Heimilisblaðið - 01.09.1979, Qupperneq 8

sex dali fyrir strætisvögnum, þvottum og
öðrum smáútgjöldum.“
Edith leit nú á hann eins og hún sæi
ókunnugan mann.
„Ég get ekki komið því inn í kollinn á
mér, að þér sé alvara, Jim,“ sagði hún
seint og um síðir.
,,En mér er svo sannarlega alvara. Það
hljómar máski fráleitlega, en þá er ég
bara fráleitur. Edith, — skilurðu ekki, að
við eigum raunverulega í vandræðum, og
ég er að fara fram á, að þú hjálpir mér.“
Hún hristi höfuðið og glotti eilítið háðs-
lega. „Mér finnst ekki, að við þurfum að
fyllast neinni örvæntingu, þrátt fyrir það.
En mér skilst að þú gefir mér enga úr-
slitakosti,“ bætti hún svo við og leit von-
leysislega út um gluggann á allt og ekki
neitt.
„Nei — því að það get ég ekki. Þú ert
annars svo skynsöm, Edith, og svo stór-
kostleg á öðrum sviðum. En þegar pen-
ingar eru annarsvegar, þá ertu alveg jafn
hugsunarlaus og ég. Það er engu líkara
en þú hafir ekki hundsvit á peningum.
Furðulegt, eins og þú spjaraðir þig ágæt-
lega áður en við giftumst.“
„Já, og það gæti ég aftur, ef á þyrfti
að halda,“ sagði hún ákveðið, „þú skalt
ekki gleyma því.“
Angistarsvipurinn sem kominn var á
hann gekk henni hjarta nær. Hún rak upp
smástunu hljóp til hans og læsti örmunum
utan um hann.
„Ég meint ekkert með þessu,“ sagði hún
full iðrunar. „Þú ert bara svo — svo skrýt-
inn í tali. Ég á alls ekki að venjast þér
þannig. En ég skal gera hvað sem þú vilt,
Jim. Ég vil gera allt sem ég get til þess
að þú verðir glaður og ánægður aftur. En
Jim . . .“ og nú varð tónninn í orðum henn-
ar örlítið annar: „Viðurkenndu eitt. Varst
það ekki þú, sem. alltaf komst heim með
bíó- eða leikhúsmiða, ávexti og sælgæti,
og vildir að við færum út á dýra staði til
að borða ?“
„Jú, það var svo sannarlega ég!“ viður-
kenndi hann lágt og laut niður til að kyssa
hana á hárið. „Ég var ekki skynsamari en
það. En þetta með Burns hefur kennt méi
vissa lexíu, sem ég mun aldrei geta gleynit-
Ég get ekki látið vera að hugsa um hana.
Og ég veit, að hún hefur áhrif á alla mína
líðan.“
„Mig líka,“ sagði þá Edith ofur sak-
leysislega.
Næsta laugaddag fluttust síðan þau All'
ens og Edith yfir í aðra og öllu þrengi’i
vistarveru og reyndu að gera sig ánægð
með það.
„Mér lízt reyndar ekki sem verst a
þetta,“ sagði hún lágt og rólega. „Hér er
hreint og snoturt eins og þú sagðir; og
það er svo sem. vel hægt að snúa sér við
hérna, þótt þröng sé. Hvað hefur maðui
svo sem að gera við meira?“
„Og svo er baðherbergi hinum megia
í ganginum," sagði Jim ákafur. „Við gei'
um fengið eins mikið heitt eða kalt vatn
og við kærum okkur um. 0, Edith!“ hróp-
aði hann hrærður. „Þú ert stórkostleg!“
Hún sneri í hann bakinu og horfði út
um eina gluggann á herberginu. Út í ösku-
tunnuportið fyrir neðan.
„Hvað viltu að við leggjum mikið fyrir?
spurði hún annars hugar, „í varasjóðinn
eða hvað við eigum að kalla það — hvað
mikið í allt?“
„Ja — ég veit það nú ekki,“ stamaði
hann. „Um það bil fimm hundruð dah,
gæti ég hugsað mér . .. “
„Fimm hundruð . . .“ endurtók hún lág^-
„Með tuttugu og fimm dölum á viku þýð11
það: „tuttugu vikur, fimm mánuðir með
öðrum orðum. Það jafngildir því,“ beett^
hún við og sneri sér að honum, „að vi
flytjum héðan í nóvember.“
„Já, vissulega,“ svaraði hann sannfæi
H E I M I L I S B L A Ð I Ð
152