girðingar. Dag nokkurn
sá ég hvar þau reyndu að stökkva þar yfir
sem lækurinn var mjóstur. Blettur hrasaði
og Lísa þaut fram af honum. Hesturinn
prjónaði beint yfir henni, og hjartað í mér
kipptist við af ótta. Samt tókst skepnunni
að snúa sér nógu vel við — og nógu snöggt
— þannig að enginn hófurinn snerti telp-
una; síðan stóð hann grafkyrr þar til sú litla
var komin á bak aftur. Eftir það var ég
aldrei hrædd, þótt þau færu í ferð saman.
Lísa skildi aldrei við Blett sinn, án þess
að faðma hann að sér eða kyssa hann á hvítu
stjörnuna milli augnanna; og í hvert sinn
sem hann sá hana, hneggjaði hann af kæti.
Eftir því sem árin liðu, þótti þeim æ vænna
hvoru um annað.
Svo var það einn góðan veðurdag, að Lísa
var orðin tíu ára gömul. Hún hlýtur að hafa
gert sér grein fyrir þ\ú, að hún var senn
orðin of stór til að fara á bak Bletti, því að
hann var ekki annað en smáhestur. „Þú ættir
að fá skipt á þessum sléttuhéra þínum fyrir
almennilegan liest, áður en þú ferð að draga
fæturna eftir grundinni,“ sagði einn smal-
inn okkar við hana.
Daginn eftir heyrði ég niðurbældan grát
innan úr herberginu hennar. Þegar ég lædd-
ist þangað inn, hljóp hún upp um hálsinn á
mér. „Ó, mamma, smalinn hefur svo sem rétt
fyrir sér,“ sagði hún. „En hvernig á ég að
koma Bletti í skilning um það ? Iíann héldi
bara, að það stafaði af því, að mér þætti ekki
vænt um hann lengur, ef ég færi að ríða
öðrum hesti.“ Við ræddum lengi um þetta,
og smá msaman sefaðist ekki hennar.
Nokkrum vikum síðar kom húú til mín. „Ef
230
HEIMILISBLAÐIÐ