Heimilisblaðið - 01.09.1979, Qupperneq 5

-Hjón-
SMÁSAGA EFTIR ELIZABETH JORDAN
Jim Allen hallaði sér aftur í eina hæg-
mdastólnum sem matarvistarheimilið hafði
UPP á að bjóða, teygði úr fótleggjunum,
stakk höndunum á kaf í buxnavasana og
tót í þungum þönkum á gljáfægða skóna
sína. Honum varð bugsað til eins og ann-
ars.
Fyrsta nauðstadda dýrið sem við kom-
um auga á var reyndar kvendýr af grimm-
asta tagi sem ég hef komizt í kynni við:
háfætt villigylta, loðin eftir hrygglengj-
unni eins og gaddasög og svo skinhoruð
að hún var varla nema skinnið og beinin.
Hún var harla óárennileg, gersamlega villt
0g full grimmdar og hefndarþorsta, þar
Sem hún hímdi á fúnum trjábol, sem
strandaður var utan í hárri eik í miðjum
straumnum. Við sáum að níu grísir stóðu
skjálfandi af hrolli í skjóli við móðurina.
Feir voru varla nema tveggja eða þriggja
vikna gamlir, og nú virtist ekkert geta
kjargað þeim frá drukknun eða hungur-
Jauða.
Vatnið var í stöðugum vexti. Gömlu villi-
gyltunni var ljóst, að bæði hún og grís-
irnir yrðu brátt að hrekjast úr þessu bráða-
kirgðahæli sínu. I 7—800 metra fjarlægð
gnæfði skógiklætt hæðardrag upp úr vatns-
aganum. Ég sá að gyltan var alltaf að
knykkja haus í áttina þangað og leit út
tyrir að hafa ákveðið að synda þessa veg-
arlengd. Einnig, að hún myndi ætla sér
að taka afkvæmi sín með sér þangað. Eg
Sa nú hvar hún hnussaði og hríndi lágt
Ptan í grísina, og þannig fór hún að þang-
að til þeir stóðu allir í þéttum hnapp. Þá
^EIMILISBLAÐIÐ
I fínlegum ruggustól úti við gluggann
sat unga konan hans og gjóaði öðru hverju
auga til eiginmanns síns og herra, en lézt
annars vera önnum kafin við útsauminn;
hún var að bródera nafnið hans á einn af
vasaklútunum hans. I þetta hálfa ár sem
þau höfðu verið gift hafði hún aldrei séð
stökk hún út af trjábolnum og út í hvít-
fyssandi iðuna. Þannig bægslaðist hún
vænan spöl frá stofninum og hélt höfði
furðu hátt. Þegar hún var komin tíu metra
spotta sneri hún við og var komin upp á
trjábolinn aftur fyrr en varði. Það var
ekkert vafamál, að hún ætlaði ekki að yfir-
gefa börnin sín, heldur sýna þeim hvemig
þau ættu að fara að — og að þau væru
námfús!
Smám saman, með gætni og ýtrustu þol-
inmæði fékk hún gríslingana til að fara
út í vatnið; síðan rýtti hún lágt og greip
sundtökin. En nú var hún hin umhyggju-
sama móðir fremur en nokkru sinni. Hún
synti hægt og hnitmiðað, þannig að grís-
irnir voru stöðugt í vari við hliðina á hin-
um stóra og beinabera skrokki hennar.
Þannig braut hún sér farveg um iðuna,
rétt eins og í lygnu vatni væri. Hún var
ekki fyrst og fremst að bjarga sínu eigin
lífi, heldur þeirra. Þetta var ógleymanleg
upplifun — að sjá þessa rosknu óásjálegu
og grindhoruðu villigyltu koma börnunum
sínum úr bráðum lífsháska gegnum rjúk-
andi iðuköst.
Er í rauninni svo afskaplega mikill mun-
ur á mönnum og dýrum?
w
149